رسم باستانی ازدواج در چین

مردمان چین چه رسوماتی را باور دارند؟

از دوران باستان تا به امروز این باور در چین وجود داشته است که سه لحظه ویژه در زندگی انسان وجود دارد که به ‌واسطه موفقیت در آزمون سلطنتی، ازدواج و تولد پسر به دست می‌آیند. سیستم فئودالی در طول بازه زمانی دو هزارساله ‌ای از دوران امپراتوری کین (Qin از سال ۲۲۱ تا ۲۰۶ پیش از میلاد) تا سلسله چینگ (Qing از سال ۱۶۴۴ تا ۱۹۱۱ میلادی) بر چین حکم ‌فرما بود. در طول این دوران اهمیت ازدواج کردن بسیار بالاتر از یافتن نیمه گمشده در زندگی بود. در این دوره کامیابی و حتی شهرت خانوادگی فرد مذکر به ازدواج وابسته بود. در سمت خانواده زن نیز ازدواج به معنای این بود که پدر و مادر برای مدت‌های بسیار طولانی قادر به دیدن فرزند خود نخواهند بود. بنابراین دلایل، انتخاب همسر مناسب به‌عنوان یک امر حیاتی برای تک ‌تک افراد و خانواده‌ها به‌حساب می‌آمد. در ادامه با الی گشت همراه باشید.

مطالب مرتبط:
تمدن ها و حکومت های چینی
تقویم جالب چینی ها

در این جامعه فئودالی، ازدواج به‌واسطه عشق دوطرفه بین جوانان شکل نمی‌پذیرفت بلکه تمایلات و خواسته‌های والدین آن‌ها موجب می‌شد تا ازدواج شکل بگیرد. تنها در شرایطی که مراسم معارفه به ‌واسطه یک معرف طرفین جهت ازدواج صورت می‌پذیرفت و والدین درمی‌یافتند که دو خانواده دارای شرایط مشابهی هستند، آنگاه فرایند ازدواج درپیش گرفته می‌شد. شرایطی که خانواده‌ها باید مدنظر داشتند شامل این موارد بودند: ثروت و موقعیت اجتماعی. اگر خانواده پسر، یک خانواده ثروتمند یا یک خاندان دارای منصب رسمی بودند، والدین پسر هیچ‌گاه به او اجازه ازدواج با دختر یک خانواده فقیر را نمی‌دانند. فرایند ضروری برای ازدواج در آن دوران با نام سه نامه و شش رسم شناخته می‌شد.

سه نامه و شش رسم

معرف ازدواج بانوان

سه نامه یاد شده شامل این موارد بودند: نامه نامزدی، نامه هدیه‌ای که به همراه لیست هدایا تهیه می‌شد و نامه ازدواج که در روزی که داماد، عروس را به خانه خود می‌برد تهیه می‌شد.

در ادامه شش رسم بودند که به مراسم ازدواج نهایی منتهی می‌شدند.

خواستگاری. هنگامی‌که والدین پسر به دنبال یافتن یک همسر مناسب برای فرزند خود بودند، از رابط ازدواج می‌خواستند که به همراه آن‌ها برای خواستگاری به خانه دختر بیاید. رسم بر این بود که نخستین باری که رابط ازدواج به ‌عنوان مهمان به خانه دختر می‌رفت، از او با چای پذیرایی نشود تا فرایند ازدواج، سبک گرفته نشود. اگر خواستگاری موفقیت ‌آمیز بود، رابط ازدواج با هدایایی فراوان و مهمانی‌هایی مورد تقدیر قرار می‌گرفت تا سپاسگزاری دو خانواده به او نمایش داده شود. بسیاری از زوج ‌های جوان تا پیش از روز ازدواج، باهم آشنا نبوده و حتی یکدیگر را نمی‌دیدند.

تطبیق تاریخ تولد

پس از دانستن نام و تاریخ تولد دختر، خانواده پسر به سراغ یک طالع ‌بین می‌رفتند و از او می‌خواستند تا پیش ‌بینی کند که آیا این دختر با پسر آن‌ها تطابق دارد و ازدواج آن‌ها پایانی خوش خواهد داشت یا خیر. در این میان طالع ‌بینی و موقعیت ستارگان در فرهنگ چینی نقشی بزرگ را ایفا می‌کرد.

ارائه هدیه نامزدی. اگر فرایند تطبیق خبر از فرخنده بودن ازدواج می‌داد، رابط ازدواج، هدیه‌ای را برای والدین دختر می‌برد و به آن‌ها خبر می‌داد که فرایند ازدواج می‌تواند ادامه پیدا کند.

ارائه هدیه عروسی

این مورد، بزرگ ‌ترین سنت و رسم در میان تمامی فرایند خواستگاری بود. هدیه‌های فراوانی به خانواده دختر ارائه می‌شدند تا نمادی از محبت و احترام برای خانواده دختر بوده و درعین ‌حال نیز نشان ‌دهنده قابلیت تامین یک زندگی خوب برای دختر آن‌ها باشند.

انتخاب تاریخ عروسی. خانواده پسر از طالع ‌بین می‌خواستند تا بر اساس کتاب‌های ستاره‌ شناسی، تاریخی که مساعد و مناسب است را برای انجام مراسم عروسی تعیین کند.

انجام مراسم عروسی. مراسم عروسی با ملاقات کردن داماد و همراهان او با عروس در خانه دختر شروع می‌شد. پیش ‌ازاین روز، جهیزیه دختر می ‌بایست به خانه پسر فرستاده می‌شد. جهیزیه نشان‌ دهنده وضعیت اجتماعی و ثروت خانواده دختر بود و در خانه پسر به نمایش گذاشته می‌شد. مرسوم ‌ترین جهیزیه‌ها شامل قیچی‌ هایی به شکل دو پروانه که هیچ‌گاه از هم جدا نمی‌ شدند، خط‌ کش‌هایی که نشان ‌دهنده اندازه جریب بر روی زمین بودند و کوزه‌ های برای آرامش و ثروت بودند.

پیش از رفتن به مهمانی، یک پیرزن محترم به عروس کمک کرده و موهای او را با نخ‌ های کتانی رنگی می‌بست. عروس معمولا دامنی قرمز رنگ می‌پوشید زیرا در فرهنگ چینی، رنگ قرمز به معنای پیش ‌بینی لذت است. هنگامی‌که مهمانی آغاز می‌شد، عروس با چارقدی قرمز رنگ پوشانده می‌شد و می‌بایست در آغوش مادر خود می‌گریست تا بی ‌میلی خود به ترک خانه پدری را به او نشان بدهد. سپس او توسط برادر بزرگ ‌تر خود از مادر جدا شده و به ‌سوی تخت روان خود راهنمایی می‌شد. در مراسم ملاقات، داماد می‌بایستی با تعدادی دشواری که به‌صورت عمدی طراحی شده بودند روبرو می‌شد تا در نهایت پس از فائق آمدن بر آن‌ها بتواند همسر آینده خود را ببیند.

هنگامی‌که تخت روان به محل ازدواج می‌رسید، موسیقی و آتش ‌بازی شروع می‌شد. عروس در طول مسیر یک فرش قرمز و در فضایی بزم آلود در مسیر خود هدایت می‌شد. داماد نیز با پوشیدن لباس شب قرمز رنگ خود سه بار زانو می‌زد تا به عبادت آسمان‌ها، والدین و همسر خود بپردازد. در ادامه عروس و داماد به حجله خود راهنمایی می‌شدند و مهمانان به جشن فراخوانده می‌شدند.

در بعضی از مناطق رسم بر این بود که با فرارسیدن شب، خانواده ‌ها زوج جدید را دست بیندازند. با وجود اینکه این امر معمولا با سروصدای زیادی همراه بود، به آن‌ها کمک می‌کرد تا خجالت را کنار گذاشته و بتوانند بهتر با یکدیگر آشنا شوند.

در سومین روز ازدواج نیز زوج جوان به خانه والدین عروس بازمی‌گشتند. در این روز از خانواده و آشنایان با شام پذیرایی می‌شد.

بدون شک رسوم ازدواج بر اساس مناطق مختلف، تفاوت ‌هایی داشت ولی این موارد، مرسوم ‌ترین و همه ‌گیرترین موارد بودند. این رسوم برای هزاران سال حفاظت شدند ولی در سال‌های اخیر (به‌خصوص پس از شکل‌ گیری چین مدرن) مردم به کنار گذاشتن برخی از این جزئیات و حمایت از روندی ساده ‌شده برای مراسم ازدواج تمایل نشان می‌دهند.

منابع: www.travelchinaguide.com