با بازدید از قصر وکیو فلورانس، شما می توانید با سه دوره تاریخی متفاوت از هنر ایتالیا یعنی دوره رومی ها، قرون وسطی و رنسانس آشنا شوید. این دوره ها به ترتیب مربوط به خرابه های دوران امپراطوری روم، دژ قرون وسطی و اتاق ها و نقاشی های بس تحسین برانگیز دوران عصر شکوفایی و رنسانس می باشند. این موزه دنیای کوچکی از هنر را به نمایش می گذارد که قصر وکیو گل سر سبد آن است که نمادی از قدرت نهاد مدنی شهر فلورانس محسوب می شود که طراحی اصلی آن را به آرنولفو دی کامبیو نسبت می دهند. ساخت دژ آن در یال ۱۲۹۹ آغاز شد که روی خرابه های برج های از بین رفته اوبرتی گیبلین برافراشته شده است که مهر تاییدی بر پیروزی نهایی حرب گوئلف در زمان خود قلمداد می شود. در دامه با الی گشت همراه شوید:
مطالب مرتبط: فلورانس ایتالیا شهری با پارک های چشم نواز و دلربا فلورانس ایتالیا، شهری برای هنرنمایی هنرمندان دیوار نگار
کل بنای قصر وکیو روی ساختمان تئاتر قدیمی فلورنتینا، که قدمت آن به قرن اول میلادی باز میگردد، بنا شده است. بقایای خرابه های آن در زیر زمین این قصر همچنان وجود دارد. برای بازدید از این محل، لازم است که بلیط جداگانه ایی که قیمت آن چهار یورو می شود، تهیه کرد. در غیر اینصورت، می توان بلیط ترکیبی خریداری نمود که هم شامل بازدید از قصر وکیو و هم سایت باستان شناسی اطراف آن می شود. در این مکان می توان به اطلاعات مفیدی دست پیدا کرد. در ضمن پخش فیلم مرتبط با موضوعات مورد بازدید، به گردشگران کمک می کند تا دقیقا متوجه آن بشوند که در زیر زمین این موزه در حال دیدن چه چیزهایی می باشند.
از همان ابتدای ساخت قصر وکیو، مسوولان آن زمان شهر فلورانس قرارشان بر آن بوده است تا جلسات شورای شهر را در این فضای زیبا برگزار نمایند. اعضای شورای شهر را آنهایی تشکیل می دادند که عضو شورای صنفی فلورانس محسوب می شده اند که در ایتالیایی معروف به پریوری بوده اند. این افراد در آن دوره تاریخی اداره حکومت فلورانس را بر عهده داشته اند. در سال ۱۳۴۲، دوک آتن، بنام والتر چهارم از برین، قصر منسوب به پلازو دلا سینیوریا، به سمت ویا دلا نینا توسعه داد و به آن نمای دژ و نیز یک پلکان مخفی را در آن ایجاد کرد که مخصوص خروج از قصر در شب هنگام بوده است. معماری بسیار وسیع قرون وسطایی، باعث شده است تاعظمت سالن های عمومی و سکونتگاه های آن چندان به چشم نیاید.
سالن پانصد و یا اسم ایتالیایی آن که سالونه دی سینکسنتو نامیده می شود در سال ۱۴۹۴ در دوران جمهوری کشیش گیرولامو ساونارولا ساخته شده است. سالن مذکور بزرگترین و مهمترین اتاق از نظر ارزش های هنری و تاریخی محسوب می شود که در داخل قصر وکیو قرار گرفته است. این سالن مجلل، ۵۴ متر طول، ۲۳ متر عرض و ۱۸ متر ارتفاع دارد. سقف های کاذب این قصر و گچ بری های بزرگ دیوار های آن بهمراه تزئینات طلایی و مجسمه های برجسته بکار رفته در این فضای رویایی، چشم هر بیننده ایی را میخکوب عظمت این قصر فوق العاده زیبا می کند.
پیر سودرینی که به سمت قاضی ارشد فلورانس و مادام العمر به این سمت منصوب شد، دو نقاش بسیار بزرگ فلورانس آن زمان به نام های لئوناردو داوینچی و میشل آنجلو را برای طراحی و ساخت دو دیواره بزرگ قصر و دیوارهای داخل قصر انتخاب کرد. تصاویری که برای تزئین این دیوار و دیواره ها بکار رفته است، روایتگر صحنه های درگیری در جنگ ها و بیانگر پیروزی های این شهر در آن دوره است. لئوناردو داوینچی معروف شروع به نقاشی نبرد آنگیاری روی یکی از دیوارها نمود، در حالیکه میشل آنجلو، دیگر هنرمند مطرح ایتالیایی، بخش دیگری از دیوار را به تصویر کشیدن نبرد کاسینا اختصاص داد. این دو نابغه دوران رنسانس، این فرصت طلایی را برای مدت زمان محدوی دراختیار داشتند تا رو در روی هم کار کنند ولی هیچیک کارشان را کاملا به پایان نرساندند.
قصر وکیو شکل و شمایل امروزی خود را به مقدار زیادی مدیون مرمت ها و بازسازیهای بسیار گسترده تزئینات داخلی خود در سال ۱۵۴۰ میلادی است. این زمان مصادف است با دوره مالکیت دوک کاسیمو و همسرش الئونورا که تصمیم گرفتند تا از قصر برای محل اقامت خود استفاده کنند. محل دادگاه موسوم به مدیسی به قصر وکیو تبدیل شد. این تغییرات اتاق های پر پیچ و خم اداری، سکونتگاه، تراس و حیاط های چشم نوازی را شامل می شد. کار تزئین و نقاشی تمام این اتاق ها به گونه بسیار تحسن برانگیزی بوسیله میشل آنجلو، گیرگیو واساری و دوناتلی انجام گرفته است.
بین طبقه اول و دوم، یک آشکوب کوچک قرار دارد. این آشکوب در سال ۱۴۵۳ بوسیله میچلوزو ساخته شده است. وی این کار را با پایین آوردن سقف بعضی از اتاق های طبقه اول قصر انجام داده است. در این اتاق ها افرادی چون ماریا سالویاتی، مادر کاسیمو و پرنسس های جوان زمانی زندگی می کرده اند. امروزه، این آشکوب ها محل قرارگیری کلکسیون های هنری چارلز لیزر امریکایی است. وی که منتقد هنری بود که در سال ۱۹۲۸ دار فانی را وداع گفت. طبقه دوم قصر وکیو، حال و هوای به نسبت خصوصی تری نسبت به بقیه جاهای قصر دارد. در این قسمت شما می توانید اتاق های بیشماری را بطور مثال سالن اصلی پریورز را در کنار بیشمار اتاق های کوچک که بروزینو کار گچ بریهای آنها را بر عهده داشته است. از جمله جالبترین اتاق های موجود در این طبقه، می توان به اتاق خصوصی دوشس بیانکا کاپلو، همسر دوم فرانچسکو مدیسی اشاره کرد و یا می توان به سالن نقشه ها و گوآرداروبای نسخه اصلی که در آن سندهای بسیار مهمی در کنار ماپا موندی که کروی شکل و شش فوت ارتفاع دارد، جای داده می شده است.
این نقشه گرد و کروی، بزرگترین آن در عصر خودش بوده است که خاصیت چرخیدن حول یک محور را داشته است. در ضمن، علاوه بر این نقشه از کل جهان، دهها نسخه از نقشه جغرافیایی روی چرم نیز در این سالن وجود دارد، که نشان می دهد در سال ۱۵۶۳ چگونه شناخته می شده است. واجب است که در صورت بازدید از این قصر، نگاهی گذرا به این نقشه ها داشته باشید و ببینید که مردمان عصر رنسانس، جهان پیرامون خود را چطور می دیدند.