شوالیه ها جنگجویان ترسناک و حفاظت شده ای در میدان های جنگ در قرون وسطی بودند. آن ها مدرن ترین لباس ها را بر تن داشته و در میان جامعه طرفداران زیادی را به سوی خود جذب می کردند. آن ها برای رسیدن به این موقعیت در قرون وسطی روز به روز دچار چالش های بیشتری می شدند. الزامات آن ها شامل تولد اشرافی، آموزش از دوران کودکی، داشتن پول برای سلاح، اسب ها و املاک و همچنین شناخت قواعد دلاوری بود. ظاهر خوب، لباس های شیک و توانایی خواندن اشعار و ترانه ها اختیاری بود اما این ها برای کسی می خواست درجات بالایی از نخبگان جامعه قرون وسطایی را داشته باشد لازم بود. با الی گشت همراه شوید تا شوالیه ها و این اسطوره های قرون وسطایی را بیشتر بشناسیم.
مطالب مرتبط: ۶ واقعیت تاریخی جالب از قرون وسطی شاهکارهای معماری قرون وسطی کلیساهای گوتیک بی نظیر باقی مانده از قرون وسطی در اروپا
فرایند تبدیل شدن به یک شوالیه از دوران کودکی آغاز می شده است. نقطه شروع معمولا یک پسر جوان ۷ تا ۱۰ ساله بود تا زمانی که در خدمت یک شوالیه مخصوص می باشد به یادگیری در مورد اسب ها، شکار و استفاده از اسلحه می پرداخت. از سن ۱۴ سالگی گام بعدی برای تبدیل شدن به یک ارباب آغاز می شد که مسئولیت بیشتری نسبت به دوره قبل از آن داشت. او در این مرحله برای استفاده از سلاح های واقعی آموزش دیده و شروع به یادگیری قوانین دلاور بودن می نمود. جوانمردی به شوالیه ها در زمان جنگ یا صلح کمک می نمود. آن ها نیزه ها و سپرهای خود را نگه داشته و زره های خود را نیز تمیز می کرده اند. همچنین هر شوالیه به دنبال اسبی که متعلق به خود بود حرکت می نمود. اگر همه چیز به خوبی پیش می رفت، جوانان تا آن زمان ۱۸ سال داشته و در یک مراسمی به نام دابینگ (dubbing) که همان پیراستن تبدیل به یک شوالیه می شدند.
برای اینکه او بتواند به این جایگاه دست یابد می بایست یک حمام خوب داشته و یک شب کامل را در کلیسا بیدار بماند. در روز مراسم دو نفر از شوالیه ها لباس سفید و کمربند سفید سفید پوشیده تا نمادی از خلوص آن ها باشد. آن ها جوراب های بلند سیاه یا قهوه ای را به نمایندگی از زمین به پا می کنند. همچنین آن ها یک لباس بلند قرمز رنگ پوشیده تا نشان دهند آماده هستند خون آن ها برای بارون، پادشاه و کلیسا ریخته شود. آن ها شمشیر خود را به او داده و او توسط یکی کشیش محافظت می شود تا از فقرا و ضعیفان مراقبت کند. دو لبه شمشیر قابلیت برش داشته، یکی برای عدالت و دیگری نشان از وفاداری بوده است.
شوالیه یک لقب در کنار توانایی هایی خاص می باشد
شوالیه ها در زمان اعطای این افتخار ممکن است شمشیرها را به هم زده و یا زانو بزنند تا بر پیشانی آن ها بوسه ای زده شود. در این حالت شوالیه بزرگ با دست یا شمشیر بر روی شانه های او زده و یادآوری می کند که به تعهدات و وظایف اخلاقی که دارد دقت نماید. پس از آن او اسب، سپر و پرچم خود را دریافت کرده و این مراسم با یک جشن به پایان می رسد. شوالیه های اولیه همه آن چیزی که نیاز بود تا برای شجاعت و تلاش داشته باشند را ارائه می کردند. بسیاری از شوالیه های اولیه پس از آنکه اثربخشی خود را در میدان جنگ و در مبارزه با دشمن نشان می دادند، القاب نمادین خود را از لرد و یا پادشاه دریافت می کردند. با این حال در اواخر قرن سیزدهم اکثر شوالیه های جدید، فرزندان شوالیه های اولیه بودند زیرا آن ها قصد داشتند تا انحصار را در جامعه خود حفظ نمایند.
یک شوالیه در زمانی که سوار اسب می شده، می بایست یک پارچه چرمی، سپر چوبی و یک پایه چوبی به طول نزدیک به ۳ متر را با خود حمل کند. بنابراین او نیاز داشت تا تنها به وسیله پاها و زانوی خود این کار را انجام دهد. از سوی دیگر او می بایست قادر می بود تا بتواند یک شمشیر سنگین به طول تیغه یک متر، به همراه زره های فلزی سنگین را با خود حمل نموده و بتواند با سرعت حرکت نماید. علاوه بر این ها می بایست مهارت استفاده از سلاح های دیگری مانند کمان را نیز داشته باشد. زره شوالیه ها از قرن نهم میلادی زنجیرهایی از حلقه های کوچک بود. کلاه، شلوار، دستکش و کفش آن ها نیز از زره ساخته شده و به همین شکل تمام بدن به جز صورت را می پوشانده است. این لباس های زرهی می توانسته تا ۱۳.۵ کیلوگرم وزن داشته باشد.
زره کامل آن ها بین ۲۰ تا ۲۵ کیلوگرم وزن داشته است
پوشش زره ها از قرن چهاردهم میلادی شایع تر شده و توانایی محافظت آن ها در مقابل ضربات شمشیر افزایش یافت. قطعات می توانستند از تمام بخش های بدن محافظت کرده و در اشکال مختلف می توانست بخش های متنوع را از طریق باندها یا تسمه ها و لولاها به یکدیگر متصل نمود. زره کامل آن ها بین ۲۰ تا ۲۵ کیلوگرم وزن داشته و این میزان کمتر از سربازان پیاده نظام بود. بنابراین زمانی که یک شوالیه از اسب خود سقوط می کرد، بی حرکت نبوده و می توانست به نبرد ادامه دهد. در هر صورت این جنگجویان ترکیبی از زره های مختلف را برای محافظت از خود انتخاب می کرده اند به طوری که اغلب آن ها قفسه سینه و پاهای خود را می پوشانده اند.
گرچه لباس ها میان افراد مختلف خیلی متفاوت نبوده است اما شوالیه ها تمایل داشتند تا از مواد باکیفیت تری در لباس های خود استفاده نمایند. تمامی لباس های بلند آن ها، جوراب های ساق بلند، دستکش و کلاه آن ها همگی از مواد باکیفیت ساخته شده بودند. در قرون وسطی لباس اغلب به عنوان بخشی از ملک شخصی فرد محسوب می شده و این چنین با ارزش به شمار می رفت. علاوه بر این، لباس ها به عنوان نمادی برای اشراف به حساب می آمد. بیشترین ماده ای که مورد استفاده قرار می گرفت پشم بود اما از سوی دیگر ابریشم، موی شتر و خز نیز اجازه می داد تا ایده های جدیدی به وجود آید. رنگ های روشنی مانند قرمز مایل به زرد، آبی، زرد، سبز و بنفش مورد توجه قرار داشت. علاوه بر این قطعات فلزی، دوخت طلا و نقره، دکمه ها، جواهرات و گلدوزی های متنوعی روی آن قرار می گرفت.
بیشترین فعالیت شوالیه ها در اوقات فراغتشان شکار بود. آن ها به همراه سگ های نجیب زاده خود در جنگل های حفاظت شده به شکار گوزن می پرداختند. هنگامی که آن ها شکار خود را از پای در می آوردند، سگ ها وظیفه انتقال و حمل آن را برای اربابان خود داشتند. شکار با شاهین یکی دیگر از تفریحات آن ها بود. جنگجویان پرندگانی را که در محدوده ای فراتر از دسترسی کمان پرواز می کردند را به وسیله شاهین هایی که آموزش دیده شده بودند شکار می کردند. آن ها همچنین نه تنها با شعر آشنا بوده اند بلکه کتاب هایی به غیر از شعر را نیز می نوشتند. کتاب هایی در مورد برده داری، شکار، داستان های یونان باستان، افسانه های شاه آرتور و همچنین بیوگرافی شوالیه های معروفی مانند ریچارد اول انگلستان و سرویلیام مارشال نیز از جمله نوشته های شوالیه ها می باشد. بازی هایی مانند شطرنج و تخته نرد و بازی هایی که شرط بندی بوده است نیز در زمان محاصره قلعه های دشمن از جمله مواردی بوده که برای تفریح استفاده می شده است.
انتظار می رفت که یک شوالیه در تمام طول دوران خود جوانمرد و دلاور باشد. موارد اخلاقی، مذهبی و اجتماعی بخش های بالایی از جامعه قرون وسطایی را تشکیل داده که با ادبیات عاشقانه و توانایی های چابکی اهمیت بیشتری پیدا می کرد. بنابراین یک شوالیه برای حفظ شهرت خود و به دست آوردن منفعت های خود از کسانی که دارای قدرت هستند نیاز داشت تا نمایش های قهرمانانه، توانایی نظامی، شجاعت، وفاداری و رفتارهای سخاوتمندانه خود را ارائه نماید. اگر یک جنگجو این موارد را انجام نداده و یا حتی با آن ها مخالفت نماید ممکن بود جایگاه و شهرت خود و خانواده اش را از دست بدهد. در چنین مواردی او لباس های خود را از دست داده و نمادی از شرم آور بودن را برای خود به ارمغان می آورد.
هنگامی که یک شوالیه به روزهای پایانی مبارزه اش نزدیک می شد، او وارد یک گروه نظامی شده تا یک نقطه خوب در گورستان و یا کلیسا را برای خود پیدا کند. سر ویلیام مارشال استراتژی جدیدی را به کار برد. او در آخرین لحظات عمرش در یک کلیسا سرمایه گذاری کرد، این همان جایی است که امروزه مجسمه و پیکر او در آن وجود دارد. نمادهای شوالیه ها روشی بود تا بتوان آن ها را یادآوری نمود. به طور معمول در این حکاکی ها، جنچجویان به همراه زره و سپر خود ترسیم شده به طوری که می توانید این ساختارها را در کلیساهای سراسر اروپا مشاهده نمایید. این نمادها یادآور احترام و بزرگی شوالیه ها در قرون وسطی می باشد.
منبع: www.ancient.eu
۱ نظرات