دشت کوزه ها در لائوس در استان شیانگخوانگ واقع شده که یکی از عجیب ترین جاذبه های سراسر زمین محسوب می شود. این جاذبه عجیب شامل هزاران کوزه سنگی باستانی می شود که در دشتی پراکنده شده اند. این دشت در دهه ۱۹۳۰ کشف شد و از همان زمان هم داستان های عجیبی پشت آن گفته می شده؛ مثلا برخی می گفتن که در این کوزه ها، انسان ها قرار می گرفتند که در همان جا از گرمای زیاد می مردند. الی گشت در ادامه دشت کوزه ها در لائوس را به شما معرفی می کند؛ با ما همراه باشید.
مطالب مرتبط: لاشه های چندین کشتی که به جای دریا در بیابان پیدا شدند! پیدا شدن رد گاری‌هایی از ۷ هزار سال پیش!
در حال حاضر، ماهیت زبان‌شناسی فرهنگی مردم شناخته نشده است. باستان شناسان بر این باورند که کوزه ها ۱۵۰۰-۲۰۰۰ سال پیش استفاده می شدند. برخی از آثار حفاری شده به حدود ۵۰۰ سال قبل از میلاد تا ۸۰۰ میلادی برمی گردد. انسان شناسان و باستان شناسان پیش بینی کرده اند که ممکن است کوزه ها به عنوان محل دفن یا شاید ذخیره سازی برای غذا استفاده می شدند.
داستان و افسانه های لائوس می گویند که در سال های بسیار دور، در این منطقه گونه های انسان غول پیکر زنده می کردند که دشت کوزه ها در لائوس برای آن ها بوده اند. افسانه های محلی همچنین می گویند یک پادشاه باستانی به نام خون چئونگ (Khun Cheung) که یک جنگ طولانی و پیروزمندانه در مقابل دشمنانش داشته این کوزه ها را ساخته تا بتواند غنایم جنگی خود را در آن ها نگهداری کند.
یکی از اولین افرادی که روی این دشت تحقیق کردف باستان شناس فرانسوی به نام مدلاین کولانی در دهه ۱۹۳۰ بود. او منطقه را به همراه تیمش حفاری کرد و در نزدیکی آنجا غاری یافت که در آن بقایای انسانی از جمله استخوان های سوزانده شده و خاکستر وجود داشت. اگرچه حفاری های دیگری در اینجا صورت گرفته، اما کار او همچنان جامع تر است.
در طول جنگ ویتنام، بمبی به دشت کوزه ها در لائوس انداخته شد و به آن آسیب زد، زیرا یک فرمانده این منطقه را به عنوان قلعه استفاده می کرد. در اینجا هنوز هم آثار بمب و قطعه های فلزی از جنگ وجود دارد.
بیش از ۴۰۰ سایت در سراسر کل دشت کوزه ها وجود دارد که در مرکز شیانگخوانگ واقع شده است. آن ها از فلات خرات در جنوب تایلند شروع شده، به لائوس می رسند و در شمال هند، کوه های کاچار تمام می شوند. باستان شناسان محل های تدفین ایچنینی در هند نیز پیدا کرده اند. به نظر می رسد که کوزه ها در یک خط ممتد گذاشته می شدند که بعید نیست یک راه تجاری بوده باشد.
خود کوزه ها از سنگ های رسوبی، معمولا سنگ‌ماسه ساخته شده اند اما سنگ هایی نظیر گرانیت، کنگلومرا (جوش سنگ) یا سنگ های مرجانی کلسفید شده نیز در آن ها دیده می شود. آن ها می توانند تا ۱۳ تن وزن داشته باشند و بالاترین ارتفاع آن ها تا ۳ متر می رسد.
کوزه ها به صورت خوشه یا گروهی قرار دارند. بزرگترینشان در نزدیکی شهر Phonsavan، به نام سایت ۱، حاوی بیش از ۲۵۰ کوزه در اندازه های مختلف است. این کوزه ها اکنون در میان هزاران بمب منفجر نشده ای است که در دهه ۱۹۶۰ در جنگ لائوس انجام شد؛ به همین دلیل است که تنها سایت های خاصی برای بازدیدکنندگان باز است.
مدلاین کولانی گمان می کرد که دشت کوزه ها به یک مسیر کاروان تا شمال هند متصل می شود که شواهد زیادی مبنی بر آن وجود دارد. کولانی همچنین یک غار با دو دودکش طبیعی را در محل بزرگترین کوزه کشف کرده که شواهدی از انباشت دود توسط دودکش ها، شبیه یک کوره اولیه دارد. او معتقد بود که این یک مرده‌سوزخانه (crematorium) بود و حدس می زد که کوزه ها برای نگهداری بقایای انسانی مورد استفاده قرار می گرفتند.
در حفاری های بعدی، آثار انسانی دیگر و همچنین استخوان های نسوخته پیدا شد. از آنجایی که بقایای پیدا شده به دوره های تاریخی مختلف برمی گردند، امکان این وجود دارد که به عنوان محل تدفین استفاده می شدند و در زمان های بعدی کاربردهای دیگر و متفاوتی داشته اند. این تئوری تقریبا در میان همه نظریه ها محبوب تر است اما خب دانشمندان دیگری نیز روی اینجا تحقیق کرده و آن ها هم نظرات خود را ارائه داده اند.
برخی از تئوری ها اشاره به سنت های محلی می کنند که نشان می دهد این کوزه ها با استفاده از مواد طبیعی مانند خاک رس، شن و ماسه، شکر و محصولات حیوانی به عنوان ترکیبی از سنگ، مدل سازی و ساخته شده اند. این تئوری به این باور می رسد که غاری که کولانی کشف کرد واقعا یک کوره بوده و این کوزه های عظیم در این غار پخته می شدند. اما به دلیل آنکه بسیاری از این کوزه ها تشکیلاتی نظیر سنگ گرانیت داشته اند، بیشتر باستان شناسان این تئوری را رد کرده اند.
در اینجا تئوری دیگری نیز مطرح می شود که برای همین راه باستانی بوده است. محققان دیگری بر این باورند که دشت کوزه ها در لائوس برای این درست شده تا آب باران های فصل موسمی را جمع کند و نگهداری نماید. بدین ترتیب، کاروان هایی که در فصول دیگری که به ندرت آب در آن ها پیدا می شد و یا بارانی نمی بارد، مردم بتوانند از آب ذخیره شده در این کوزه ها در طول سفرشان استفاده کنند.
شاید برایتان این سوال پیش بیاید که آب راکد را چگونه استفاده می کردند. در کشورهای شرق اوراسیا، کاری برای قابل شرب کردن دوباره آب های راکد انجام می گرفت که آن هم جوشاندن آب بود. کاروان های تجاری که در اطراف دشت کوزه ها در لائوس شب خود را سپری می کردند، این کار را انجام می دادند تا بتوانند آب روزانه خود را تامین کنند. این تئوری هم در میان تئوری های دیگر قرار دارد اما در واقع هنوز هم تحقیقات روی این کوزه ها به اتمام نرسیده و باستان شناسان زیاد دیگری تمایل به مطالعه روی آن ها هستند.
منبع: crystalinks.com