هیچ وقت این فکر را نکنید که وقوع اتفاقات عجیب در دنیا تنها به محدوده و دسته ای خاص محدود می شود زیرا شاید خود شما هم یک اتفاق عجیب باشد! چه کسی می داند؟ آیا فکر می کردید که بتوان از طریق پست ساختمانی را ارسال کرد یا فکر می کردید که پست فقط نامه ها و اشیائی با وزن معلوم را جا به جا می کند؟ امروز می خواهیم داستانی عجیب از جا به جایی یک ساختمان به وسیله ی پست برای شما پرده برداری کنیم. در ادامه با ما در الی گشت همراه باشید تا به اتفاق یکدیگر، این دستان عجیب و غریب را در مورد ساختمان عجیب مورد بررسی قرار دهیم.
مطالب مرتبط: قدیمی ترین جای پای جهان کشف شد! کشف قدیمی ترین پارچه ی جهان!
با این که در حال حاضر در همه جای جهان وجود چندین و چند واحد و اداره ی پستی بسیار عادی است اما این اتفاق برای الان است و شامل گذشته ها نمی شود! زمانی که در سال ۱۹۱۳ میلادی، یک دفتر اداره ی پست در آمریکا افتتاح شد، هیچ وقت کسی نمی دانست که این ساختمان قرار است ۳ سال بعد یعنی در سال ۱۹۱۶ از طریق پست یعنی همان کاربری که این دفتر داشت جا به جا شود! اما این برای شما قابل باور است؟
در شهر ورنال که در آن سال ها جزء مناطق تقریبا بی طرفدار و محروم آمریکا بود، در سال ۱۹۱۳ یک اداره ی پست افتتاح شد که باعث شد که ارتباط این شهر با دیگر شهرهای اطرافش بهتر از پیش گردد و برای کسانی که در این شهر زندگی می کنند، اتفاق خوبی بود اما با اتفاق افتادن واقعه ای عجیب این ساختمان دیگر مایه ی خوشحالی مردم این شهر نمی شد بلکه، باعث تعجب آنان می شد. با افتتاح این اداره ی پست، مردم ورنال کالاهایی همچون غذا، دارو و سایر کالاهای جدید که در مناطق روستایی به راحتی قابل دسترس نبودند، به اندازه ی فاصله تا اداره ی پست، دسترسیشان برای شهروندان نزدیک و آسان شد.
از آن پس، مشتریان قادر بودند تا محصولات و کالاها را از کارخانه هایی که در شهرهایی دور با تنه چندین کیلومتر فاصله واقع شده بودند، سفارش دهند و آن‌ها را مستقیما در خانه هایشان تحویل بگیرند. شهر ورنال که در حال حاضر بزرگ ترین شهر ایالت یوتا و واقع در شمال شرقی آن است، حدودا در ۱۲۵ مایلی یا به عبارتی ۲۰۱ کیلومتری شرق شهر دریاچه ی نمک در این منطقه واقع شده است.
با وجود احاطه شدن این دره بیابانی توسط کوه ها و صخره ها، مسافت سفر به این منطقه بیش از ۴۰۰ مایل یا ۶۴۴ کیلومتر، می باشد. تمامی محموله های پستی از شهر دریاچه ی نمکی، در ابتدا با طی مسافت ۲۷۲ مایل یا ۴۳۸ کیلومتر و از طریق راه آهن دنور و ریو گرند (Denver and Rio Grande Railroad) به ماک در ایالت کلرادو، می رفتند و سپس به یوتا باز می گشتند و از طریق راه آهن باریک و کوچک به شهر کوچک واتسون (Watson) می رسیدند.
۵۴ مایل یا ۸۷ کیلومتر در حالت نهایی برای رسیدن به شهر ورنال، از طریق کامیون ها انجام می شد. ارسال بسته های پستی به شهر ورنال و برای اداره ی پست، ضررهای مالی بسیار زیادی به همراه داشت. در تاریخ دوم ژوئن ۱۹۱۶ که برابر است با ۱۲ خرداد ۱۲۹۵، نشریه ی ورنال اکسپرس به طرز بسیار مرموزی تخمین زد که دولت مبلغی معادل ۲۵ هزار تا ۳۰ هزار دلار در سال در زمان فرستادن بسته های پستی به ورنال، ضرر می کند و این موضوع در حال بدتر شدن بود.
البته باید گفت که کشاورزان این منطقه قادر بودند تا محصولات محلی خود را مستقیما به دست مشتریان برسانند و همزمان هم در پول و هم زمان، صرفه جویی کنند. در طول پنج روز خدمات اداره پست، بیش از ۴ میلیون محموله پستی از طریق این شهر یا مقصد و یا مبدا فرستاده شد و به دست گیرندگان رسید و تجارت سفارشات پستی از این منطقه با رشدی بی سابقه روبرو شد.
تا قبل از این اتفاق، در بخش منطقه ی یوئینتا که در شمال شرقی ایالت یوتا که در غرب ایالات متحده آمریکا قرار گرفته است، اداره ی پست ورنال (Vernal Post Office)، با حجم بسیار زیادی از بسته های پستی روبرو شد. تا سال ۱۹۱۶، به طور میانگین در هر روز، ۲ هزار کیلوگرم بسته پستی دریافت می شد و همین امر رییس اداره پست و دستیار وی را مجبور می کرد که بیش از ۱۵ ساعت در روز، در اداره حضور داشته باشند و به جا به جایی محموله های پستی بپردازند.
در تابستان ۱۹۱۶، ویلیام هوراس کالتارپ که یک تاجر و کارآفرین و مدیر بانک ورنال، تصمیم گرفت که برای بانک و دیگر تجارت های محلی، یک ساختمان ۲ طبقه بسازد. کالتارپ، برنامه داشت برای ساخت بیشتر بخش های ساختمان از آجرهای ارزان و سوزانده شده ی محلی استفاده کند اما برای ساخت نمای خارجی این ساختمان به چیزی کمتر از بهترین آجرهای فشرده شده شهر دریاچه ی نمکی، رضایت نمی داد.
از آن طرف شرکت های باربری خصوصی، نرخ بسیار زیادی را برای حمل آجرها تا ورنال از او درخواست می کردند که برابر با هزینه ای معادل ۴ برابر خرید خود آجربود و این اصلا برای آن ها قابل قبول نبود!
آقای کالتارپ برای پیدا کردن قیمتی پایین تر از اداره ی پست وورنال پرس و جو کرد و فهمید که در نهایت می تواند با هزینه ای معادل نصف شرکت های باربری خصوصی، آجرها را از شهر دریاچه نمکی به ورنال بیاورد و همین کار را نیز انجام داد.
هر دانه ی این آجرها به صورت مجزا در کاغذ پیچیده و در جعبه های ۱۰ با حداکثر وزن مجاز ۵۰ پوند که برابر است با ۲۳ کیلوگرم است، بسته بندی شد. رسانه های ورنال دریاچه ی نمکی را از طرف شرکت آجرسازی اعلام کردند که حدودا ۱۵ هزار آجر به ورنال از این طریق پست شد، اگرچه بیشتر گزارش‌ها مبنی بر این است که این آجرها معادل ۸۰ هزار آجر بوده است.
در هر صورت، آجرهای بسیار زیادی، فرستاده شد. جالب این است که بعد از این که آخرین بسته به این بانک فرستاده شد، شرکت مرکزی پست آمریکا، با عجله ای عجیب و غریب مقررات خود را تغییر داد و قانون محدودیت فرستادن ۲۰۰ پوند که برابر است با ۹۱ کیلوگرم در روز برای یک نفر را تصویب کرد. از سال ۱۹۷۴، این ساختمان باک در یوتا، یکی از شعبه‌های بانکی آمریکایی می باشد.