پرتغال کشوری است که قدیمی ترین، بزرگترین و نادرترین کشف هایی که دانش بشر قادر به شناساندن آنها به بشریت بوده است، در آن به وقوع پیوسته است. رفتن به کشور پرتغال یک رویا برای ماجراجویانی است که عجایب دیرینه کره زمین را دنبال می کنند، بدین دلیل ساده که داستان انسان های آن به دوران ماقبل تاریخ بشر بر می گردد. اجداد باستان نیز، بسیاری از رازهای خود را در خرابه ها، دی.ان.ای و اسکلت های ترسناک خود برای بشر امروزی برای کشف رمز و پی بردن به نحوه زندگی خود در دروان قبل از آغاز تاریخ بشر به یادگار گذاشته اند. در ادامه با الی گشت همراه شوید:
مطالب مرتبط: مونسانتو در پرتغال، روستایی که در بین تخته سنگ هاست! ۷ جاذبه تاریخی معروف در لیسبون
خارج از شهر آروکا، حشرات بسیار بزرگ در یک معدن کاشی زندگی می کنند. گوبرها در حدود ۴۵۰ میلیون سال پیش از بین رفتند و از بقایای آنها بستری از فسیل ایجاد شد که به والونگو فرمیشن معروف هستند. تریلوبیتها در کف دریاهای عهد باستان زیست می کرده اند و از این رو یافتن فسیل هایشان دور از انتظار نیست. ولی وقتی در سال ۲۰۰۹ آنها برای اولین بار کشف شدند، بزرگترین نوع از بندپایان خرچنگ گونه بودند که تا به حال در زمین کشف شده بود. در حالت عادی، اندازه معمول تریلوبیت ها به اندازه بند انگشت دست می رسد، ولی در این کشف بخصوص، اندازه انها بطور حیرت آوری به ۷۱ سانتی متر می رسید. بین دانشمندان نیز، بحث های داغی در جریان بود که چرا چنین اتفاقی برای این موجودات ریز دریایی رخ داده است.
در سال ۲۰۱۷، دانشمندان مشغول جستجو برای لانه های دایناسورها در صخره های جایی نزدیک لورینها بودند. آنها مدتی بود که در حال کاوش برای یافتن لانه های این موجودات ما قبل تاریخ، این منطقه را مورد جستجو قرار داده بودند. ولی در یک اتفاق جالب، آنها با تخم های باقی مانده یک موجود دیگر مواجه شدند. این تخمها به شکل ماهرانه ایی بین تخم های دایناسورها مخفی شده بودند. این تخم ها از حیث قدمت به ۱۵۲ میلیون سال پیش باز می گشت. محل کشف تخمها به قدری تازه و دست نخورده بود که دانشمندان براحتی توانستند طول بدن کوروکودیل مادر را تخمین بزنند. کروکودیل ۲ متری، یک نوع واقعی از آن نبود، ولی خوب از یک گونه نزدیک به آن محسوب می شد. به این خانواده از کروکودیل های ما قبل تاریخ «کوروکودیلومورفس» گفته می شود.
کاوش هایی که در دشت آلنجو اخیرا صورت گرفته است، باستان شناسان را متوجه سکونتگاه های انسان هایی کرده است که نشانی از آنها در تاریخ نیست. این مکان کشف شده جایی نیست که بگوییم شامل مثلا یک راس گاو در یک روستای بسیار کوچک بوده است. باستان شناسان موفق به کشف دیواره هایی شدند که برای حفاظت ساخته شده بوده است و استحکاماتی را یافتند کخ روزگاری وسعتی به اندازه ۱۷ هکتار را پوشش می داده است. استحکامات گفته شده شامل دیوار سنگی دو گانه، سطوح شیب دار و سنگر برای دفاع از خود بوده است. اطلاعات زیادی از این افراد در دسترس نیست. به نظر می رسد، این انسانها بین سالهای ۱۲۵۰ تا ۸۵۰ قبل از میلاد مسیح زیست می کرده اند.
حدود ۶۰۰۰ سال پیش، مردمانی از سرزمین استپ واقع در اروپا-آسیا به سمت اروپا مهاجرت کردند. بررسی دی.ان.ای انسان های باستان گویای این مطلب است که که این مهاجران بصورت گسترده ایی با اهالی سرزمین اصلی اختلاط پیدا نمودند. ولی یافته های جدید نشان می دهد که آنها به زور با مردمان سرزمین میزبان برخورد نمودند و خیلی هم این امتزاج با فرهنگ و افراد جدید با دوستی و مهربانی همراه نبوده است. سیطره فرهنگی به مرور با گسترش زبان های هند و اروپایی در سرتاسر اروپا به پایداری بیشتری رسید. هرچند، یک جا خود را از گزند این مهاجمان ناخوانده در امان نگه داشت. در سال ۲۰۱۷، محققان به دنبال پاسخ به این سووال بودند که آیا مردمان اروپایی-آسیایی در تغییرات سریع فرهنگی که در شبه جزیره آیبریا ( که شامل کشورهای پرتغال و اسپانیا می شود) به وقوع می پیوندد، نقشی داشته اند و یا خیر. آزمایش های دی.ان.ای. که انجام گرفت، این واقعیت را روشن کرد و آن این بود که اروپا-آسیایی ها نقش غالبی در تحولات فرهنگی این شبه جزیره در دوره ماقبل تاریخ نداشته اند و تغییر وتحولات صورت گرفته، متعلق به مردمان بومی این سرزمین ها بوده است.
باستان شناسان اخیرا یک قبرستان دوران قرون وسطی در استرموز در جنوب پرتغال را مورد کنکاش قرار دادند و مردی را با صدمات جسمی غیرمعمول یافتند. پای چپ این مرد بطرز فجیعی له شده بود، ولی آثاری از نزاع و یا جنگ که دلیل این وضعیت باشد پیدا نکردند، جز اینکه این فرد به بیماری لاعلاجی گرفتار شده بود. از این نوع بیماری تا به حال تنها سه مورد کشف شده است و احتمال می دهند که بروز این بیماری به دلیل وجود شرایط مناسب آب و هوایی برای قارچی شدن زخم پای این مرد و از بین رفتن آن بوده است.
در کاووش هایی که در سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۱ در لیسبون انجام می شد، پیکر زنی متعلق به قرن پانزدهم میلادی کشف شد در لگن این زن توموری تشکیل شده بود که به شکل دندان یک انسان بود. محققین در حال کاوش در کلیسای کامو بودند، وقتی که با چنین صحنه ایی مواجه شدند. این بیماری که تراتوما یا کیست تراتوم تخمدان نامیده می شود، توموری است که باعث می شود سلول های تخمک عکس العمل های غیر معمولی از خود بروز دهند و ارگان های دیگری از بدن مثل مو، دندان و یا استخوان تولید کنند. توموری که در لگن این زن کشف شد بزرگ بود و حدود ۴.۳ سانتی متر می شد.
یک کاوش دیگر که در خارج از لیسبون انجام شد، دهها جسدی را پیدا کرد که محترمانه دفن نشده بودند. مجموع این اجساد دوازده نفر را شامل می شد که نه زن و سه مرد بودند. اجساد آنها در محلی که بین سال های ۱۵۶۸ تا ۱۶۳۴ محل دور ریختن زباله بوده است یافت شده است. با تحقیقات انجام شده بنظر می رسد این افراد یهودیانی بوده اند که قربانی دادگاههای تفتیش عقاید پرتغال آن زمان بوده اند. بعد از مرگ، یهودیان اجازه نداشته اند که آبرومندانه، جسد مرگان خود را به خاک بسپارند.
در منطقه کارگال دو سال پرتغال، قبرستانهایی وجود داشته است که دو منظوره بوده اند. هم برای دفن مرگان از آنها استفاده می شده است و هم بعضی از آنها به گونه ایی درست شده بودند که می شد از طریق آنها آسمان شب را بدون چشم مسلح به نظاره نشست. فضای این قبرها به گونه ایی ساخته شده بود که می شد براحتی آسمان شب را مشاهده کرد، چون درون محفظه ایی که فرد بیننده قرار می گرفت، بقدری تاریک بود که دیدن راحت آسمان شب را ممکن می کرد. به نظر می رسد که انجام چنین کاری از روی تفریح و سرگرمی نبوده است و از نظر ستاره شناسان دلیل محکمی در پس چنین چیزی در ۶۰۰۰ سال پیش وجود داشته است.
دو سند تاریخی می تواند ادعاهای مطرح شده را در مورد اینکه چه فردی برای اولین بار استرالیا را در تاریخ کشف نموده است به کلی دگرگون کند. یکی از این دست نوشته های قدیمی، مربوط به ۴۰۰ سال پیش می شود و دیگری نیز مجوعه ایی از چارت ها و نمودار های است که در اوایل قرن شانزدهم کشیده شده اند. چیزی که ما در تاریخ خوانده ایم، ادعا می کند که جیمز کوک انگلیسی اولین کسی بود که استرالیا را در قرن هجدهم کشف کرد. ولی یک دست نوشته بسیار قدیمی تر نیز وجود دارد که قدمت آن به حدود سال های ۱۵۸۰ تا ۱۶۲۰ میلادی می رسد و در آن تصویر حیوان عجیبی ترسیم شده است که به کامگورو شباهت دارد. این دستنوشته حاوی چارت های مذکور، در یک کتابفروشی استرالیایی در سال ۱۹۹۹ کشف شدند که در آن یک خط ساحلی را می توان دید، شبیه آن چیزی که امروزه خطوط ساحلی استرالیا را تشکیل می دهد. این نقشه ها در سال ۱۵۲۰ به زبان پرتغالی نگاشته شده اند، تقریبا ۲۵۰ سال قبل از آنکه جیمز کوک موفق به ترسیم آنها بشود.