نیکاراگوئه یکی از بزرگترین کشورهای آمریکای مرکزی است که با هندوراس از شمال و با کاستاریکا از سمت جنوب نیز دارای مرز مشترک است. به طور کلی نیکاراگوئه به سرزمین دریاچه ها و آتش فشان ها معروف است و از سال ۱۸۳۸ یک جمهوری مستقل از فراز و نشیب های بسیاری را گذرانده است. جمعیت این کشور مطابق با آمار سرشماری که در سال ۲۰۱۲ انجام شده حدود ۶ میلیون نفر بوده است و اینکه نیکاراگوئه مذهب رسمی ندارد اما بیشتر مردم آن پیرو شاخه کاتولیک رومی از دین مسیحیت هستند. تنوع در زیست جانوران، آب و هوا و طبیعت جالب این کشور سبب شده تا گردشگران زیادی به سمت این کشور رهسپار شود. در این مطلب از مجله گردشگری الی گشت می خواهیم به اختصار درباره ی این صبحت کنیم، این که کشور نیکاراگوئه کجاست و دیگر مطالب جالبی که درباره این کشور باید بدانید.
مطالب مرتبط: آشنایی با جملات پرکاربرد اسپانیایی در سفر مصاحبه با زوجی که با ون به دور دنیا سفر می کنند!
تقریبا حدود ۸ درصد از خاک نیکاراگوئه ه پارک های ملی و ذخایر زیستی اختصاص داده شده است. نیکاراگوئه دارای سه منطقه جغرافیایی متمایز است: دشت‌های کناره اقیانوس آرام، مناطق کوهستانی شمالی- مرکزی و ساحل ماسکیتو، دشت‌های کناره اطلس.
تاریخ کشور نیکاراگوئه تقریبا از سال ۱۵۲۴ آغاز می شود به این صورت که یک فاتح اسپانیایی به نام فرانسیسکو هرناندز دو کوردوبو کسی که پایه گذار نیکاراگوئه بود اولین اقامتگاه اسپانیایی را در در دو شهر نیکاراگوئه تاسیس کرد. نام این دو شهر گراندا نیکاراگوئه در نزدیکی دریاچه نیکاراگوئه و لئون نیکاراگوئه در شرق دریاچه ماناگوآ نیز بود. کشور نیکاراگوئه در دهه ۲۰ قرن ۱۶ به عنوان مستعمره اسپانیا پادشاهی گوآتمالا محسوب می‌شد، تبدیل به بخشی از امپراتوری مکزیک شد و پس از آن در ۱۸۲۱ به عنوان بخشی از ایالت های متحده آمریکای مرکزی کسب استقلال کرد و در سال ۱۸۳۸ به عنوان یک جمهوری مستقل حق حیات به دست آورد. قسمت اعظمی از سیاست اولیه نیکاراگوئه را پس از کسب استقلال درگیری و رقابت بین نخبه های لیبرال لئون و نخبه های محافظه کار گرانادا تشکیل می‌داده است. این رقابت و درگیری هر از گاهی به جنگ داخلی نیز کشیده می شد.
در جنگ جهانی دوم کشور نیکاراگوئه اولین کشوری بود که منشور سازمان ملل را تایید کرد.
این کشور نیکاراگوئه شاهد دخالت های خارجی ها در طول تاریح کشورش بوده و برای مدت زیادی متحمل دیکتاتوری نظامی شده است، که طولانی ترین آن مربوط می‌شود به حکومت خانواده «سوموزا» که تا اواخر قرن ۲۰ ادامه داشت.
در سال ۱۹۸۶ کشور نیکاراگوئه در یک ادعای قانونی بر ضد ایالات متحده پیروز شد و این کشور را محکوم به پرداخت ۱۲ میلیارد دلار خسارت به دلیل بر هم زدن استقلال کیشور نیکاراگوئه به دلیل مداخله هایی که بر ضد دولت این کشور نیز شد. ایالات متحده از پذیرش رای دادگاه سر باز زد و مدعی شد که دخالتی در امور مربوط به استقلال نیکاراگوئه نداشته است؛ بنابراین، دولت ایالات متحده حتی علی رغم قطع نامه مجمع عمومی سازمان ملل، از پرداخت غرامت به نیکاراگوئه امتناع ورزید.
اولین رئیس جهور قاره آمریکا در کشور نیکاراگوئه در سال ۱۹۹۰ انتخاب شد و آن وی ویولتا چامورو نیز بود. این خانم تا سال ۱۹۹۷ رئیس جمهور آمریکای مرکزی بود و خدمات ارزنده را برای این کشور به ارمغان آورد. چامورو توانست در دوره ریاست جمهوری خود صلح و آرامش بسیاری را برای نیکاراگوئه به وجود بیاورد، در دوران او آزادی مطبوعات بیشتر شد، صنایع خصوصی سازی شد و تلاش کرد احزابی که سالها با هم درگیر بودند را آشتی دهد. چامورو نیکاراگوئه را بسیار بهتر از آنچه تحویل گرفته بود تحویل داد.
دریایی با آب شیرین در کشور نیکاراگوئه وجود دارد که در آن حدود ۴۰۰ جزیره آتشفشانی وجود دارد، آتش فشانی در ۱۶۱۰ متری این دریا قرار دارد به نام کونسپسیون که آخرین بار در سال ۱۹۸۳ فوران کرد و آتشفشان کوچکتر مادراس در آن جزیره اومتپ را تشکیل داده است.کسانی که این دریاچه را کشف کردند نام آن را دریای آب شیرین نیز نهادند.
باوجود باندها و شورشیان مسلح سابق و فعلی، نیکاراگوئه کمترین آمار قتل را در میان کشورهای آمریکای مرکزی دارد. در واقع، نیکاراگوئه جزء کشورهایی است که کمترین نرخ قتل را روی زمین دارند. نکته ی جالبی که وجود دارد این است که نیکاراگوئه جمعیت زندانیان بسیار کمی دارد و ارتش آن هم بسیار کوچک است. با وجود اینکه کمتر از۳۰ سال از جنگ داخلی آن می گذرد، به نظر نمی رسد جنایتکاران زیادی داشته باشد. برای مقایسه نگاهی به کشورهای همسایه آن بیندازید. کاستاریکا یک مقصد گردشگری پرطرفدار است با این حال نرخ جرم و جنایت و قتل در آن تقریبا بالاست.
همانطور که در بالا هم گفتیم دریاچه ی نیکاراگوئه با ۴۳۰ جزیره و آب های شیرینی که دارد تقریبا کمی متفاوت تر از بقیه دریاچه هاست. اما به غیر از این موارد دیگر موضوعی که در مورد این دریاچه وجود دارد این است که ممکن است شما از ترس فوران آتش فشان در حال فرار باشید و خود را داخل این آب های شیرین بیندازید و خود را نجات دهید که البته شانس زنده ماندن شما ممکن است ۱% باشد. دلیل این امر این است که درون آب های دریاچه نیکاراگانه کوسه های گشنه ای وجود دارد که قطعا حضور شما در آب برایشان مبارک است.
در نیکاراگوئه از نام خیابان استفاده نمی‌کنند. در عوض آدرس‌ها توصیفی هستند. مثلا شما در خیابان یکم غربی زندگی نمی‌کنید. بلکه از کلیسای کالواریو یک بلوک به سمت جنوب و نیم بلوک به سمت شرق زندگی می‌کنید. شاید به نظرتان زیاد بد نباشد، اما وقتی نمی‌دانید کلیسای کالواریو کجاست یا چه شکلی است حتما دچار مشکل می‌شوید. هم چنین ممکن است ندانید جنوب کدام طرف است.
آدرس‌های دیگری هم ممکن است به این صورت باشند: «دو بلوک پایین‌تر از بلوک شمالی عینک سازی» نه تنها برای پیدا کردن این آدرس باید بدانید که عینک سازی کجاست، بلکه باید بدانید که مردم نیکاراگوئه از بالا به جای شرق و از پایین به جای غرب استفاده می‌کنند. کمی این آدرس دهی ها در مناطق که وسعت کمی دارند سخت تر می شود باید حتما سالها در آن محله زندگی کرده باشید تا متوجه شوید که آدرس کجاست. مثلا «از جایی که آقای مولاز مرده پیدا شد یا از همان نانوایی که سوخت» و … علاوه بر این ها بلد بودن زبان اسپانیایی هم مهم است.
۱ نظرات