دو هفته ژاپن گردی (بخش اول)

 این متن خلاصه ای از سفر دو هفته ای من به ژاپن است. بعد از فرود آمدن در فرودگاه ناریتا در حومه توکیو، ۶ روز را در توکیو، ۴ روز در کیوتو و در شهرهای ناگویا، اوزاکا و هیروشیما یک روز را گذراندم.

برای هر یک از شهرها مطالب و پیشنهادهای جداگانه ای تهیه کرده ام و سپس در مورد ژاپن و سفر به آن نظر کلی خود را نوشته ام. اما در همین ابتدا بگویم که من روشی نادرست هر چند کاربردی را برای به خاطر سپردن واحد پول ژاپن به کار بردم که در آن هر ۱۰۰ ین ژاپن معادل ۱ دلار آمریکاست. هر چند به طور دقیق تر، ۱۲۰ ین معادل ۱ دلار آمریکاست، اما وقتی اعداد را گرد می کنید بهتر می توانید حساب و کتاب داشته باشید.

مطالب مرتبط:
دو هفته ژاپن گردی (بخش چهارم)

توکیو

در توکیو تقریبا تمام اوقات را به گشت و گذار در خود شهر پرداختم. شهری بسیار بزرگ و همیشه شلوغ، اما در عین حال با جاذبه ها و تفریحات مخصوص به خود. من در گینزا، که منطقه گران قیمت در نزدیکی ایستگاه قطر جنوب شرقی شهر است، اقامت داشتم، اما فکر نمی کنم که اهمیتی داشته باشد در کجای توکیو اقامت داشته باشید، زیرا می توان با سیستم مترو به تمام نقاط دسترسی آسانی داشت. در یک شهر پر جمعیت، همیشه ایده خوبی است تا نمایی از بالا به شهر داشته باشید. برج توکیو (شبیه به برج ایفل) یا توکیو سیتی ویوو، که هر دو به منطقه آکاساکا / روپونجی هستند، نمای بسیار مهیجی از توکیو ارائه می کنند اما رایگان نیستند. به جای این دو می توانید به ساختمان شهرداری در غرب ایستگاه شینجوکو بروید؛ جایی که می توانید بدون پرداخت هزینه ای به پشت بام رفته و از بالا توکیو را تماشا کنید. اگر به حد کافی خوش شانس باشید، می توانید نمایی از کوه فوجی را نیز ببینید، هر چند که به علت هوای ابری یا مه دود روی آسمان شهر، امکانش بسیار ضعیف است.
هم چنین در غرب شینجوکو، ساختمان شینجوکو ان اس با سی طبقه آتریوم شگفت انگیز و هتل پارک هیات، که مکان خوبی برای لذت بردن از برخی خوراک های گران قیمت و منظره شهری است. این همان هتلی است که برای تصویربرداری از فیلم «جا افتاده در ترجمه» سوفیا کوپولا مورد استفاده قرار گرفته است. در شرق شینجوکو چند مغاره خوب با تخفیف های عالی و نیز ناحیه چراغ قرمز به نام گلدن گای وجود دارد. گلدن گای مجموعه ای از کوچه های تنگ  و باریک پر از رستوران هایی است که ژاپنی ها بعد از اتمام کار به آنجا می روند. با این وجود، تعدادی از کلوپ های خصوصی و بعضی از این رستوران ها اجازه ورود به خارجی ها را نمی دهند. و آن هایی که در خود را به روی خارجی ها باز گذاشته اند نیز خوراکی های گران قیمت و هزینه اضافی سرویس دریافت می کنند.