امروز می خواهیم در مورد یکی از شگفت انگیزترین مخلوقات بشری صحبت کنیم: پروانه شهریار! این پروانه نه تنها ظاهر زیبا و منحصربه فردی دارد، بلکه با رفتارها و ویژگی های خاصش دانشمندان و همه را شیفته خود کرده است. جالب است بدانید که پروانه های شهریار تنها گونه پروانه هستند که مثل پرندگان مهاجرت می کنند و با فرا رسیدن پاییز و سرما از نواحی شمالی و مرکزی ایالات متحده به مناطق جنوبی مثل فلوریدا و مکزیک مهاجرت می کنند. در این مطلب در مورد این مخلوق بی نظیر و ذخیره گاه زیست کره که محل تجمع میلیون ها پروانه است صحبت خواهیم کرد و شما را با شگفتی های طبیعت بیشتر آشنا خواهیم کرد. در ادامه با الی گشت همراه باشید.
مطالب مرتبط: همه چیز درباره پروانه نگری در طبیعت در این باغ های پروانه، پروانه هایی خیره کننده ببینید! برای تماشای دیدنی ترین مهاجرت جمعی حیوانات در جهان به کجا سفر کنیم؟
هر سال میلیون ها پروانه شهریار سفر دور و دراز و شگفت انگیزشان را از کانادا و شمال ایالات متحده آمریکا آغاز می کنند و به سمت نواحی جنوبی آمریکا و مکزیک پرواز می کنند. هنگامی که سرانجام پس از این سفر طولانی به مکزیک می رسند روی درخت های پهناور جمع می شوند و آن قدر تراکم آن ها روی درختان زیاد می شود که از دور شبیه به برگ های درخت به نظر می رسند. یکی از اصلی ترین مراکز تجمع آن ها ذخیره گاه زیست کره پروانه های شهریار (Monarch Butterfly Biosphere Reserve) است که در مرز میچوآکان و مکزیک و ۱۰۰ کیلومتری مکزیکوسیتی قرار گرفته است.
در سال ۲۰۰۸ این ذخیره گاه در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده و از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است. این منطقه محافظت شده که مساحتی بالغ بر ۵۱۸ کیلومتر مربع را در بر می گیرد. از این مساحت، برخی مناطق برای بازدید عموم باز هستند و بازدیدکنندگان می توانند از تصاویر بدیع و باورنکردنیِ تجمع میلیون ها پروانه روی شاخه های درخت دیدن کنند و از یکی از شگفت انگیزترین پدیده های طبیعت لذت ببرند. با ورود به این منطقه با هزاران و میلیون ها پروانه رنگارنگ مواجه خواهید شد که کف جنگل را مفروش کرده اند یا به صورت متراکم روی شاخه ها جمع شده اند و باعث سنگین شدن و خم شدن شاخه ها شده اند.
گفتیم که پروانه های شهریار همه ساله با فرا رسیدن سرما و فصل پاییز از نواحی شمالی آمریکا و کانادا مسیری نزدیک به ۳۰۰۰ کیلومتری را طی می کنند تا به نواحی جنوبی آمریکا و مکزیک برسند. در ایالت مکزیکو و همین طور میچوآکان ذخیره گاه های متعددی برای سکونت پروانه های شهریار مهاجر وجود دارد که برای بازدید عموم باز هستند و می توانید از آن ها و تجمع بی نظیر میلیون ها پروانه دیدن کنید. در ایالت مکزیکو پناهگاه های پیدرا هرادا (Piedra Herrada) و سرو پلون (Cerro Pelón) از جمله این مکان ها هستند که امکان بازدید پروانه ها را به عموم مردم می دهند. در ایالت میچوآکان هم دو ذخیره گاه اصلی پروانه های شهریار عبارتند از El Rosario Reserve و Sierra Chincua Reserve. با یک روز سفر از مکزیکوسیتی یا مورلیا می توانید به سکونتگاه های پروانه های مهاجر برسید. حتی می توانید شب را در روستای آنگانگو (Angangueo) اقامت کنید تا از هر دو ذخیره گاه دیدن کنید.
طول عمر و چرخه حیات و زندگی پروانه های شهریار به طور کلی از ۴ مرحله اصلی تشکیل شده است: تخم، لارو یا کرم، شفیره و بزرگسالی. تغییر و رشد و نمو از مرحله تخم به مرحله بزرگسالی در ۳۰ روز کامل می شود. جالب است بدانید که عمر پروانه های شهریار حدودا ۲ ماه است و از آن جا که کل این مهاجرت و سفر دور و دراز ۸ ماه طول می کشد، برای تکمیل این سفر به چهار نسل از این پروانه ها نیاز است.
- مرحله تخم: پروانه های ماده زیر برگ های گیاه علف شیر (MILKWEED) تخمگذاری می کنند. این تخم ها حدودا به چهار روز زمان برای تبدیل شدن به لارو یا کرم نیاز دارند. هر پروانه شهریار ماده می تواند بین ۱۰۰ تا ۳۰۰ تخم در زندگی اش بگذارد.
- مرحله لارو یا کرم: پروانه های شهریار بخش زیادی از رشدشان را در این مرحله طی می کنند. کرم ها با خوردن پوسته تخم رشدشان را آغاز می کنند و بعد از برگ های گیاه علف شیر تغذیه می کنند و به سرعت رشد می کنند. جالب است بدانید که گیاه علف شیر برای بسیاری از شکارچیان پروانه های شهریار سمی و خطرناک است و به همین دلیل محیط امنی برای کرم های کوچک به وجود می آید تا در امنیت و آرامش تغذیه کنند و بزرگ بشوند.
- مرحله شفیره: در این مرحله کرم خود را سر و ته به یک شاخه متصل می کند و با تنیدن پوسته بیرونی وارد مرحله شفیرگی می شود. در طول این مرحله کرم رشد می کند و به یک پروانه بالغ و بزرگسال تبدیل می شود.
- بزرگسالی: جالب است بدانید که تفاوت بین جنس نر و ماده پروانه های شهریار کاملا مشخص و بارز است. پروانه های نر روی بال های عقبی شان یک لکه سیاه دارند. در حالی که پروانه های ماده ظاهری تیره تر از نرها دارند و رگه های پهن تر روی بالشان دارند. پروانه های شهریار بالغ و بزرگسال با خوردن شهد و شیره گل ها انرژی لازم برای سفر و مهاجرت طولانی شان را به دست می آورند.
پروانه های شهریار تابستان را در ایالات متحده و کانادا سپری می کنند و با فرا رسیدن ماه های سرد به سمت جنوب مهاجرت می کنند. در حقیقت، پروانه های شهریار تنها گونه پروانه ها هستند که مثل پرنده ها از شمال به جنوب مهاجرت می کنند. دو دلیل عمده را می توان برای مهاجرت دسته جمعی پروانه های شهریار بر شمرد: اول این که این پروانه ها نمی توانند در سرمای زمستان دوام بیاورند. در صورتی که دمای هوا به کمتر از ۱۲ درجه سانتیگراد برسد این پروانه ها توان پرواز کردن را از دست می دهند و در سرمای کمتر از ۴ درجه سانتیگراد هم کاملا فلج و بی حرکت می شوند. از طرفی، پروانه های بالغ از شهد گل ها تغذیه می کنند و در فصل زمستان که گل و گیاه وجود ندارد نمی توانند غذا پیدا کنند.
این پروانه ها با میانگین سرعت ۱۹ کیلومتر در ساعت پرواز می کنند و البته گاهی سرعتشان به ۴۸ کیلومتر در ساعت هم افزایش پیدا می کند. گروه های عظیم پروانه های شهریار می توانند روزانه ۱۲۸ کیلومتر پرواز کنند. میلیون ها عدد از این پروانه ها در گروه های بزرگ مسیری ۳۰۰۰ کیلومتری را از شمال ایالات متحده و کانادا طی می کنند تا به جنگل های oyamel در میچوآکان برسند. این پروانه های زیبا تمام طول زمستان را در این مناطق گرمسیر سپری می کنند تا دوباره سفر بازگشتشان را آغاز کنند و چرخه مهاجرت را کامل کنند.
چیزی که در مورد مهاجرت پروانه های شهریار شگفت انگیز و خارق العاده است این است که این پروانه ها هرسال در همان مسیر سال پیش و همیشگی پرواز می کنند. با توجه به این که عمر هر پروانه حدودا ۲ ماه است هنوز دانشمندان نمی دانند چطور چندین نسل بعد در سال بعد در همان مسیر سال گذشته مهاجرتشان را آغاز می کنند. یکی از فرضیه ها در این مورد این است که مقدار اندکی ذرات مغناطیسی در بدن پروانه ها وجود دارد که شبیه به قطب نما عمل می کند و به این ترتیب، می توانند مسیرشان را از شمال آمریکا به جنوب آمریکا ردیابی کنند.
منبع: tripsavvy.com
۱ نظرات