گاهی دانشمندان و یا حتی مردمان عادی چیزهایی را کشف می کنند که واقعا عجیب هستند. در اواسط دهه ی ۱۸۰۰ گروهی از چوپانان در یکی از مناطق آمریکا به نام نبراسکا شروع به کندن زمین های دور و اطرافشان کردند و در جریان این کند و کاوها به سازه های مارپیچ بزرگ رسیدند، سازه ای که بعدها اسم عجیب «در بطری باز کن شیطان» را گرفت! با الی گشت همراه باشید تا از داستان عجیب این سازه و نام عجیب آن بیشتر بدانید.
مطالب مرتبط: حقایقی عجیب درباره درخت سیب نیوتون! چاه های آبی که لباس دارند!
سازه ی مارپیچی ای که گروهی از چوپانان در جریان کند و کارهایشان در زمین پیدا کردند سازه ای به ضخامت دست یک انسان و از جنس صخره و سطح بیرونی آن از فیبر بود و تعدادی از آن ها هم بلندتر از یک انسان بودند و به خاطر شکل عجیب و غریبشان و از آن جایی که مردم دقیقا نمی دانستند این سازه ها دقیقا چه چیزی هستند نام در بطری باز کن شیطان را روی آن ها گذاشتند. این سازه ها برای اولین بار توجه یکی از دانشمندان و زمین شناسان را به نام دکتر باربر در سال ۱۸۹۱ به خود جلب کرد که در آن سال از او خواسته شده بود تا روی یکی از نمونه هایی که طولی برابر ۹ فوت داشت و در جریان همین کند و کاوها پیدا شده بود تحقیق کند، این نمونه در رودخانه ی نیوبرارا پیدا شده بود.
بعد از تحقیقات فراوانی که بابور روی آن ها انجام داد مشخص شد که این اشیا مارپیچ در واقع تیوب های بزرگی هستند که از ماسه پر شده اند و فهمید که این ها فسیل هستند اما فسیل چه جانوری، دقیقا نتوانست متوجه شود و به همین دلیل به این اشیا نام Daemonelix را نسبت داد که در زبان محلی به معنای همان در بطری باز کن شیطان است.
۱ سال بعد از این کشف بزرگ باربر اولین تئوری هایش را به بیرون منتشر کرد. ماده ی فیبری این پیچ خوردگی ها باعث شد تا اولین سرنخ ها از این شی را به دست آورد و محیط اطراف این اشیا هم دومین سرنخ را به او داد. باربر چنین اعلام کرد که Daemonelix در واقع ریشه ی اسفنج های بزرگ آب شیرین بوده است که در دریاچه های آب شیرین به میزان انبوه رشد می کنند که زمانی این منطقه را پوشش می داده است. تا مدت ها این تئوری قطعیت نداشت اما چیزی که دانشمندان را گیج کرده بود استخوان های جوندگانی بود که در داخل این شی در بطری باز کن پیدا شده بود و مطالعات بعدی هم نشان داد که صخر ه هایی که در اطراف فسیل های Daemonelix بودند اشتراک بیشتری با زمین های چمن کم آب داشتند تا دریاچه و همه ی این ها این باور را تقویت کرد که این پیچش ها در واقع نوع جدید از گیاهان عظیم هستند. اما باز هم در آخر این استخوان ها و فسیل های جوندگانی که در آن ها پیدا شد این تئوری فسیل گیاهان را هم ناتمام گذاشت.
در سال ۱۸۹۳ دو شخص به نام های ادوارد کوپ و تئودور گفتند که این اشیای مارپیچی در واقع بقایایی از همان سازه های مارپیچی هستند که فقط داخل آن ها با شن و لجن پر شده است.
استخوان هایی که داخل این سازه های مارپیچ پیدا شدند متعلق به جوندگانی بودند که آن ها را درست کرده اند و بعد در داخل آن ها دفن شده بودند اما با همه ی این گفته ها باربور باز هم از تئوری خودش یعنی همان فسیل گیاهان عقب ننشست. او بر این عقیده بود که ساخت چنین سازه هایی به این شکل آن قدر بی عیب و نقص است که محال است کار یک جانور باشد.
این اختلاف نظرها تا جایی ادامه پیدا کرد که روی این سازه های مارپیچ اثراتی از خراش دیده شد و بعضی از خراش ها هم از داخل روی این اشکال افتاده بود که نشان می داد حتما جانوری آن ها را چنگ زده است. در سال ۱۹۰۵، جانورانی که گفته می شد این مارپیچ ها را ساخته بودند شناسایی شدند، این جانورها نوع خاصی از سمور آبی به نام Palaeocastor هستند که ۲۲ میلیون سال پیش در زمین های لم یزرع آمریکای شمالی زندگی می کرده اند.
این جانوران (Palaeocastor) به اندازه ی یک موش خرمای آمریکایی و یا حتی کوچک تر از آن هستند، دم کوتاهی دارند، گوش ها و چشم هایشان کوچک است اما دندان ها و چنگال های بلندی دارند که به سرعت هم رشد می کند و به واسطه ی آن ها می توانند هر جایی را که دوست دارند حفر کنند. لانه های این جانوران در زیر زمین قرار دارد و طبق یافته ها آن ها این سازه های مارپیچ را می ساخته اند تا بتوانند پای عقبیشان را روی محور این سازه ها بگذارند و از آن پایین بروند. در جریان جستجوها در این لانه ها دانشمندان به نتایج جالبی رسیدند آن ها مشاهده کردند که بعضی از این لانه ها شامل تالارهای کوچک دیگری هم می شده است که احتمالا محلی برای خواب آن ها بوده است و یا آن ها را از خطر سیلاب حفظ می کرده است و در مواقع خطر می توانسته اند به آن ها پناه ببرند. طبیعت پیچشی این سازه ها به حفاظت از این جانداران در برابر شکارچیان کمک می کرده است چرا که از این طریق شکاچیان نمی توانسته اند به آن ها دسترسی داشته باشند و این مسیر پیچشی را طی کنند.
Palaeocastor ها در دوران اولیگوسن و زمانی که اکوسیستم کره ی زمین تغییر کرد کاملا از بین رفتند جمعیت آن ها کشته شد، بدن آن ها با شرایط آب و هوایی سرد منطبق بود و تغییر شرایط زمین از آب و هوای زمستانی به گرم استوایی باعث شد تا نسل این جانوران منقرض شود.
امروزه می توانید سفر کنید و از این سازه های مارپیچ کم نظیر، این فسیل های عجیب و غریب که از جانورانی متعلق به ۲۲ میلیون سال پیش بر جای مانده اند، در موزه ی نبراسکای آمریکا دیدن کنید.
منبع: amusingplanet.com
۳ نظرات