عکس های هوایی یک کبوتر عکاس!

در مورد کبوترها، شاید همگی یک اتفاق نظر داشته باشیم، اینکه آن ها در زمان گذشته از نظر ارتباطات، نقش بسیار مهمی داشته اند! کبوترهای نامه بر شهرت زیادی داشته اند و می توان گفت که در تمام نقاط دنیا از این پرنده ها برای رساندن نامه ها استفاده می شود. اما شاید برایتان جالب باشد که فردی با نام Julius Neubronner اختراع جدیدی ثبت کرد که یک دوربین عکاسی بود؛ اما این مورد بسیار با دیگر دوربین های معمول فرق داشت. این دوربین به یک کبوتر عکاس وصل می شد و توسط آن، عکس های مختلفی می گرفت. الی گشت در ادامه این متن، اطلاعاتی در مورد این کبوتر عکاس اطلاعات گوناگونی را به همراه تصاویری که توسط آن ها گرفته شده، آورده است.

مطالب مرتبط:
خرچنگی با چهره کاملا شبیه به انسان!
نشانه هایی از فرازمینی ها در نیومکزیکو!

در اوایل قرن گذشته، زمانی که هوانوردی هنوز در دوران ابتدایی خود بود، یک فرد آلمانی به نام خولیوس نوبرونر Julius Neubronner، اختراع جدیدی ارائه داد. او یک دوربین مینیاتوری درست کرد که می توانست به سینه کبوتر متصل شود، به طوری که پرنده در حین پرواز، از فراز آسمان عکس های بسیار متفاوتی بگیرد.

خولیوس نوبرونر یک داروساز بود که کبوترها را برای ارائه دارو به یک آسایشگاه واقع در نزدیکی شهر کرونبرگ در نزدیکی فرانکفورت به کار می برد و عضوی از داروسازان کرونبرگ محسوب می شد. در حقیقت می توان گفت که داروسازی شغل خانوادگی خانواده نوبرونر بود، پدر و البته پدربزرگ او، داروساز بودند. در آن زمان ها، کبوترهای خانگی برای ارسال نامه های کوچک و یا داروها به آسایشگاه استفاده می شدند. این ایده، متعقل به پدر خولیوس بود تا کبوترها را به کارگیرد تا از آسایشگاه نسخه های پزشکان را دریافت کند و به این داروسازی برگردد. از آن طرف هم کبوتر داروها را به سرعت به آسایشگاه می رساند. این فعالیت، برای بیش از نیم قرن، تا زمانی که آسایشگاه بسته شده، ادامه پیدا می کرد.

در آن سال ها، یک روز یکی از کبوترها که برای کار مهمی فرستاده شد، در آن روز بازنگشت. روزهای متوالی گذشتند و همچنان خبری از کبوتر نبود. خولیوس با خود فکر کرد که کبوتر گمشده و یا توسط شکارچیان کشته شده است، اما اتفاق دیگری رقم خورد. پس از گذشت یک ماه، کبوتر به طرز غیر منتظره ای به خانه خولیوس بازگشت. کبوتر بسیار سرحال بود که همین موضوع، خولیوس را به فکر فرو برد. کبوتر کجا رفته بوده؟ چه کسی به او غذا می داده است؟

خولیوس تصمیم گرفت که مسیر کبوترها را از آن پس ردیابی کند.

از آنجایی که خولیوس یک عکاس آماتور بود، طولی نکشید که یک دوربین مینیاتوری ساخت که توسط یک زره آلویمینیومی به سینه کبوتر وصل می شد. یک سیستم پنوماتیک در دوربین، شاتر را در فواصل پیش تعیین شده باز می کرد و نگاتیو عکس، که همراه با شاتر حرکت می کرد، در یک مسیر پروازی حدودا سی عکس می گرفت. کبوتر عکاس تنها باید وزن دوربین را که ۷۵ گرم بود، تحمل می کرد. البته این وزن، حداکثر وزنی بود که کبوترها برای حمل آن، آموزش دیده بودند.

خولیوس عکس ها را به مرور چاپ کرد و تصاویر آنقدر خوب بودند که او تصمیم گرفت که مدل های متفاوت دیگری را امتحان کنید. برای مثال یک سیستم، طوری درست شده بود که با دو لنز همزمان از دو جهت متفاوت عکاسی کند. یکی دیگر از دوربین ها، عکس هایی شبیه به تصاویر ۳D امروزی می گرفت.

با گذشت زمان، خولیوس تصمیم گرفت که اختراعش را به ثبت برساند، اما دفتر ثبت اختراعات درخواست او را به این دلیل رد کرد که اعتقاد داشت چنین چیزی ممکن نیست و یک کبوتر نمی تواند وزن دوربین را تحمل کرده و پرواز کند. اما زمانی که او تصاویر گرفته شده توسط کبوتر عکاس را نشان داد، در سال ۱۹۰۸ اختراع او ثبت شد.

او، عکس هایش را در نمایشگاه های عکاسی گوناگونی در سراسر جهان به نمایش گذاشت و نظر افراد زیادی را به خود جلب کرد. برای مثال در یکی از نمایشگاه ها، او کبوترهای عکاس را به طور زنده در نمایشگاه به پرواز در آورد. سپس عکس های گرفته شده توسط آن ها را چاپ می کرد و به صورت کارت پستال به شرکت کنندگان می فروخت.

چیزی نگذشت که این تکنولوژی کاربردهای دیگری پیدا کرد. در جنگ جهانی اول، با اینکه هواپیماها در آن زمان وجود داشتند، کبوترها شروع به عکاسی در جنگ کردند. مزیتشان هم این بود که آن ها توجه کمتری را به خود جلب می کردند و عکس هایی با ارتفاع کمتری از دشمن می انداختند.

فناوری اختراع شده توسط خولیوس همچنین در جنگ جهانی دوم به کار گرفته شد. ارتش آلمان پا را کمی فراتر گذاشت و یک دوربین کبوتری اختراع کرد که در هر پرواز می توانست تا ۲۰۰ عکس مختلف بیندازد. فرانسه نیز در همان زمان ادعا کرد که کبوترهای عکاس تربیت کرده که توسط سگ هایی که آن ها هم تربیت شده اند، تا خط دشمن پرواز کرده و فراتر نمی روند.

در آن زمان، ساعت ساز معروف سوییسی با نام کریستین آدریان میشل (Christian Adrian Michel)، یک دوربین عکاسی پانارومیک و یک مکانیزم بهبود یافته برای کنترل شاتر اختراع کرد. بهتر است بدانید که دوربین های کبوتر عکاس تا اواخر دهه ۱۹۷۰ به کار گرفته می شد.

در حال حاضر، وظیفه گرفتن عکس های هوایی از کبوترها به هلی شات، ماهواره ها و … رسیده است اما میراثی که خولیوس برای ما گذاشت و عکس های بسیار جالبی که در آن زمان گرفته شده است، همیشه جایگاه خاصی خواهد داشت. آن ها اولین عکس های هوایی از زمین بوده اند که شاید زاویه دید ما را نسبت به آن را عوض کردند.

شاید پیش خودتان بگویید که چه بر سر کبوتری آمد که یک ماه کامل از خولیوس دور بود و صحیح و سالم پس از آن به خانه او برگشت. این پرنده که بعدها آن هم یک کبوتر عکاس شد پرواز کرده و به Wiesbaden رفته بود، جایی که آشپز رستورانی برای مدتی از او نگهداری کرد و او را به خانه بازگرداند.

منبع: amusingplanet.com