ایالات متحده در جنگ ۱۸۱۲ با بزرگترین نیروی دریایی در جهان یعنی بریتانیای کبیر را در یک درگیری بزرگی که تاثیر زیادی بر آینده کشور داشت مقابله کرد. علل اصلی آن تلاش های بریتانیا برای محدود کردن تجارت ایالات متحده و همچنین میل به گسترش قلمرو آمریکا بود. ایالات متحده در طول جنگ ۱۸۱۲ در مقابل نیروهای انگلیسی و کانادی و بومیان آمریکا شکست های زیادی را متحمل شده و واشنگتن دی سی پایتخت این کشور به آتش کشیده شد. با وجود این نیروهای آمریکایی در نیویورک، بالتیمور و نیواورلئان قادر به حمله به انگلیسی ها بوده که این امر باعث تقویت روحیه میهن پرستی و اعتماد ملی آن ها می شد. پیمان ژنت در سال ۱۸۱۵ جنگ را به پایان رساند اما بسیاری از سوالات و حقایق جنگ ۱۸۱۲ باقی ماند. ایالات متحده از این جنگ به عنوان دومین جنگ استقلال یاد کرده و آن را جشن می گیرد. با الی گشت همراه شوید تا در مورد حقایق جنگ ۱۸۱۲ بیشتر بدانیم.
جنگ ۱۸۱۲ در ۱۸ ژوئن ۱۹۱۲ آغاز شده و در ۲۴ دسامبر ۱۸۱۴ با پیمان ژنت (Ghent) به پایان رسید. با این حال نبرد نهایی در ۸ ژانویه ۱۸۱۵ و پس از امضای پیمان صورت گرفت. رییس جمهور مدیسون در نهایت در تاریخ ۱۶ فوریه ۱۸۱۵ نام خود را در معاهده مجلس سنا به امضا رساند.
عوامل متعددی منجر به شروع جنگ ۱۸۱۲ گردید. بریتانیا و به مقدار کمی فرانسه مانع از تجارت ایالات متحده با کشورهای خارجی گردیدند. بریتانیان سعی می کرد تا از گسترش ایالات متحده به سمت غرب جلوگیری نماید. بریتانیان بومیان آمریکایی را مسلح نمود. کشور بریتانیا ملوانان ایالات متحده را مجبور کرد تا در کشتی های نیروی دریایی بریتانیا خدمت نمایند. آن ها همچنین فکر می کردند که آمریکا تصمیم دارد تا کانادا را نیز به کشور خود اضافه نماید. آمرکایی ها نیز می خواستند در مقابل اتهامات انگلیس خود را نجات دهند.
در طول جنگ ۱۸۱۲ تعداد ۲۲۶۰ آمریکایی کشته و ۴۵۰۵نفر نیز زخمی شدند. در ایالات متحده ۱۵ هزار نفر به طور مستقیم در اثر عوامل مربوط به جنگ مانند بیماری کشته شدند. از طرف دیگر در حدود ۱۶۰۰ نفر در عملیات های بریتانیا کشته و ۳۶۷۰ نفر نیز زخمی شدند. کشته شدگان در اثر عوامل مرتبط با جنگ در بریتانیا ۳۳۲۱ نفر بوده است. لازم به ذکر است این تعداد تلفات شبه نظامیان بومی آمریکا و کانادا را شامل نمی شود.
حقایق جنگ ۱۸۱۲ در خصوص تلفات جنگ
دریانوردان ایالات متحده در طول جنگ ۱۸۱۲ باتجربه تر و بهتر از سربازان آن ها عمل نمودند. از آنجا که سربازان آمریکایی به طور کلی تجربه کمتری داشته و کمتر آموزش دیده بودند، ملوانان آن ها در شمال آفریقا با دزدان دریایی مبارزه کرده و تحت تاثیر به کشتی های بریتانیایی حمله می کردند.
در طول جنگ ۱۸۱۲ تعداد سربازانی که در اثر بیماری جان خود را از دست دادند بیش از کسانی بود که در جنگ کشته شدند. بیماری هایی مانند مالاریا، سرخک و عفونت ها از جمله این بیماری ها بوده است.
در ۱۰ سپتامبر ۱۸۱۳ اولیور هازارد پری (Oliver Hazard Perry) یک پیروزی در دریاچه اری را رهبری نمود. پس از نبرد او پیام معروف خود را به ژنرال ویلیان هنری هریسون اعلام کرده و گفت: ما دشمن را دیدیم و آن ها در اختیار ما هستند.
جنگ ۱۸۱۲ برای ایالات متحده حدود ۱۰۵ میلیون دلار هزینه داشته که مشابه هزینه های دیگری بود که برای بریتانیا صرف می شد.
حدود ۳ هزار برده آمریکایی در زمان جنگ ۱۸۱۲ زمانی که بریتانیا آزادی آن ها را فراهم کرد بسیاری از آن ها به سمت بریتانیا فرار کردند. برخی دیگر از این بردگان نیز در طول هرج و مرج جنگ فرار کردند. پس از جنگ بریتانیا توافق کرد تا مبلغ ۱۲۰۴۹۶۰ دلار را به عنوان جبران به صاحبان برده ها ارائه نماید.
حقایق جنگ ۱۸۱۲ در مورد سیاست های جنگ
اندرو جکسون یکی از معدود ژنرال های ایالات متحده بود که نژادی آمریکایی آفریقایی داشت. او یک گردان از سیاه پوستان آزاد را فرماندهی کرده و آن ها را شهروندان شجاع نامیده بود. مبلغ پرداختی به این افراد نیز همانند سربازان سفید بوده است.
اکثر نبردهای پیش آمده در جنگ ۱۸۱۲ در امتداد مرز آمریکا و کانادا صورت گرفت. سایر نبرد ها در دریاچه ها و همچنین در سواحل اقیانوس آرام روی داده است.
فعالیت های تحریمی توماس جفرسون در سال ۱۸۰۷ منجر به افول اقتصادی آمریکا گردید. این در حالی است که این افول توسط سایر اقدامات تجاری جایگزین گردید. این تحریم ها باعث افزایش اصطکاک بین بریتانیا و ایالات متحده شده که در نهایت منجر به جنگ ۱۸۱۲ گردید.
از آنجایی که فرانسه و انگلیس در جنگ بودند، ناپلئون امیدوار بود که نیروهای بریتانیایی در جنگ با آمریکا کنار بیایند. در نتیجه او رییس جمهور مدیسون را فریب داد تا تصور کند که فرانسه مانع از حمل و نقل آمریکا شده است.
جنگ ۱۸۱۲ به طرز وحشتناکی به نام جنگ خطای ارتباطات نامیده شد. زیرا مدت کوتاهی پیش از آنکه ایالات متحده به دلیل دخالت بریتانیا در تجارت بین الملل خود اعلام جنگ نماید، بریتانیا موافقت کرد تا این محاصره اقتصادی را لغو نماید. با این حال به دلیل عدم وجود تلفن، ایالات متحده این موضوع را تا زمانی که اعلان جنگ انجام شد نمی دانست.
حقایق جنگ ۱۸۱۲ در خصوص سلاح های مورد استفاده
در طول جنگ ۱۸۱۲ اسلحه موسکت به عنوان سلاح اصلی شناخته می شد. این سلاح ها که به نام موسکت شناخته می شدند می توانستند اهداف تا حدود ۱۰۰ متر را تحت تاثیر قرار دهند. با این حال بسیاری از نیروهای ایالات متحده دارای تفنگ بوده که می توانست تا ۳۰۰ متر شلیک نماید. این موضوع مزیت بیشتری نسبت به سلاح موسکت انگلیسی ها بود. سلاح های دیگری شامل توپ، شمشیر و تپانچه نیز مورد استفاده قرار می گرفتند.
در طول جنگ ۱۸۱۲ کشتی های جنگی با دو نوع توپ مجهز شده بودند. توپ های برد بلند که بین ۹ تا ۱۰ فوت طول داشته و می توانستند اهدافی تا ۱.۵ مایل را هدف قرار دهند. اسلحه های کوتاه برد که ۵ فوت طول داشته و می توانستند تا ۵ مایل هدف را مورد اصابت قرار دهند.
به طور قابل توجهی کانادایی ها در مورد جنگ ۱۸۱۲ بیشتر از آمریکایی ها و بریتانیایی ها افتخار می کنند. در واقع کانادا جنگ را به عنوان تعیین کشور در مسیر آهسته به سوی ملت توصیف می کنند. دولت کانادا برای گرامیداشت این رویداد یک بنای یادبود ملی ساخته و برای آن ۳۰ میلیون دلار اختصاص داد. در بریتانیا این جنگ تنها به عنوان جنگی یک طرفه برای جنگ های ناپلئونی محسوب می شد.
نیروهای آمریکایی زمانی که برای حمله به بریتانیا، حمله به مستعمره آن یعنی کانادا را در نظر گرفته بودند، معتقد بودند که کانادایی ها آن ها را به عنوان آزادی خواهانشان خواهند پذیرفت. با این حال کانادایی ها به جای خوش آمد گویی به آمریکایی ها در مقابل آن ها به دفاع پرداختند.
حقایق جنگ ۱۸۱۲ در مورد پایان جنگ
لورا سکورد (Laura Secord) یک قهرمان کانادایی بود که در جنگ ۱۸۱۲ در حدود ۲۰ مایل از قلمرو اشغال شده توسط آمریکایی ها را توانست باز پس بگیرد.
اگرچه بریتانیا بیش از ۱۵۰۰ گلوله توپ را در فورت مک هنری در طول نبرد بالتیمور مورد استفاده قرار داد اما قلعه کمترین آسیب را دید. بریتانیایی ها می دانستند که آن ها توانستند قلعه را ترک نمایند.
در طول جنگ ۱۸۱۲ برخی از فدرالیست ها نشستی را در کنوانسیون هارتفورد برگزار کرده تا از ایالات متحده جدا شوند. دولت ماساچوست حتی یک فرستاده مخفی برای بحث درباره صلحی جداگانه با انگلیس ارسال نمود.
بعد از اینکه بریتانیا در ۲۴ آگوست ۱۸۱۴ پایتخت واشنگتن را به آتش کشید، کنگره پیشنهاد بازگشت پایتخت به فیلادلفیا را داد. مجلس نمایندگان این موضوع را رد کرد.
در حالی که پیمان ژنت آمریکا و بریتانیا را به شرایط و دولت های پیش از جنگ باز گرداند، بومیان آمریکایی که در کنار بریتانیا جنگیده بودند بدون حمایت از یک قدرت اروپایی ماندند. در نتیجه جنگ ۱۸۱۲ فرصتی عالی برای گسترش آمریکا ایجاد نمود.
در ابتدای جنگ ۱۸۱۲ بریتانیا بزرگترین نیروی دریایی جهان را با بیش از ۶۰۰ کشتی در اختیار داشت. ایالات متحده تنها ۱۸ فروند کشتی داشت.
معاهده ژنت به نام شهری که امروزه در کشور بلژیک واقع شده است نامگذاری شد. نمایندگان ایالات متحده و بریتانیا برای امضای معاهده صلح برای پایان دادن به جنگ ۱۸۱۲ در این مکان حضور پیدا کردند.
جنگ ۱۸۱۲ به خوبی سال اول خود را گذراند. این نبرد که ۳۲ ماه به طول انجامید طولانی تر از جنگ های مکزیک و آمریکا، جنگ اسپانیا و آمریکا و همچنین حضور ایالات متحده در جنگ جهانی اول بود.
