مخروبه ها همیشه جزو مکان هایی هستند که ترس و دلهره را به جان آدم می اندازند، جزیره راس یکی از جاهایی است که مخروبه هایش افراد زیادی را به ترس انداخته است. برای بیش از ۸۰ سال، این جزیره دور افتاده در مجمع الجزایر جزایر آندامان در خلیج بنگال، به عنوان یک تبعیدگاه برای مخالفان و متخلفان هند که سعی در سرکوب حکومت استعماری بریتانیا در هند داشتند، به کار گرفته می شد و حالا ویرانه ای شده است که گردشگران زیادی معتقدند زمانی که پا به این جزیره گذاشته اند، چیزی در خود حس کرده اند که انگار روح افراد در اینجا سرگردان است. در ادامه با الی گشت جزیره راس را به همراه تاریخچه دردناکش، مطالعه خواهیم کرد. .
مطالب مرتبط: مردم این شهر یک شبه ناپدید شدند و هنوز کسی علت آن را نمی داند! این مرد هندوستان را چندین بار فروخت!
جزیره دور افتاده ای که مساحتی کمتر از یک سوم کیلومتر مربع دارد، به خاطر خشونت هایی که بریتانیایی ها بر هزاران نفر از زندانیان و زندانیان سیاسی اعمال کرده اند، شناخته شده است. این جزیره معادلی برای بریتانیا بود به جایی که تبعیدشوندگان باید زجر کشیده و باقی عمرشان را در آنجا سپری کنند. همه چیز از شکنجه، کار اجباری و آزمایش های پزشکی در اینجا صورت گرفت و تعداد تلفات نیز بسیار زیاد بود.
جزایر آندامان که بیش از هزار و صد کیلومتر از شبه جزیره هند واقع در وسط اقیانوس هند قرار دارد، کاملا مناسب تبعیدگاهی بودند که مخالفین را به اینجا می فرستادند. بریتانیایی ها می خواستند که مجرمان را به جایی دوردست در دریا بفرستند، زیرا طبق سنت های باستانی هندی، سفر کردن شخصی در طول دریا باعث می شود که شخصیت اجتماعی خود را از دست دهد.
با توجه به این نگرش، عبور از دریاها (به سرزمین های دیگر) باعث از بین رفتن احترام اجتماعی فرد و همچنین تخریب شخصیت و نسل های یک شخص می شود. این اعتقاد عجیب و غریب بود که باعث شده بود بسیاری از بازرگانان هندی وارد معاملات دریایی نشوند و شاید برای مدت ها نتوانند با کشورهایی مانند پرتغال وارد تجارت کنند.
این حکم به نام کالا پانی (Kala Pani) بود که به معنی آب سیاه است و زمان های بعد خود این تبعیدگاه نیز با همین نام یعنی کالا پانی صدا زده می شد. افسران بریتانیایی امیدوار بودند که با این کار، ترس را بر جان تمام افرادی بیندازند که در سراسر امپراطوری بریتانیا زندگی می کردند. آنها امیدوار بودند که زندانی شدن در این زندان، به همراه محکومیت و محرومیت های اجتماعی ناشی از آن، تهدیدی برای همه محسوب شود و افراد دیگر نیز درس عبرت بگیرند!
با این حال، قبل از شروع ساخت آن، شورش ۱۸۵۷ آغاز شد. این نخستین مورد از شورش های بسیاری بود که بر ضد حکومت بریتانیا صورت گرفت. ده‌‌ها و هزاران نفر از جنگجویانی که برای آزادی مبارزه می کردند دستگیر شدند که در آن موقع نیاز به یک تبعیدگاه جدید پیدا شد.
وقتی نظامیان بریتانیایی به جزایر آندامان در سال ۱۸۵۸ رسیدند، ۲۰۰ مجرم همراه آن ها بودند و این مجمع الجزایر با جنگل های غیر قابل نفوذی پوشیده شده بود. بعد از بررسی های انجام شده، جزیره راس به دلیل وجود آب در آن، برای اولین سکونتگاه مجرمان انتخاب شد. وظیفه دشوار پاکسازی جنگل های متراکم به زندانیان محول شد، در حالی که افسران در کشتی ها ماندند. این زندانیان در گرمای شدید گرمسیری و باران‌های موسمی در حالی که با غل و زنجیر بسته شده بودند، کار می کردند تا خانه هایی بسیار ابتدایی و برای خود همچنین چند خیابان و جاده بسازند.
شاید برایتان جالب باشد که بدانید در طول سال های بعدی، تعداد زندانیانی که در جزیره راس دوره محکومیت خود را سپری می کردند، به بیش از ۱۵ هزار نفر رسید. تقریبا همه این زندانیان از بیماری های گوناگونی که به خاطر نبود بهداشت مناسب رنج می بردند، مالاریا، پنومونی و بیماری قلبی عامل اصلی مرگ و میر بود. آن هایی هم که زنده می ماندند، شکنجه و سوء تغذیه را تحمل می کردند.
علاوه بر شکنجه های سفت و سختی که در اینجا جریان داشت، آزمایش های پزشکی نیز در جزیره راس صورت می گرفت. زندانیان برای بارهای مختلف زیر نظر آزمایشاتی قرار می گرفتند که اصلا برای یک انسان خوب نبود و آن ها را دچار بیماری های گوناگون می کرد و یا جانشان را می گرفت. یکی از دفعاتی که به زندانیان یک ماده شیمیایی خورانده شد، برخی بیماری های گوناگونی نظیر افسردگی گرفتند که بریتانیایی ها آن هایی که وضعشان وخیم تر بود را به دار آویختند.
بعد از مدتی، تبعیدگاه بریتانیایی به جزیره های اطراف گسترش یافت و سپس جزیره راس به دفتر مرکزی اداری تبدیل شد. در آن زمان این جزیره به شکل مکانی انحصاری برای افسرهای عالی مقام و خانواده هایشان در نظر گرفته شد. هر فردی که از جزیره راس دیدن می کند، با دیدن این تحول شگفت زده شده می شود. مجتمع های بزرگ با مبلمان مدرن، بخش های چمن کاری و تزیین شده، زمین های تنیس، بازار، نانوایی، فروشگاه، بیمارستان، کلیساها، کارخانه تصفیه آب و هر چیز دیگری برای ساختن زندگی راحت تر در این جزیره ساخته شد.
امروزه زمانی که به این جزیره می روید، ساختمان های را می بینید که جنگل به درون آن ها رفته و فضایی عجیب به وجود آورده است. بسیاری از سازه ها هم به خاطر زلزله ۷.۷ ریشتری سال ۱۹۴۱ که جزایر آندامان را لرزاند، تخریب شده و از بین رفته اند. بعد از این زلزه، جزیره راس تقریبا متروک شد و آخرین بازمانده ها در این جزیره مربوط به ارتش ژاپن می شدند که در جنگ جهانی دوم از اینجا به عنوان پناهگاه استفاده می کردند.
درست قبل از استقلال هند در سال ۱۹۴۷، تبعیدگاه این جزیره تخریب شد. جزیره راس و خرابه های ساختمان ها آن، برای ۳۰ سال متروک ماند و سپس در سال ۱۹۷۹ توسط نیروی دریایی هند در دست گرفته شد. امروز جزیره راس به عنوان یک جاذبه توریستی محسوب می شود که می توانید توسط قایقی به اینجا بیایید و در میان مخروبه های ترسناک و در عین حال غم انگیز آن، قدم بزنید.
منبع: amusingplanet.com