سد ایتایپو Itaipu یکی از عجایب هفت گانه در دنیای مدرن است که به دلیل عظمت آن بسیار مشهور است. این سد بر روی رودخانه پارانا که پاراگوئه و برزیل را جدا می کند، قرار گرفته است، هر کدام از این دو کشور مالک نیمی از تولید ۱۴۰۰۰ مگاوات برقی است که این سد تولید می کند. برای ساخت این سد، حدود ۵۰ میلیون تن خاک در حین ساخت جابجا شد و ۱۸ ژنراتور هیدروالکتریک هر کدام با ۵۳ فوت در سد قرار گرفتند(۲ ژنراتور دیگر در سال ۲۰۰۶ اضافه شد تا کل آن به ۲۰ برسد). در نتیجه هر ژنراتور قادر به حمل ۱۶۰ تن آب در ثانیه است. در ادامه با الی گشت همراه باشید تا در خصوص سد ایتایپو بیشتر بدانیم.
مطالب مرتبط: همین ۳ دقیقه ویدیو کافیست تا عاشق ریودوژانیرو برزیل شوید! راهنمای سفر به سائو پائولو در برزیل راهنمای سفر به ریودوژانیرو در برزیل
همچنین، با توجه به شرایط استفاده مساوی از انرژی خروجی بین دو کشور، پاراگوئه قادر به فروش برق اضافی اش به برزیل و کشورهای دیگر در سراسر جهان می باشد. ایده این سد زمانی شکل گرفت که که وزرای امور خارجه برزیل و پاراگوئه قانونر Iguacu در سال ۱۹۶۶ که این منجر به اکتشاف رودخانه پارانا به عنوان یک منبع انرژی بالقوه بود را امضا کردند و در سال ۱۹۷۵، ساخت و ساز این سد آغاز شد. ساختار ۴.۸ مایلی در سال ۱۹۹۱ تکمیل شد و در سال ۲۰۰۳ تکمیل شد و ۱۴۰۰ مگاوات انرژی به این کشور ها اضافه کرد. یک محدوده بسیار بزرگ بتنی که در ساخت آن به اندازه ساخت ۳۸۰ برج ایفل و ۱۵ کانال تونل بین انگلستان و فرانسه فولاد استفاده شد. مخزن تغذیه به سد ۱۷۰ کیلومتر طول دارد و می تواند تقریبا ۲۹.۵۴ میلیارد تن آب را نگه دارد. با در نظر گرفتن بزرگی این سد، قادر به تامین مقدار زیادی انرژی است و موجب توجه بین المللی بسیاری را به این دو کشور شده است. اما با وجود این همه توجه این پروژه بزرگ عواقب مثبت و منفی با خود به همراه داشته است. در حالی که تکمیل این پروژه موجب به وجود آمدن یک منبع انرژی جدید و بزرگ برای هر دو کشور بود، بسیاری از خانواده ها از خانه هایشان آواره شدند تا ساخت این سد بزرگ به سرانجام برسد به دلیل اینکه مسیر رودخانه تغییر کرد و همچنین یک آبشار کامل در فرآیند ساخت از بین رفت.
در زمان برنامه ریزی برای انجام این سد بزرگ، مهندسان این پروژه صرفاً قصد نداشتند یک سد معمولی را بر روی رودخانه پارانا بسازند، زیرا دریاچه تقریبا نه چندان بزرگی که از جمع شدن آب در پشت این سد تشکیل می شد، میزان برقی که این ۲ کشور نیاز داشتند را تامین نمی کرد. بنابراین تصمیم گرفتند تا به جای ساخت یک سد، ۴ سد بسازند تا دریاچه بسیار بزرگی ایجاد گردد. سد ایتایپو در این صورت قادر بودبیشتر از همه سد های جهان، هیدروالکتریسیته یا انرژی برق آبی را تولید نماید، تا اینکه توانست در سال ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ از نیروگاه برق آبی سد سه دره (Three Gorges Dam)در کشور چین انرژی بیشتری تولید کند.
با در نظر داشتن اینکه رودخانه پارانا از بزرگ ترین رودخانه های جهان است، ساخت سد ایتایپو در نوع خودش چالشی بزرگ برای سازندگان آن بود. در درجه اول باید با ساختن سد های موقتی موجب شوند تا جریان آب منحرف شود تا جایی که محیط مد نظر برای انجام پروژه به اندازه کافی خشک باشد تا بتوان ساخت و ساز را شروع کرد. بنابراین و به همین دلیل بیش از ۵۰ میلیون تُن سنگ را جابه‌جا کردند تا بدین وسیله یک راه فرعی برای رودخانه ایجاد گردد که اتمام کار آن ۳ سال به طول انجامید. علاوه بر این، از ۱۲.۳ میلیون متر مکعب بتن نیز برای ساخت سد استفاده شد که امکان داشت به طور طبیعی، کامل خشک نشوند و بعداً مشکل به وجود آورد که برای برای حل کردن این مشکل نیز از دستگاه های خنک کننده بزرگی استفاده کردند تا بتن در حین سفت شده نیز خشک شود. نیاز به ۴۰،۰۰۰ کارگر برای ساخت بود که اکثر آنها را از برزیل استخدام کردند و برای اقامت آنها، محیطی ساخته شد که خود شامل مدرسه، بیمارستان، پارک و کلیسا هم بود.
بخش اصلی ساخت سد ایتایپو در سال ۱۹۸۲ به اتمام رسید و بعد از آن راه فرعی رودخانه را در آن سال بستند تا مسیر اصلی آب بار دیگر به جریان بیفتد و دریاچه پشت سد را از آب پر کند. این دریاچه زمانی که به طور کامل پر شد، چیزی نزدیک به ۲۹ میلیارد تُن آب را در خود جای داد. اولین دستگاه های تولید کننده برق را نیز دو سال بعد در این مکان قرار دادند و ۲۰ توربین بزرگ را در آن قرار دادند که با توافق نامه ای که آنها با آرژانتین داشتند، فقط از ۱۸ مورد از آن ها به صورت همزمان استفاده می گردد. انرژی که این سد تولید می کند، می تواند حدود ۹۰% از برق پاراگوئه و ۲۵% از برق کشور برزیل را تأمین نماید. البته ساخت این سد بزرگ همان طور که اشاره شد به قیمت آواره شدن ۱۰,۰۰۰ نفر و زیر آب رفتن خانه های آنها بود و درنهایت موجب خراب شدن آبشار گئوائیرا (Guaíra Falls) یا همان «هفت آبشار» شد، آبشاری که دوبرابر نیگارا ارتفاع داشت ولی فقط قادر بود انرژی مورد نیاز دو مورد از مولدهای برق را تأمین نماید.
با نگاهی به آمارهایی که تا کنون از میزان انرژی تولیدی سد ایتایپو به دست آمده است، می توان به بزرگی این پروژه پی برد، تا جایی که نیروگاه ایتایپو قادر است ۲۰ درصد از کل انرژی مورد نیاز در بخش صنایع کشور برزیل و ۹۳ درصد از انرژی مورد نیاز پاراگوئه را تامین کند. این نیروگاه نیز محل مناسبی برای جذب توریسم به حساب می آید و تا به حال بیش از ۱۰ میلیون نفر از ۱۶۲ کشور جهان از این مکان و پروژه بزرگ بازدید کرده اند. لازم به ذکر است که برزیل به عنوان صنعتی ترین کشور آمریکای لاتین خود را مطرح کرده است و برای تامین انرژی لازم برای صنایع خود به منابع این نیروگاه بسیار نیازمند است. از طرفی دیگر نیز پاراگوئه به عنوان یکی از کشورهای آمریکای جنوبی با درآمد پایین جهت محقق نمودن اهداف خود در راستای توسعه اقتصادی به این نیروگاه و انرژی آن به چشم یک زیرساخت مهم نگاه می کند.
با وجود این واقعیت که سد ایتایپو یکی از هفت شگفتی دنیای مدرن است، بسیاری از مسافران هرگز از آن خبر نداشتند. شاید این همسایگی با جاذبه طبیعتی به نام آبشار آیگوزو و یا شاید فقط تبلیغی از آن موجب شود تا عده ای از آن دیدن کنند. این سد نه چندان دور از شهرهای Foz do Iguaçu (برزیل) و Ciudad del Este (پاراگوئه)، مرزهای شهر مرزی سه گانه که با آرژانتین نیز اشتراک دارند، می گذرد. بیشتر بازدیدکنندگان این منطقه برای دیدار از آبشار آیگوزو هستند، اما کسانی که سفر خود را به سد انجام می دهند، ارزش آن را بیشتر می دانند. مسافران و گردشگرانی که به این منطقه می آیند، می توانند از هر دو طرف سد دیدن کنند.
مسافران می توانند از هر دو طرف سد دیدن کنند. زمانی که ما در Foz Do Iguaçu اقامت داشتیم، فرصتی برای رفتن به عنوان تور اضافی به Tour Intrepid ما داشتیم. دو گزینه تور وجود داشت، یکی از آنها گران تر بود و شما را به کار سد می برد. ما تصمیم گرفتیم که برنامهای نداشته باشیم، عمدتا به این دلیل که ما فقط زمان کافی نداشتیم، بلکه به این دلیل که کمی گران قیمت بود.