معدن نمک ویلیچکا تنها یک معدن صنعتی نیست. این معدن بخشی از تاریخ کشور لهستان است که تأثیر مهمی بر اقتصاد و توسعه این کشور داشته است. پادشاهان مختلف از وجود این معدن استفاده کرده و باعث گسترش و رشد منطقه شده‌اند. حتی زمانی که لهستان به چندین قسمت تقسیم شد، کار این معدن متوقف نشد و حتی کشورهای بیگانه نیز به این معدن علاقه داشتند. این معدن یکی از قدیمی‌ترین معادن نمک در جهان به شمار می‌رود و ما قصد داریم در این مقاله از مجله الی گشت آن را به شما معرفی کرده و اطلاعات بیشتری درباره هر دوره آن بیان کنیم.
مطالب مرتبط: معرفی ۹ تا از معروف‌ترین شهرهای زیر زمینی دنیا قلعه واول، یکی از بزرگ ترین قلعه های لهستان کراکوف، شهر جادویی لهستان کوه های تاترا، کوهستانی شبیه آلپ در لهستان
استخراج ذخایر سنگ نمک در ویلیچکا و بوخنیا از قرن سیزدهم آغاز شد. جالب است بدانید که معدن نمک ویلیچکا جایگاه سلطنتی داشته است و یکی از قدیمی‌ترین معادن نمک در اروپا به شمار می‌رود. این معدن از قرن ۱۳ تا ۲۰ فعالیت داشته و تا سال ۲۰۰۷ نیز از آن بهره‌برداری می‌کرده‌اند. علاوه بر برداشت نمک، معدن‌کاران طرح‌ها و مجسمه‌های زیادی را در این معدن ساخته‌اند. زمانی که از پله‌های این معدن پایین بروید با این مجسمه‌های جذاب و فضای عجیب و شگفت‌انگیز معدن روبه‌رو خواهید شد.
معادن نمک ویلیچکا یکی از ذخایر بزرگ سنگ نمک زمین‌شناسی در جنوب لهستان به شمار می‌رود. این معدن در کنار معدن بوخنیا از قرن سیزدهم تا بیستم به طور موازی و پیوسته فعال بوده است و یکی از اولین و مهم‌ترین بخش‌های صنعتی اروپا را تشکیل می‌داده است.
این معدن شامل مجموعه‌ای از آثار اولیه و باستانی هستند. حفاری‌های باقی‌مانده، نمازخانه‌ها، کارگاه‌ها و انبارها همگی نشانه‌ای از گذشته این معدن دارند. مجموعه‌ای از مجسمه‌ها و عناصر تزیینی حجاری شده بر سنگ‌های نمک در این معدن دیده می‌شوند. مسئولان موزه از مجسمه‌های موجود و همچنین ابزار و ماشین‌آلات آن زمان حفاظت و نگهداری می‌کنند. یک مسیر زیرزمینی توریستی از اوایل قرن نوزدهم در این معدن به وجود آمد که بازدید از آن را برای گردشگران داخلی و خارجی راحت کرده است.
رزرو آنلاین بلیط هواپیما لهستان از سایت الی گشت
آب‌نمک که از چشمه‌ها گرفته می‌شود، در ظروف سفالی روی اجاق‌های معمولی جوشانده و به روشی ساده نمک را از آن جدا می‌کردند. قدیمی‌ترین ابزار مربوط به صنعت نمک در اروپای مرکزی در روستای باریسز (Barycz) در نزدیکی ویلیچکا کشف شده است. این آثار به دوران پیش از تاریخ باز می‌گردد و در موزه فعلی ویلیچکا به نمایش گذاشته شده‌اند.
زمانی که چشمه‌های نمک کم‌کم ناپدید شدند، جستجو برای پیدا کردن آب نمک از طریق ساختن چاه‌ها آغاز شد. آب نمک را از چاه به سطح می‌کشیدند و سپس در تابه‌های آهنی آن را می‌جوشاندند تا نمک خالص به دست آید. شاید امروزه نمک محصولی خاص و خارق‌العاده به نظر نرسد، اما زمانی برای دستیابی به آن باید سخت تلاش می‌کردند.
اولین توده‌های سنگ نمک به طور تصادفی پس از حفر یکی از چاه‌های نمک در قرن سیزدهم پیدا شد. کشف این ماده اولیه ارزشمند انقلابی مهم در صنعت منطقه بود. به دست آوردن نمک با روش‌های استخراج معدن امکان‌پذیر شد و در اوایل نیمه دوم قرن سیزدهم اولین معدن ایجاد شد. چه کسی این کار را انجام داد؟ آخرین تحقیقات انجام شده روی معدن نمک ویلیچکا نشان می‌دهد که این کار توسط متخصصان داخلی انجام شده است، اما دانش فناوری آن را از اروپای غربی آورده بوده‌اند.
کازیمیز سوم پادشاهی بزرگ بود که لهستان را توسعه داد. گفته می‌شود اگر درآمد حاصل از استخراج نمک نبود، او نمی‌توانست این کار را انجام دهد. جالب است بدانید که در آن زمان یک سوم درآمد خزانه سلطنتی از معدن نمک تامین می‌شد. با سود زیاد حاصل از استخراج نمک، او موفق شد تا آکادمی کراکوف، اولین دانشگاه در لهستان را تأسیس کند. همین پادشاه در سال ۱۳۶۸ میلادی اساسنامه کارخانه نمک را صادر کرد و با ایجاد قوانین جدید، توسعه پایدار معدن را برای دهه‌های آینده تضمین کرد.
در پایان قرون‌وسطی، ۳۰۰ تا ۳۵۰ نفر در معدن ویلیچکا کار می‌کردند و تولید سالانه نمک به ۷ هزار تا ۸ هزار تن رسید. معدن به صورت فصلی کار می‌کرد و در ماه‌هایی که هیچ کار کشاورزی قابل انجام نبود، باز می‌شد. تا پایان قرن پانزدهم، تنها چهار چاه معدن و یک بخش زیرزمینی در معدن وجود داشت.
معدن ویلیچکا کم‌کم شهرتی جهانی پیدا می‌کرد و بازدیدکنندگان مختلفی را به سمت خود جلب کرد. اولین جهانگردی که از آن بازدید کرد، نیکلاوس کوپرنیک بود. احتمال می‌رود که در سال ۱۴۹۳ از معدن بازدید کرده باشد و به مناسبت این رویداد از او مجسمه‌ای نمکی ساخته باشند. شما هم هنگام قدم‌زدن در معدن می‌توانید این مجسمه را مشاهده کنید.
معدن در طول این سه قرن دستخوش تغییرات زیادی شد. یک برنامه کاری در طول سال پیدا کرد. توسعه مستلزم به‌کارگیری متخصصان بیشتر در زمینه‌های مختلف از جمله نقشه‌برداران و مسئولان اندازه‌گیری‌های دقیق، بود. اولین نقشه‌های زیرزمینی در همین سال‌ها ساخته شدند. مارتین جرمن (Martin German) نویسنده اولین نقشه‌های حفظ شده از دهه ۱۶۳۰ و یوهان گوتفرید بورلاخ (Johann Gottfried Borlach) اولین فردی بود که نقشه‌ها را کشید، او همچنین یکی از بهترین مدیران معدن بود و یکی از مشهورترین نقشه‌نگاران در ویلیچکا به شمار می‌رفت. در قرن شانزدهم، جستجوی نمک زیر سطح اول آغاز شد و در اواسط قرن هفدهم، معدن به سطح سوم رسید.
سنگ نمک تنها منبع اصلی درآمد در آن زمان نبود. مقدار زیادی نمک نیز در کارخانه‌های نمک روی سطح زمین تولید می‌شد که در آن آب نمک در کوره‌های مخصوص تابه‌ای تبخیر می‌شدند. با توجه به مقیاس عظیم تولید در مجاورت کراکوف، کمبود هیزم رخ داد و این مسئله منجر به واردات این ماده خام شد. وقتی معلوم شد این کار چه دردسرهایی به همراه دارد، صنعت نمک گیری از آب نمک را به شهرهای دیگری مانند تورون منتقل کردند. کمبود الوار همچنین کار معدنچیان را دشوار می‌کرد؛ زیرا آنها نمی‌توانستند تخت‌های جعبه‌ای که در واقع سازه‌ای چوبی برای ایمن کردن فضای معدن بود را بسازند. در نهایت به دلیل به وجود آمدن این مشکل در سال ۱۷۲۴ تبخیر نمک کنار گذاشته شد و تنها روش استخراج ادامه یافت.
هر مسافری که می‌خواست از معدن نمک ویلیچکا بازدید کند در آن زمان باید یک مجوز شخصی سلطنتی می‌گرفت. با وجود این، تعداد گردشگران به طور پیوسته افزایش یافت و در ادبیات اروپا بیشتر و بیشتر نام معدن نمک ویلیچکا به کار می‌رفت. گزارش‌های دانشمندان، مسافران و دیپلمات‌های برجسته، معدن را مکانی منحصربه‌فرد و مهم معرفی کرده است.
لهستان در سال ۱۷۷۲ تقسیم شد. سه ابر قدرت همسایه روسیه، اتریش و پروس کنترل بخشی از کشورهای مشترک المنافع را به دست گرفتند که منجر به تغییر مرزها شد. ویلیچکا تحت حکومت سلطنت هابسبورگ قرار گرفت. با آنکه دولت لهستان دیگر وجود نداشت، اما معدن همچنان به توسعه ادامه داد. صاحبان جدید توسعه بلند مدت معدن را برنامه ریزی کردند و برای امنیت آن از پولی دریغ نمی‌کردند و به وضعیت فنی تجهیزات توجه زیادی داشتند. استخراج نمک با استفاده از باروت آغاز شد، خط راه آهن زیرزمینی احداث و دستگاه بالابر بخار و نیروگاه راه اندازی شد و تولید نمک به صورت مدرن از سر گرفته شد.
توجه اتریشی‌ها به معدن نمک ویلیچکا اصلاً تصادفی نبود. این معدن و کارخانه آن بزرگ‌ترین تولیدکننده در منطقه به شمار می‌رفت. مدیران جدید علاقه خاصی به این معدن داشتند و در همین دوره بود که گردشگری نیز توسعه یافت و به منبع درآمدی تبدیل شد. سرمایه‌گذاری‌های زیادی به‌منظور افزایش گردشگری انجام شد و خدمات مختلفی را ارائه می‌دادند. گردشگران نام خود را در یک کتابچه یادداشت و امضا می‌کردند و طبق این کتابچه افراد مهمی مانند بازرگانان ثروتمند و مقامات عالی‌رتبه از این معدن دیدن کرده‌اند.
البته دسته‌ای از گردشگران لهستانی بودند که به دلایل میهن‌پرستانه به بازدید از این معدن می‌رفتند. معدن نمک ویلیچکا نماد و یادبود شکوه سابق ملت بود. مردم «برای تقویت قلب و روحیه» خود به بازدید آن می‌رفتند و این کار نوع اقدامی میهن‌پرستانه و گواهی بر دلبستگی به ارزش‌های ملی بود.
پس از پایان جنگ جهانی اول و بازپس‌گیری استقلال توسط لهستان، معدن بار دیگر به مالکیت خزانه‌داری دولتی لهستان درآمد و تحت مدیریت لهستان قرار گرفت. این لحظه‌ای بود که مردم منطقه ۱۵۰ سال انتظار آن را می‌کشیدند. نام بخش‌های داخلی معدن به سرعت تغییر یافت. به عنوان مثال، نام بخش ملکه الیزابت به سنت کینگا (St Kinga) تغییر نام داد.
تولید و تجارت نمک در دوره بین جنگ به تولید سالانه ۲۰۳ هزار تن رسید. این دوره، دوره تثبت معدن بود که باعث توسعه بیشتر و گسترش آن شد. علاوه بر استخراج، درآمد حاصل از گردشگری نیز این معدن و کارخانه آن به دست می‌آمد.
زمانی که جنگ جهانی دوم به پایان رسید، مشکلات مهمی رخ داد که مدیران معدن باید درباره آن تصمیم گیری می‌کردند. افزایش تولید در تمامی کشورها رخ می‌داد و لهستان از این مسئله مستثنی نبود. این افزایش تولید بدون توجه به میزان مصرف و نیروی کار صورت می‌گرفت.
تولید نمک به طور پیوسته افزایش یافت و دهه ۱۹۷۰ به حداکثر میزان خود رسید. در اینجا بود که صنعت گردشگری اهمیت بیشتری پیدا کرد و آگاهی از اهمیت فرهنگی از این زمان به بعد در حال افزایش بود. این ایده که معدن را برای نسل‌های آینده باید حفظ کنند وظیفه‌ای بسیار مهم‌تر از تولید نمک صنعتی شد. در نهایت، معدن به ۹ سطح با حداکثر عمل ۳۲۷ متر رسید. در سال ۱۹۹۲ معدن در میراث فرهنگی و طبیعی جهانی یونسکو به ثبت رسید. این مسئله نشانی بر آن بود که معدن تاریخی بنای ارزشمند است و نیازمند به مراقبت و حفاظت ویژه دارد.
توقف تولید به این معنا نیست که معدنچیان دیگر در آنجا کار نمی‌کنند. برعکس! هر روز چند صد معدنچی به بررسی معدن می‌پردازند و ایمنی آن را فراهم می‌کنند. همچنین، مراقبت‌های لازم صورت می‌گیرد تا معدن برای نسل‌های آینده حفظ شود. برخلاف برخی از کشورها که با مصرف بیش از اندازه باعث نابودی محیط زیست طبیعی و تاریخی منطقه می‌شوند، لهستان از معدن نمک ویلیچکا محافظت می‌کند و بسیاری از نقاط آن به طور مداوم بازسازی می‌شوند.
- این معدن نمک بیش از ۷۰۰ سال قدمت دارد.
- عمق معدن به اندازه برج ایفل است.
- معدن نمک ویلیچکا بخشی از میراث جهانی یونسکو به شمار می‌رود.
- بیشتر بخش‌های معدن از جمله دیوارها، سقف‌ها، مجسمه‌ها و حتی لوسترهای کریستالی از سنگ نمک ساخته شده‌اند.
- ابزار مورد استفاده در معدن هنوز نگهداری می‌شوند.
- نمکی گل کلم مانند در این معدن شکل می‌گیرد که ظاهری کاملاً سفید و کرکی دارد.
- امکان بالون سواری و بانجی جامپینگ در معدن وجود دارد.
- معدن دارای چهار کلیسای زیبا است که با چندین لوستر کریستالی تزئین شده‌اند.
- اسب‌هایی که برای کشیدن ارابه‌ها به پایین معدن فرستاده می‌شدند، دیگر هیچ وقت بالا نمی‌آمدند و متأسفانه در همان جا رها می‌شدند.
- بیشتر نمک‌های خوراکی سنگ نمک از معادن به دست می‌آیند.
- در معدن نمک ویلیچکا یک مرکز توان‌بخشی و تندرستی خصوصی وجود دارد که می‌توانید با هزینه ۴۰ دلار در شب در آن اقامت کنید.
ساده‌ترین و ارزان‌ترین راه برای رسیدن به معدن نمک استفاده از قطار است. حرکت قطار از ایستگاه اصلی قطار در کراکوف هر نیم ساعت یکبار است و حدود ۲۰ تا ۳۰ دقیقه طول می‌کشد و هزینه آن کمتر از ۱ دلار است. یکی دیگر از گزینه‌های آسان استفاده از اتوبوس‌های خط ۳۰۴ است که از مرکز شما را به نزدیکی معدن می‌برند.
از ماه نوامبر تا مارس معدن نمک از دوشنبه تا یکشنبه از ساعت ۸ صبح تا ۱۷ عصر فعالیت می‌کند. فعالیت معدن از آوریل تا اکتبر از دوشنبه تا یکشنبه بین ساعت ۷:۳۰ صبح تا ۱۹:۳۰ عصر خواهد بود.
هزینه استاندارد ورودی برای بزرگسالان معادن ۹۴ زلوتی است و برای کودکان و دانش آموزان این هزینه ۷۴ زلوتی خواهد بود. پیشنهاد می‌کنیم در زمان بازدید از معدن لباس گرم و کفش راحتی داشته باشید. این معدن دمای ثابتی در حدود ۱۵ درجه سانتی گراد دارد، پس پیش از ورود لباس مناسب بپوشید.
معدن نمک ویلیچکا واقع در شهر کراکوف لهستان، یکی از قدیمی‌ترین معادن نمک به شمار می‌رود. این معدن تا مدت‌ها گسترش و توسعه یافت و نمک خوراکی کشور لهستان و بسیاری از کشورهای دیگر را تأمین کرد. این معدن تنها جنبه صنعتی ندارد و در آن مجسمه‌ها و تزئینات مختلفی وجود دارد که همگی از نمک ساخته شده‌اند. برای حفظ این معدن، لهستان تصمیم گرفت که تا استخراج را متوقف کرده و تنها بر صنعت گردشگری تمرکز کند. امیدواریم این مقاله مجله الی گشت اطلاعات خوبی درباره این معدن در اختیار شما گذاشته باشد.
این معدن تاریخی دارای صدها کیلومتر گالری با آثار هنری، کلیساهای زیرزمینی و مجسمه‌های حجاری شده از سنگ نمک است.
کلیسای سنت کینگا که در عمق ۱۰۱ متری قرار دارد، بزرگ‌ترین کلیسای جهان است که در زیر زمین و با استفاده از سنگ‌های نمک ساخته شده است.
بلیط تک نفری ۹۴ زلوتی است و برای کودکان و دانش‌آموزان هزینه معادل ۷۴ زلوتی خواهد بود.
مشخص نیست که دقیقاً چه فردی دستور ایجاد معدن را داده است، اما پادشاه کازیمیر سوم کمک زیادی به توسعه معدن نمک کرد.