پونته وکیو فلورانس که در ایتالیائی معنی پل قدیمی را می دهد، اولین نوع ساخته شده از این نوع پل در فلورانس است و به سخنی قدیمی ترین پل جهان به شمار می آید. بر طبق منابع تاریخی بدست آمده، پونته وکیو در قرن دوازدهم ساخته شده است و از آن زمان تا کنون در این محل وجود داشته است. همچنین، مشخص شده است که رود آرنو که از این شهر عبور می کند، تنها از این نقطه قابلیت عبور و حرکت را داشته است. از زمان ساخت پونته وکیو تا به دوره کنونی، این پل چندین بار از نو بازسازی شده است، در ادوار مختلف، این پل، از گزند سیلاب در امان نمانده است و در سال ۱۳۳۳ به دلیل بالا آمدن آب رودخانه و سیلاب شدید، به کلی از بین رفته است. در ادامه با الی گشت همراه باشید:
مطالب مرتبط: فلورانس ایتالیا شهری با پارک های چشم نواز و دلربا فلورانس ایتالیا، شهری برای هنرنمایی هنرمندان دیوار نگار
وضعیت و ظاهر کنونی پونته وکیو، به سال ۱۳۴۵ میلادی بازمی گردد. جورجیو واساری، در کتابش به نام زندگانی موفق ترین نقاشان، مجسمه سازان و معماران ایتالیایی اظهار می کند که بازسازی مجدد این پل بعد از سیلاب سال ۱۳۳۳ به تادو گادی نسبت می دهند. به منزله نگه داشت یادبود حادثه سیلاب، یک ساعت خورشیدی در آن سال روی پل نصب گشت و هنوز این ساعت خورشیدی در بام مغازه ایی که در همسایگی بنای سلینی قرار دارد، قابل رویت است. نوشته ایی که روی پایه ی این ساعت خورشیدی حک شده است، توصیف گر این حادثه دهشتناک است که وحشت مردم فلورانس را مثل سیلاب سال ۱۹۶۶ به شدت برانگیخت.
حادثه سیلاب سال ۱۳۳۳، مجسمه مریخ را، که به استوپید استون نیز آن را می شناسند، که روی پونته وکیو نصب شده بود، به کلی تخریب و از بین برد. دانته آلیگیری، یکی از نام آشناترین شعرای ایتالیایی قرون وسطی که خالق دیوان شعر معروف کمدی الهی است، در این دیوان شعر، به این پل معروف اشاره می کند. همچنین، نوشته ایی روی این پل قرار دارد که اشعار این شاعر پرآوازه را بر روی پلاکی نشان می دهد. در آن روزگاران، چهار برج در اطراف پل پونته وکیو وجود داشته است، ولی امروزه تنها یکی از آن جهار برج اولیه در محل استقرار پونته وکیو همچنان پابرجا است و نام آن برج مانلی است. قوس پونته وکیو، که اولین نوع از چنین ویژگی برای پل های موجود در اروپا است، و نیز مغازه های زرگری، مهم ترین ویژگی های پل پونته وکیو قلمداد می شوند. معماری پل پونته وکیو بسیار از دوران خود جلوتر بوده است و معماری منحصر به فرد این پل، باعث شد که از آن بعنوان الگویی برای دیگر پل های معروف در این کشور مثل پل ریالتو در ونیز، استفاده شود.
دان براون، کارگردان فیلم جهنمی، در اثرش به حادثه و تراژدی مزبور اشاره می کند که باعث بهت و حیرت مردمان فلورانس برای سالهای طولانی گشت. در طول قرن های متمادی، مغازه های اطراف پل را مسوولین شهر فلورانس در اختیار داشتند که آنها را به منظور درآمدزایی در اختیار تجار و بازرگانان قرار می دادند. از میانه های قرن پانزدهم، جای مغازه های موجود در این مکان را قصابی ها و دباغ خانه ها اشغال کردند، تا به این شیوه مسوولین شهر فلورانس بتوانند، انباشت تفاله های زیادی که در سطح خیابان به حال خود رها می شدند، کاهش دهند.
صاحبان این قصابی ها و دباغ خانه ها، فضاهایی را نیز به کارگاههای خود اضافه نمودند، که هنوز در اطراف رودخانه آرنو قابل مشاهده هستند. در سال ۱۵۶۵، جورجیو واساری سالن واساری را برای خانواده متمول مدیچی ساخت، که مسیری سر پوشیده ایی را ساخته است که قصر پالازو پیتی و پالازو وکیو را به هم متصل می کند. سالن واساری بر فراز مغازه های پونته وکیو ساخته شده است، طوری که خانواده مدیچی مجبور نبودند، بوی بدی را که به مشام در آن دوران از مغازه های اطراف رورخانه آرنو به مشام آدم می رسید، تحمل کنند. برای رهایی عابرین از بوی بدی که مغازه های آن زمان ایجاد می کرده اند، فردینالد اول، در سال ۱۵۹۳ حکمی را صادرکرد که مغازه های قصابی و دباغی گری را ملزم می کرد که مغازه های خود را تعطیل کنند و جای خود را به کارگاههای زرگری بدهند. این امر سبب می گشت تا پونته وکیو به مکانی قابل احترام و دلپذیرتر تبدیل شود.
اینجا بد نیست که داستانی درباره سالن واساری عنوان کنیم که خالی از لطف نیست. پروژه جورجیو واساری، شامل تخریب و یا اصلاح چندین ساختمان شخصی بود که در مسیر سالن واساری قرار گرفته بودند. این املاک مزاحم توسعه این پروژه، ساختمان هایی چون دلا نینا، موزه افیتزی، لونگارنو ارکیبوزیر، پونته وکیو، ویا دی باردی و ویا گوئی چیاردینی تا در پایان مسیر به باغهای بوبولی منتهی می شد. خانواده مانلی که صاحب آخرین برج اصلی باقی مانده در اطراف پل پونته وکیو بودند، بسیار جدی با تخریب این برج متعلق به خود مخالفت کردند و برای ابراز مخالفت خود به دوک اعظم کوسیمو اول روی آوردند. همه مردم شهر فلورانس در این اعتراضات شرکت کرده بودند، بنابراین کوسیمو اول و جورجیو واساری موافقت خود را برای دور زدن برج و خراب نکردن آن در جریان ساخت سالن واساری اعلام نمودند.
در مرکز پل، نیم تنه بن ونوتو سلینی که معروفترین زرگر فلورانس آن زمان بوده است، قرار دارد. البته این مجسمه، در سال ۱۹۰۱ در این مکان قرار داده شد. مثل بسیاری از هنرمندان عصر رنسانس، که شامل دانته نیز می شود، سلینی فردی بسیار مشتاق و پرشور بود. وی در بسیاری از منازعات و درگیریهای آن زمان حضور بسیار پر رنگی داشت و در پایان بوسیله سیستم قضایی آن زمان شهر فلورانس به دار مجازات آویخته شد. از آثار بیادماندنی و معروف وی، در کنار آثاری که از طلا ساخته شده اند، می توان به مجسمه پرسئوس با سری از الاهه به نام مدوسا نام برد. نیز از شرح حال نویسی شخصی خودش که به «زندگی» معروف است هم اشاره کرد. پونته وکیو تنها پلی در شهر فلورانس است که در طول جنگ دوم جهانی از بین نرفت. به احتمال بسیار زیاد می توان اذعان کرد که پل پونته وکیو، قدیمی ترین پل جهان است. پونته وکیو، شاهکاری از هنر و معماری است.