خانه موزه رابرت گریوز در مایورکای اسپانیا

هنگامی که دولت اسپانیا اعلام کرد که می­ خواهد مبلغ ۵/۲ میلیون یورو هزینه کند و خانه ­ی رابرت گریوز (Robert Graves) شاعر بریتانیایی و برنده ­ی جایزه ­ی نوبل، در مایورکا را به یک جاذبه ­ی گردشگری برای عموم مردم تبدیل کند، مایه ­ی شگفتی شد. مایورکا سالانه با بیش از ۱۰ میلیون گردشگر پیش از این هم به خاطر ساحل­ها و اقامتگاه ­های ساحلی و تجمع تعداد زیادی گردشگر عمدتاً اروپایی در شهرهای ساحلی آن که پر از هتل­ های گران قیمت و آپارتمان است، شهرت داشت.

گردشگری فرهنگی به ندرت با گردشگری ساحلی (گردشگرانی که قصد اصلی سفرشان استفاده از ساحل است) همراه می­ شود. دهکده کوهستانی دیا خط ساحلی چشم­نوازی بین بندر شلوغ سولر و دامنه­ های بهشت­ مانند والدموسا با معماری زیبا است که هر ساله بیش از ظرفیتش گردشگر جذب آن می ­شود. به تازگی اقداماتی برای اصلاح بزرگراه­ های اصلی مایورکا که فرسودگی و باریکی آن­ها حتی در فصل­های خلوت نیز ترافیک ایجاد می­کرد، صورت پذیرفته و همچنین جاده­های باریک و پیچ در پیچ دهکده­ ی دیا تعریض گردیده است. این دهکده در قسمت غربی جزیره در یک منطقه­ ی حفاظت­ شده واقع شده و به همین خاطر ممکن است تعریض جاده ­های آن در آینده به یک موضوع بحث ­انگیز بین طرفداران محیط زیست تبدیل گردد.

رابرت گریوز از ۱۹۲۹ تا ۱۹۸۵ و هنگام مرگ خود، در سال ۹۰ سالگی در دهکده­ ی دیا زندگی می­کرد و پیکر وی همان جا به خاک سپرده شد. او که هنگام جنگ داخلی اسپانیا را ترک کرده بود، در سال ۱۹۴۶ به آن جا بازگشت و خانه ­ی خود را به نام کنلون که در جنگ آسیب ندیده بود، پیدا کرد. وی در دوران تبعید خود خواسته ­اش در این خانه، بسیاری از کارهای مشهورش از جمله من، کلودیوس، الهه سفید و اسطوره ­های یونان را به یادگار گذاشت. تا سال ۲۰۰۶ تنها یادبود وی سنگ قبر ساده­ای بود که در حیاط کلیسا باقی مانده و در بیشتر کتاب­های راهنمای گردشگران ذکر شده بود. «متعجب خواهید شد وقتی بدانید تعداد زیادی از مردم یادداشت بر مزار پدرم می­ ذاشتند و همگی خواهان بازدید از خانه­ای بودند که او در آن زندگی می­کرد.» این سخن ویلیام پسر شاعر است که مسئول مرمت و بازسازی خانه است و می­ خواهد فضای خانه را مانند گذشته حفظ کند.

تور این خانه با قیمت ۵ یورو برگزار می­شود و شامل یک ویدئوی ۱۵ دقیقه­ای است که در تماشاخانه­ای که در گاراژ خانه ترتیب داده شده است، نمایش داده می­شود و در آن صحنه­هایی از شهرخوانی شخص رابرت گریوز به نمایش درمی­آید. این ویدئو به زبان­های مختلف ارائه شده، اما شعرخوانی شاعر به زبان انگلیسی است. ویلیام گریوز معتقد است تماشای صحنه­هایی از شعر خواندن پدرش فضای آن خانه را در سال­های پر کار پدرش، یعنی دهه­ی ۱۹۴۰، زنده می­کند. او توضیح می­دهد که «این جا یک خانه است، نه موزه». بازدیدکنندگان می­توانند از دفتر شاعر و وسایل چاپ قدیمی­ای که شاعر توسط آن­ها اشعار خود را منتشر می­نمود و نیز سالن آمفی تئاتری که بچه­هایش در آن نمایش اجرا می­کردند، بازدید به عمل آورند. همچنین عکس­ها، کتاب­ها و مقاله­های روزنامه­هایی که به اشتباه خبر مرگ وی را در جنگ جهانی اول منتشر کرده بودند نیز نمایش داده می­شوند.

طبیعتاً در طول زندگی بلند­مدت گریوز، خانه­ی وی محل رفت­و­آمد شخصیت­های مشهور دیگر نیز بود که خود این مسئله می­تواند برای بازدیدکنندگان جالب باشد. ابتدا گرترود استاین به وی پیشنهاد می­کند که به این خانه نقل مکان کند و سپس با شراکت لورا رایدینگ، نویسنده­ی آمریکایی این خانه را اجاره می­نماید و در سال ۱۹۲۹ آن جا را می­خرد. آواگاردنر، یکی از بلندپایه­ترین مهمانان وی بود و اشخاص برجسته­ی دیگری مانند سر الک گینس، سر پیتر یوستینف و گابریل گارسیا مارکز نیز در شمار مهمانان شاعر بودند. سر کینگزلی ویلیام آمیس و هنرمندانی چون پل گوستاو دوره، سانتیاگو روسینول، آلستر رید، آنایس نین، کارمن ریرا و آلن سیلیتو از دیگر بازدیدکنندگان مشهور او در این خانه به شمار می­روند.