دایناسورها بدون شک یکی از حیرت انگیزترین موجوداتی هستند که در طول عمر کره زمین برای بیش از ۱۶۰ میلیون سال زندگی کرده اند. آن ها در اندازه یک پرنده کوچک تا سایز ساختمان های غول آسا وجود داشته و با روش ها مختلفی می زیسته اند. بسیاری از ما دوست داریم که عکس دایناسور واقعی را ببینیم؛ اما این عکس ها عمدتا بازسازی شده اند. به همین خاطر الی گشت در این متن برای شما چند مورد فسیل دایناسور که تعجب همه را برانگیخته، آورده است. با ما همراه باشید:
مطالب مرتبط: چگونه مرده ها را در گذشته مومیایی می کردند؟ واقعیاتی از کشتی تایتانیک که هیچ کس نمی داند
در سال ۱۶۷۶، استخوان ران یک موجود بسیار بزرگ توسط یک پروفسور انگلیسی از دانشگاه آکسفورد، کشف شد. در آن زمان، دانشمندان نمی توانستند به این نتیجه برسند که آیا این فسیل یک خزنده است و یا موجود مشابهی و البته اندازه آن بسیار برایشان غیر قابل باور بود. بعد از ۱۵۰ سال، دانشمندان به نام ویلیام باکلند بالاخره فسیل این موجود را در دسته بندی گونه ای از دایناسورها به نام مگالوسور قرار دارد.
فسیل دایناسور مایاسور که به عنوان Good Mother Lizard هم شناخته می شود، در میان باستان شناسان یکی از مهم ترین فسیل هایی است که نشان می دهد که چگونه زندگی کرده است. این فسیل به خوبی سرعت رشد، متابولیسم، بلوغ جنسی و بلوغ فیزیکی را نشان داد و همچنین شواهدی را ارائه داد مبنی بر اینکه دایناسورها زمانی خانواده داشته اند. تحقیقه روی فسیل های خزنده مادر خوب، علاوه بر موارد قبلی، روشن کرد که دایناسورها کودکانشان را بعد از درآمدن از تخم، رها نمی کردند.
دانشمندان در سال ۱۸۶۰ فسیلی از رسوب های سنگ آهک سولنهوفن در آلمان کشف کردند، فسیلی که به انتقال (یا پیوندی گمشده) بین دایناسورهای منقرض شده و پرندگان مدرن آرکئوپتریکس، یا کهن‌بال شناخته شده است. برای دانشمندان، این موجود دارای ویژگی های هر دو پرنده و دایناسور بود و توسط بسیاری از دانشمندان به عنوان قدیمی ترین پرنده ای در نظر گرفته شده که در اواخر طول دوره ژوراسیک زندگی می کرده است.
هادروسور که توسط جوزف لیدی، یک باستان شناس آمریکایی نامگذاری شده، گونه ای از دایناسورهای اردک-منقاران است که در جنگل ها و آب های تازه شمال امریکا زندگی می کردند. صحبت از تاریخی شد، این را بگوییم که این حفاری به عنوان اولین فسیل دایناسور (تقریبا) کامل در ایالات متحده و احتمالا کامل ترین کشف در سراسر جهان است. اولین فسیل این نوع دایناسور در سال ۱۸۶۸ کشف و از لحاظ علمی ثبت شد.
دیپلودوکوس یا دوتیرکی به جز اینکه بلندترین دایناسور بوده، برای ساختار خاص بدن اش مشهور است: این دایناسور دو ردیف استخوان زیر دم خود دارد تا پشتیبانی ساختاری بیشتری داشته باشد. در سال ۱۸۷۸، اولین اسکلت دیپلودوکوس در کومو بلاف ویومینگ توسط دانشمندانی به نام بنجامین ماج و ساموئل وندل ویلیستون کشف شد. بقایای این دایناسور بسیار معمول است، به جز جمجمه آنها، که اغلب با اسکلت کلی بدن پیدا نمی شود.
فسیل دایناسور سیلوفیسیس یا تهی پیکر در بیشتر موارد در بخش «ریو آریبا» در نیومکزیکو کشف شده اند و این فسیل ها بین ۲۰۵ تا ۲۱۰ میلیون سال قدمت دارند. بر اساس فسیل هایی که در معده آن ها از خزندگان، ماهی ها و … کشف شده، دانشمندان معتقدند که این دایناسور، گشت خوار بوده است. با اینکه، این بقایا در میان باستان شناسان رازهای چندانی را کشف نکرده، اما منجر به نشان دادن این قضیه شده که سیل های ناگهانی بسیاری از دایناسورهایی را که در گروه های بزرگ زندگی و سفر می کرده اند، از بین برده است.
یک فسیل حیرت انگیز دیگر، بقایای جنگی است که میان یک ولاسیرپتر گوشت خوار و پروتوسراتوپس گیاه خوار رخ داده بود ( شواهدی مبنی بر شایع بودن شکار در آن زمان). در این فسیل، قسمت شریان کاروتیدش شانه پروتوسراتوپس توسط ولاسیرپتر ضربه خورده است. پروتوسراتوپس به عقب بر گشته و فک هایش را روی بازوی ولاسیرپتر قفل کرده است.
دانشمندان معتقدند که در حالی که این دایناسورها برای زندگی خود مبارزه می کردند، یک پدیده جغرافیایی (به نظر می رسد که یک طوفان شن) به طور ناگهانی روی آنها فرو ریخته است. این فسیل جنگ بین دو دایناسور در خلیج گوبی، مغولستان در سال ۱۹۷۱ کشف شد.
یکی دیگر از خزندگان دریایی که در دوره پیش از تاریخ زندگی می کرده، با نام گونه بیش‌خزنده‌واران شناخته می شود. منحصرا، یک فسیل دایناسور ۱۰ متری در جزیره ای در سوالبارد نروژ کشف شد. این فسیل ۱۵۰ ساله بزرگترین و کامل ترین فسیل گونه بیش‌خزنده‌واران که تا کنون کشف شده، است. فسیل کشف شده دارای جمجمه ای است که اندازه آن ۲.۱ متر و دندان های عظیمی است که اندازه خیار هستند. هیولا به طور معمول گردن کوتاهی داشت و دارای مجموعه ای از چنگال های قدرتمند بود که به او برای پیشروی در آب کمک می کند.
در سال ۲۰۱۱ در مغولستان، باستان شناس دیوید فاستوسکی، یک لانه حاوی بقایای ۱۵ دایناسور گونه پروتوسراتوپس را کشف کرد. فاستوسکی گفت که این لانه ممکن است توسط طوفان شن پر شده باشد، از این رو همه آنها زنده دفن شده اند. کشف این فسیل دایناسور نشان داد که این موجودات برای مدت ها در لانه ای زندگی می کرده اند. تجزیه های شیمیایی نشان داده که هر ۱۵ دایناسور تقریبا به یک اندازه بوده و از نظر سنی نیز، یکسان بوده اند. بنابراین می توان اینطور برداشت کرد که آن ها نوزادانی بودند که برای یک مادر بوده و تقریبا در یک زمان به دنیا آمده اند.
تمام این موارد از فسیل دایناسور تنها برخی از گونه هایی هستند که در سراسر جهان پراکنده اند و شاید در همین زمان هم، در طی یک حفاری دیگر گونه ها کشف و به پیشرفت علم کمک کند.
منبع: bioexplorer.net
۲ نظرات