گورستان هایی نهفته در زیرزمین های پاریس
در قسمت‌های زیرزمینی پاریس، صدها مایل از تونل‌ها مانند شریان وجود دارد. در قسمت‌های زیرین خیابان‌های این شهر چیزهای مختلفی از جمله کانال‌ها و مخازن، زندان‌ها و سرداب‌ها که اکنون جای خود را به رستوران و گالری‌ها داده‌اند، دیده می‌شود، امّا، هیچکدام از این‌ها به اندازه دخمه‌ها (Catacombs) بدنام و شوم نیستند. این دخمه‌ها در عمق ۲۰ متری (معادل طول یک ساختمان ۵ طبقه) قرار داشته و از متروها و سیستم‌های فاضلاب نیز پایین‌تر هستند. با الی گشت همراه باشید تا بیشتر از این جاذبه ی معروف پاریس بدانید.
مطالب مرتبط: طاق پیروزی پاریس ۲۰ تفریح رایگان در پاریس
در غارهای قدیمی، معادن و تونل‌های زیرزمینی پاریس که در اعماق ۲۰۰ متری قرار گرفته‌اند، بقایای اجساد مربوط به قرن گذشته یافت می‌شود. داستان دخمه مرگ کاتاکامبز مربوط به یک ضرورت تاریخی جنایت آمیز است. به عبارت دیگر، تاریخ این دخمه مرگ یکی از ضرورت‌های خونین تاریخ فرانسه است. این گورستان مربوط به قرن سیزدهم است، زمانیکه از معادن زیرزمینی شامل آهک برای ساخت و ساز استفاده می‌کردند.
پاریسی‌ها از مواد زمین برای ساخت و ساز استفاده می‌کردند و بعدها به این نتیجه رسیدند که باید مجدداً از فضاهای زیرزمین استفاده نمایند. مهم اینکه، در قرن هجدهم گورستانها اندک اندک پر شدند. در لس هالز (Les Halles) که در نزدیکی لس ایننوسنتز (Les Innocents) ، بزرگ ترین گورستان پاریس قرار دارد، بوی غیرقابل تحملی را به وجود آورده است.
به دنیال این موضوع، فروشگاه‌های عطر شکایت کرده‌اند که کسب و کار آنها با مشکل مواجه شده است. آنها ادعا می‌کنند که بوی نامطبوع گوشت فاسد مانع به مشام رسیدن بوی عطرها شده است. در سال ۱۷۶۳، لویی پانزدهم دستور ممنوعیت دفن مردگان را در پایتخت صادر کرد، امّا، کلیسا نمی‌خواست که دفن مردگان در گورستان‌های این شهر مختل شود، یا اینکه این گورستانها به جاهای دیگر منتقل شوند. بنابراین، اقدام دیگری در ممانعت از دفن مردگان انجام نشد.
سپس، در سال ۱۷۸۰، یک دوره طولانی مدت باران‌های بهاری در پاریس بارید. بر اثر سنگین شدن لایه بالایی زمین که در زیر آن اجساد قرار داشتند، دیوار یک انبار فرو ریخت. در نهایت بر اثر پوسیدن استخوان‌ها و اجساد قدیمی، بیماری‌های مختلف در این شهر شیوع یافت.
در همان زمان، دیواره‌های معادن محلی شروع به ریزش کردند و به نظر می‌رسید که راه حل هر دو مشکل آشکار است و آن از بین بردن این گورستانها بود. در سال ۱۷۸۶، مقامات پاریس شروع به خالی کردن گورستانها کردند و مردگان را به تونل‌های معدن رها شده منتقل نمودند.
در آن زمان، چند گورستان خالی شدند و اجساد آنها به دخمه‌ها منتقل شد، البته، این عمل برای ساکنان محلی موثر نبود، به طوریکه آنان از تاریکی شب‌ها استفاده می‌کردند و مردگان خود را در گورستانها دفن می‌کردند. آنان از خیابان‌های تاریک عبور کرده و روحانیون برایشان مناجات می‌خواندند. در پایان این روند، بیش از ۶ میلیون نفر از مردگان پاریس به محل امانت استخوان‌های مردگان منتقل شدند و این استخوان‌ها از بالا تا پایین دیوارها را پوشاندند.
در طول این انقلاب، مردگان در دخمه‌ها دفن شدند. مردگان جدید در این دوره زمانی جین-پائول مارات (Jean-Paul Marat) و ماکسیمیلین د روبس پییر (Maximilien de Robespierre) بودند، امّا، پس از سال ۱۸۶۰ دیگر جسد تازه‌ای به این تونل‌ها اضافه نشد.
البته، دخمه پاریس منحصر به فرد نیست، بلکه در دوران قرون وسطی در اروپا، حفر گورستانها، در آوردن اجساد و سپردن آنها به گورستانها و یا محل امانت گذاری استخوان‌های مردگان بسیار متداول بوده است. این اقدام با هدف ایجاد فضای بیشتر برای دفن مردگان انجام می‌شده است. در همین ارتباط، می‌توان انبوهی از استخوان‌های به امانت گذاشته شده را در محل امانت گذاری وامبا (Wamba) در کلیسای شمال اسپانیا که در سانتا ماریا ((Santa Maria و ایادولید (Valladolid) واقع شده است، دید. همچنین این استخوان‌ها در اس تی لئوناردز (St Leonard’s) در شهر کنت( Kent) از هیته (Hythe) نیز وجود دارد.
طی قرن شانزدهم در کلیسای کاپلا داس اوسس (Cappela dos Ossos) که در شهر پرتغالی اوورا (Evora) در نزدیکی لیسبون قرار دارد، ۵۰۰۰ جسد که قربانی جنگ و طاعون بودند بر روی دیوارهای آن قرار گرفتند.
تونل‌های زیرزمینی در پاریس استفاده‌های دیگری نیز داشته‌اند، مثلاً؛ از آنها برای استخراج مواد معدنی یا پرورش قارچ استفاده می‌شده است. در طول جنگ جهانی دوم نیز مبارزان فرانسوی از این تونل‌ها برای مخفی شدن استفاده می‌کردند و آلمان ها نیز پناهگاه‌های دیگری ساخته بودند. مهم اینکه، از سال ۱۹۵۵ کاوشگران غیرقانونی که به کاتافیل “cataphile” معروف هستند به داخل دخمه‌های مرگ ورود می‌کنند و به بررسی آنها می‌پردازند. آنها وقت خود را در زیرزمین می‌گذرانند و به بررسی دخمه‌های مرگ و نحوه استفاده از آنها مشغولند.
تا اواخر دهه ۱۹۸۰ ورود به این تونل‌ها از نقاط متعددی مانند برخی مدارس و ساختمان‌های دیگر ممکن بود. امّا، امروزه دسترسی به این تونل‌ها سخت تر شده است و کاتافیل‌ها برای ورود به آنها باید از حیله‌های جدید و بیشتری استفاده کنند و دور از چشم مأموران به این تونل‌ها وارد شوند. بنابراین، دخمه‌های مرگ در پاریس تبدیل به یک سرگرمی برای افرادی شده است که علاقه مند به مکان‌های ترسناک هستند.
البته، امروزه بیش از یک مایل از این تونل پر پیچ و خم برای بازدید عموم در منطقه ۱۴ پاریس، خیابان اول دو کولونل هنری رول تانگوی ((du Colonel Henri Rol-Tanguy باز شده است.
بازدید کنندگان از درگاهی وارد این تونل‌ها می‌شوند که در بالای آنها کتیبه‌ای فراموش نشدنی به نام Arrête, c’est ici l’empire de la mort قرار دارد (ایست- این امپراتوری مرگ است). اما، هیچ‌گاه کلمات نتوانسته‌اند به درستی حق مطلب را درباره این موضوعات ادا کنند.
منبع: www.citymetric.com