طبیعت گردی و کوهنوردی
اساس طبیعت گردی، پیاده روی در طبیعت در یک مسیر مشخص است که به درجه های مختلف سختی طبقه بندی می شود اما معمولا به خاطر لذت بردن از هوای آزاد، دامنه کوه ها، طبیعت و … انجام می شود. کوهنوردی بیشتر یک ورزش است که برای بالا رفتن به طور اختصاصی از یک کوه انجام می گیرد. با الی گشت باشید تا فرق بین طبیعت گردی و کوهنوردی را برایتان بیان کنیم.
مطالب مرتبط: چگونه شروع به کوهنوردی کنیم ۵ نکته برای اینکه کوهنوردی بهتری داشته باشید!
فعالیت های خارج از خانه به تدریج به یکی از تفریحات محبوب اوقات فراغت تبدیل شده، زیرا افراد هم می‌توانند کمی فعالیت بدنی داشته باشند هم می توانند به تفریح بپردازند. این فعالیت ها همچنین فواید بسیاری برای سلامتی مانند دور کردن استرس، نزدیک شدن به طبیعت و … دارند. طبیعت گردی و کوهنوردی دو فعالیتی هستند که در این حوزه قرار گرفته و هر روز بیشتر در بین مردم مورد محبوب می شوند. این دو معمولا در بین افراد مختلف به یک شکل دیده می‌شوند، اگرچه این دو با هم تفاوت دارند.
طبیعت گردی به پیاده روی در طبیعت در یک مسیر مشخص می گویند. این فعالیت به درجه بندی های مختلفی تقسیم می شود که البته بیشتر آن ها برای عموم مردم قابل برگذاری است. دلیل های مختلفی وجود دارند که باعث انجام طبیعت گردی می شوند. از جمله آن ها می توان به دست یابی به آرامش، بودن در میان جمع (وقتی به سفرهای طبیعت گردی دسته جمعی می روند)، ورزش کردن و … اشاره کرد.
مزایای سلامتی عمومی طبیعت گردی شامل کم کردن وزن، کاهش فشار خون بالا و بهبود سلامت روان می شود. طبیعت گردی معمولا یک پیاده روی روزانه است، اما همچنین می تواند به چند روز ادامه یابد. بسته به مدت زمان پیاده روی، مسافرین نیاز به تجهیزات مانند آب، غذا، نقشه، قطب نما، کرم ضد آفتاب، دافع حشرات و غیره دارند.
کوهنوردی یک ورزش است که فردی اختصاصا یک کوه را برای انجام آن صعود می کند. در زبان انگلیسی علاوه بر کوهنوری به آن آلپینیزم (Alpinism) می‌گویند. این کلمه که یک واژه اروپایی است از قرن ۱۹ به وجود آمد که به شخصی گفته می شود که کوهی را برای هدف لذت بردن از صعود، بالا می‌رود. کوهنوردی از آن جایی شروع شد که افراد می‌خواستند که به قله کوهی دست پیدا کنند، به بالاترین نقطه ها بروند و یا به مکانی بروند که هیچ کس دیگری تا به حال به آنجا نرفته است. به هر حال این ورزش به فعالیتی تبدیل گشت که به سطوح و طریقه های مختلف تقسیم شد: صخره، برف و یخ. برای انجام هر سه به مهارت های متفاوتی، تجهیزات خاص، تجربه و توانایی های گوناگونی نیاز است.
بسته به این که یک کوهنورد کدام یک از این سه را انتخاب می کند، باید تجهیزات متفاوتی را با خود حمل کند. برای کوهنوردی در برف حتما به باتوم (عصای کوهنوردی) نیاز است و این فعالیت با پیاده روی و کوهنوردی همراه است. اگر کوهنوردی می خواهد که در یخ و یا صخره کوهنوردی کند نیز تجهیزات متفاوتی را باید به همراه داشته باشد. این تجهیزات شامل طناب، قلاب طناب (حلقه‌ی بیضی شکلی که برای وصل کردن طناب به میخ به کار می رود)، چکش و از این قبیل وسایل هستند. زمانی که کوهنوردی به صخره نوردی و یا کوه های یخی می رود به مهارتی نظیر توانایی تشخیص زاویه نیز، احتیاج دارد.
همچنین آن ها باید آموزش های متفاوتی نیز ببینند، زیرا افرادی که به انجام این نوع ورزش ها می پردازند احتمال آسیب دیدنشان بسیار است. کوهنوردی نیز از یک روز شروع شده و بسته به کوهی که می خواهند به آن صعود کنند به چندین روز می انجامد. در کوهنوردی های یک روزه، کوهنورد به یک مقصد مشخصی رفته و بعد از آن به پایین باز می گردد، در حالی که سفرهای چند روزه به برپایی چادر برای شب مانی در اواسط راه نیاز است.
دیگر فرق بین طبیعت گردی و کوهنوردی این است که معمولا برای کوهنوردی حتما یک دوره آموزش نیاز است و کوهنوردان باید از کوه های ساده با شیب کم شروع کرده و به تدریج به توانایی بدنی دست پیدا کنند اما در طبیعت گردی هایی که درجه سختی پایین تری دارد، افراد به آموزش خاصی نیاز ندارند و نکات لازم در طول سفر به آن ها داده می شود.
طبیعت گردی های چند روزه معمولا بسته به سفر و نوع اقامت به چندین نوع تقسیم می شوند. گاهی سفرهای طبیعت گردی با یک روز شهرگردی ترکیب می شوند. برای مثال مسافران یک روز را در دل طبیعت می گذرانند و شب را در اقامتگاه های مختلفی از جمله چادر، خانه محلی، هتل و … سپری کرده و روز دوم را در شهر مقصد به دیدن جاذبه های آن می پردازند.
فعالیت هایی مثل طبیعت گردی و کوهنوردی در سطح جهانی به سطوح مختلفی رده بندی می شوند. یکی از معروف ترین آن ها سیستم دسیمال یوسمیت (Yosemite Decimal System) است. فعالیت ها به ۵ گروه متفاوت تقسیم شده که هر کدام تجربه و توانایی بدنی متفاوتی نیاز دارد.
سطح ۱: پیاده روی با شانس بسیار کم برای آسیب دیدن
سطح ۲: طبیعت گردی ساده، با امکان استفاده گاه به گاه از دست. خطرات بالقوه کوچکی شاید رخ دهد.
سطح ۳: طبیعت گردی در مسیرهای سخت تر. می توان در این مسیر طناب حمل کرد اما معمولا لازم نیست.
سطح ۴: کوهنوردی. طناب اغلب استفاده می شود. طبیعت های بکرتر را می توان به راحتی یافت.
سطح ۵: کوهنوردی فنی با استفاده از طناب و دیگر تجهیزات تخصصی برای افزایش ایمنی.
فرق آخر بین طبیعت گردی و کوهنوردی نوع مسیرهایشان است. مسیرهای طبیعت گردی معمولا مشخص شده است (معمولا مسیرهای مشخص شده را به اصطلاح پاکوب می شناسند) و شامل گذشتن از جنگل، مراتع، دامنه کوه ها، دیدن آبشار، چشمه و … است. با اینکه در مسیرهای کوهنوردی نیز احتمال گذشتن و دیدن این پدیده ها می باشد اما محدود به آن نمی شود و گاهی یک مسیر کوهنوردی سراسر صخره و بدون حتی دیدن یک درخت است.
منبع: summitpost.org
۲ نظرات