بر روی کوه های آند پرو یک اردوگاه قدیمی معدن طلا هست که بعد از سال ها تبدیل به شهری بزرگ شده است. شهری کوهستانی با بیش از ۵۰ هزار جمعیت که ۵ هزار کیلومتر به سمت آسمان رفته و مرتفع ترین شهر دنیا به شمار می رود. شهر لارینکونادا (La Rinconada) با ارتفاع ۵۱۰۰ متر یکی از دورافتاده ترین شهرهای دنیاست و آنقدر مرتفع است که با اینکه فاصله چندانی تا خط استوا ندارد اما آب و هوای سرد و خشن از خصوصیات اصلی آب و هوایی اش است. در ادامه الی گشت را همراهی کنید تا درباره مرتفع ترین شهر دنیا و اینکه چگونه ساخته شده بیشتر حرف بزنیم.
مطالب مرتبط: امپراتوری اینکاها و فرهنگ به جامانده بر کشور پرو محاسبه مدت زمان سفر و پرواز و تبدیل زمان کشورها
کسانی که اولین اردوگاه موقت را در این شهر برپا کردند هیچ وقت فکرش را هم نمی کردند که جمعیت این شهر تا این حد زیاد شود و برای همین هیچ زیر ساختی را برای آن در نظر نگرفتند. در حقیقت همین که خبر رسید که در این شهر طلا پیدا می شود هزاران نفر به سمت این شهر دورافتاده سرازیر شدند تا بتوانند از طریق کار در معدن پول حسابی به جیب بزنند. در واقعیت اینجا بیشتر از آن که یک شهر باشد یک اردوگاه است. در آن خبری از هیچ جاده، لوله کشی و یا سیستم فاضلابی نیست. خانه ها با ورقه های حلبی ساخته شده اند و هیچ عایقی ندارند. زمین، هوا، آب و حتی برف های این شهر آلوده است و اگر بتوانیم اسم آن را شهر بگذاریم بدون شک غمگین ترین و فقیرترین شهر دنیاست.
در آنسوی شهر یک دریاچه هست که آلوده به مواد شیمایی و به خصوص جیوه است، موادی که از شهر به سمت دریاچه رفته اند و آب آن را بدون استفاده کرده اند. خاک شهر هم آلوده به جیوه است برای همین خیلی از ساکنان از مسمومیت های جیوه ای رنج می برند و گرفتار مشکلات عصبی و مشکلاتی مثل خارش، سوختگی و تغییر رنگ پوست شده اند.
اقتصاد شهر فقط وابسته به معدن است و بدون شک طلا اصلی ترین منبع این شهر به حساب می آید. قرن هاست که طلاهای زیادی از رشته کوه های آند استخراج می شود و معدن کاران هر روز ۳۰ دقیقه از کوه بالا می روند تا به معدن برسند، معدن هایی که آکنده از گازهای خطرناک جیوه هستند و کمبود اکسیژن مشکل اصلی آن هاست.
مرتفع ترین شهر دنیا شرایط سختی برای زندگی دارد و حدود ۵۰ هزار نفر در خانه هایی که بر روی کوه آند برپا شده اند زندگی می کنند. بودن در یک همچین ارتفاعی باعث شده تا در بیشتر ماه های سال دمای هوا زیر صفر درجه باشد. تابستان ها بارانی و زمستان ها خشک، روزها سرد و شب های یخبندان و از طرفی متوسط دمای سالانه ی این شهر فقط ۱.۲ درج سانتی گراد است.
برعکس دیگر شهرهای معدنی این شهر متعلق به هیچ شرکتی نیست و بیشتر معدن هایی که در آن برپا هستند غیر رسمی و یا به عبارتی غیر قانونی اند. هیچ حکومت و یا قانونی وجود ندارد و هیچ کس برای رشد و پیشرفت شهر کاری نمی کند. اقتصاد غیر قابل کنترل است و بیشتر طلاهایی که از کوه ها استخراج می شوند مستقیم به بازار سیاه می روند.
ولی عجیب تر این است که معدن هیچ حقوقی به کارگران نمی دهد! سیستم حقوق دهی به کارگران بسیار عجیب است: کارگران باید ۳۰ روز را بدون حقوق کار کنند و روز ۳۱ ام می توانند هر سنگ معدنی که پیدا کردند را با خود به خانه ببرند. البته یک شرط دارد! اندازه ی سنگ معدن باید به اندازه ای باشد که بتوانند خودشان به تنهایی و بدون هیچ وسیله ای آن را به خانه ببرند! راهی برای تشخیص اینکه در هر سنگ چقدر طلا هست وجود ندارد و گاهی در بعضی از سنگ ها طلای کمی پیدا می شود.
با این حال هزاران کارگر تمام ماه را کار می کنند به امید اینکه در آن یک روز، طلای زیادی پیدا کنند. با اینکه شرکت معدن از این سیستم حقوق دهی سود زیادی می برد اما باز هم کارگران زیادی برای کار در این معدن خودشان را به این شهر می رسانند به طوری که در فاصله ی سال های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۹ جمعیت این شهر بیش از دو برابر شد. دولت که اصلا انتظار یک همچین جمعیتی را نداشته هیچ زیر ساختی را برای این شهر آماده نکرده است به طوری که امروز در این شهر خبری از هیچ امکاناتی نیست.
بیشتر ساکنان این شهر پرویی های خوشبینی هستند که در آرزوی رسیدن به طلای فراوان به این شهر مهاجرت کرده اند. با اینکه در شهر هیچ امکاناتی وجود ندارد اما مردمش سخت کار می کنند. مردان در معدن کار می کنند ولی زنان اجازه ی کار در معدن را ندارند برای همین بیشتر آن ها وسایل مورد نیاز برای کندن تونل های معدن را می سازند و می فروشند و از طریق فروش کالاها و یا جست و جوی طلا در سنگ های معدنی رها شده روزگار می گذرانند. تنها راه دسترسی به این شهر یک جاده ی خطرناک در کنار پرتگاه است که سطح آن را سنگ و کلوخ و گاهی یخ پوشانده است برای همین رسیدن به این شهر چندین روز طول می کشد.
منبع: amusingplanet.com