معرفی کامل استان های کشور چین

سیستم سیاسی و جغرافیایی استان های کشور چین به همان اندازه متفاوت است که می توان در سایر کشورها مشاهده کرد. این تقسیم بندی استانی در برخی موارد بیش از سایر کشورها دارای پیچیدگی می باشد. نحوه تقسیم بندی مناطق مختلف و استان های کشور چین در طول یک قرن اخیر تغییرات قابل توجهی را داشته است. برخی از این پیچیدگی ها و ابهامات زمانی به وجود می آید که برای مناطق بزرگی از کشور چین، یک اسم مورد استفاده قرار می گیرد. به عنوان مثال چنگدو (Chengdu) می تواند نام شهری بوده که شامل خود شهر و مقدار قابل ملاحظه ای از مناطق مختلف اطراف آن باشد. این مناطق می توانند از روستاهای کوچک چند صد نفری گرفته تا بخش هایی که چند صد هزار نفر در آن ها زندگی می کنند. علاوه بر این زمانی که شخصی می گوید شهرستان او چنگدو است، ممکن است خانواده او در آنجا زندگی کرده و یا مدارک هویتی او از این شهر دریافت شده است، در حالی که خود او در سایر نقاط رشد کرده. در این مطلب می خواهیم استان های کشور چین و آنچه لازم است درباره مناطق مختلف آن را بدانید تشریح نماییم پس با الی گشت همراه شوید.

مطالب مرتبط:
پارک‌های ملی چین و طبیعت بی نظیر این کشور
زیباترین شهرهای کوچک چین با ساختاری سنتی و کهن
راهنمای سفر به چین

اکثر کشورها به مناطق مختلف و متنوعی به نام استان تقسیم بندی شده اند. اما غیر از استان های کشور چین واحدهای تقسیم بندی دیگری نیز وجود خواهد داشت. در کشور چین بخش هایی وجود داشته که به صورت خودمختار می باشند، البته که تا خود مختاری کامل این مناطق فاصله زیادی وجود دارد. برای گردشگرانی که به کشور چین سفر می کنند تمامی این مناطق مختلف می تواند به عنوان استان های کشور چین در نظر گرفته شود اما در واقع این تفاوت ها در بحث های سیاسی بسیار مورد اهمیت است. در این مناطق اغلب زبانی که صحبت می شود مربوط به گروه های قومی اقلیت می باشد و اغلب نشانه هایی از دوزبانه بودن آن ها را می توانید مشاهده کنید.

در میان استان های کشور چین چهار شهرداری وجود داشته که بخشی از یک استان نمی باشد. این مناطق نهادهای مستقلی هستند که به طور مستقیم گزارش خود را به پکن ارائه می نمایند. کوچکترین این شهرداری ها تیانجین (Tianjin) با جمعیتی بیش از ۱۰ میلیون نفر و بزرگترین آن ها چانکینگ (Chongqing) با جمعیتی در حدود ۳۰ میلیون نفر است. هنگ کنگ و ماکائو جزء مناطق خاص اداری کشور چین به شمار رفته و اصطلاحا به آن ها SAR نیز گفته می شود. سابقا این مناطق بخشی از مستعمرات بوده اند که در اواخر دهه ۱۹۹۰ میلادی به کشور چین واگذار شده اند. هنگ کنگ مستعمره انگلستان و ماکائو به عنوان مستعمرات پرتغال بوده است. اقتصاد و سیستم سیاسی متمایز آن ها تحت نظارتی جداگانه از سرزمین اصلی می باشند. SAR ها پول و مجلس نمایندگان خود را داشته به طوری که برای مسافران و گردشگران به صورت کشورهایی جداگانه شناخته شده اند. بر مبنای قاعده یک کشور، دو سیستم، دولت چین قول داده تا این شرایط را تا سال ۲۰۴۷ برای مناطق خاص اداری حفظ نماید.

استان های کشور چین شاممل ۲۲ عدد می باشد. استان آنهوی (Anhui) با مرکزیت هفی (Hefei)، استان فوجیان (Fujian) با مرکزیت فوژو (Fuzhou)، استان گانسو (Gansu) با مرکزیت لانژو (Lanzhou)، استان گوانگدونگ (Guangdong) با مرکزیت گوانگزو (Guangzhou)، استان گویژو (Guizhou) با مرکزیت گوییانگ (Guiyang)، استان هاینان (Hainan) با مرکزیت هایکو (Haikou)، استان هبی (Hebei) با مرکزیت شیجیاژویانگ (Shijiazhuang)، استان هیلانگجیانگ (Heilongjiang) با مرکزیت هربین (Harbin)، استان هنان (Henan) با مرکزیت ژنگژو (Zhengzhou)،   استان هوبی (Hubei) با مرکزیت ووهان (Wuhan)، استان هونان (Hunan) با مرکزیت چانگشا (Changsha)، استان جیانگسو (Jiangsu) با مرکزیت نانجینگ (Nanjing)، استان جیانگژی (Jiangxi) با مرکزیت نانچانگ (Nanchang)، استان جیلین (Jilin) با مرکزیت چانگچون (Changchun)، استان لیاونینگ (Liaoning) با مرکزیت شنیانگ (Shenyang)، استان کینقای (Qinghai) با مرکزیت ژینینگ (Xining)، استان شائوژی (Shaanxi) با مرکزیت ژیان (Xi’an)، استان شاندونگ (Shandong) با مرکزیت جینان (Jinan)، استان شانژی (Shanxi) با مرکزیت تایوان (Taiyuan)، استان سیشوان (Sichuan) با مرکزیت چنگدو (Chengdu)، استان یونان (Yunnan) با مرکزیت کونمینگ (Kunming) و استان ژچیانگ (Zhejiang) با مرکزیت هانگزو (Hangzhou) از جمله استان های کشور چین می باشند.

علاوه بر این ها مناطق شهرداری که به صورت مستقل گزارشان خود را به پکن ارائه می کنند شامل پکن (Beijing)، چانکینگ (Chongqing)، شانگهای (Shanghai) و تیانجین (Tianjin) می باشند. استان های کشور چین که از جانب دولت مرکزی به صورت مستقل عمل می کنند شامل گوانگژی ژئینگ (Guangxi Zhuang) با مرکزیت نانینگ (Nanning)، مغولستان داخلی (Inner Mongolia) با مرکزیت هوهوت (Hohhot)، استان نینگژیا هوی (Ningxia Hui) با مرکزیت یینچوان (Yinchuan)، ژینجیانگ اویگور (Xinjiang Uighur) با مرکزیت اورومچی (Urumqi) و استان تبت (Tibet) با مرکزیت الهاسا (Lhasa) می باشند.

استان های گوانگزی (Guangxi) و گوانگدونگ (Guangdong) و همچنین استان های شانگزی (Shanxi) و شانگدونگ (Shandong) با یکدیگر جفت می باشند. زی (xi) به معنی غربی و دونگ (dong) به معنی شرقی می باشد. شان (Shan) نیز به معنی کوه بوده و اشاره به کوه های تای (Tai) دارد. علاوه بر این استان های هنان (Henan) و هبی (Hebei) و همچنین استان های هونان (Hunan) و هوبی (Hubei) نیز با یکدیگر جفت می باشند. نان (nan) به معنی جنوبی و بی (bei) به معنی شمالی می باشد. هی (He) به معنی رودخانه بوده و به رود زرد اشاره دارد. هو (Hu) نیز به دریاچه ای بزرگ در نزدیکی چانگد (Changde) اشاره دارد.

تایوان یک مورد خاص است. در زمان پایان جنگ داخلی چین در سال ۱۹۴۹، گروه های کمونیستی اکثریت این کشور را به دست آوردند. ملی گرایان شکست خورده و تنها تایوان و جزایر دیگری مانند پسکادورز (Pescadores) و کینمن (Kinmen) را به دست آوردند. در آن زمان هر دو طرف ادعا کردند که دولت قانونی چین بوده و نام های رسمی جمهوری خلق چین (PRC) برای کمونیست ها و جمهوری چین (ROC) برای ملی گرایان قرار گرفت. حتی امروزه حداقل در تئوری هر دو دولت از ادغام شدن حمایت می کنند. دولت چین بسیار قاطع است که تایوان به عنوان یک استان مستقل از این کشور بوده و در مقابل داشتن نمایندگی تایوان به عنوان یک کشور مخالفت می کند. با تمامی این اوصاف از نظر گردشگران و مسافران، تایوان یک کشور جداگانه بوده و سال ها است که نیاز به ویزا و ارز جداگانه دارد. جزایری مانند کینمن (Kinmen) و ماتسو (Matsu) که زیر نظر دولت تایوان می باشند، عملا به عنوان بخشی از استان های کشور چین به نام فوجیان (Fujian) قرار دارند اما نیازمند ویزای تایوان و شرایط آن هستند.

مناطق اقتصادی ویژه بخشی از استان های کشور چین هستند که برای تشویق توسعه و سرمایه گذاری خارجی به وجود آمده اند که با ایجاد امتیازات مالیاتی و سایر اقدامات دولتی در این جهت پیش خواهند رفت. این مناطق در سال ۱۹۸۰ به عنوان یک ابتکار دولت ایالتی و به عنوان یک برنامه ملی برای اصلاحات و باز شدن درب های کشور توسط دنگ شیائوپینگ (Deng Xiaoping) ارائه گردید. مناطق ویژه اقتصادی دارای رستوران ها و تسهیلاتی مشابه شرایط کشورهای غربی می باشند. مناطقی که به عنوان نواحی ویژه اقتصادی شناخته می شوند شامل شنزن (Shenzhen)، ژوهای (Zhuhai)، شانتو (Shantou) در استان گوانگدونگ (Guangdong) و ژیامن (Xiamen) در استان فوجیان (Fujian) می باشد. تمام جزیره هاینان (Hainan) به عنوان منطقه ویژه اقتصادی می باشد. منطقه پودونگ (Pudong) در شانگهای و همچنین بیشتر مواردی که در شرق رودخانه کاشگار (Kashgar) در ژینجیانگ (Xinjiang) وجود دارندنیز بخشی از مناطق ویژه اقتصادی هستند.

در برخی از مناطق کشور چین، توسعه بسیار فوق العاده بوده است. در سال ۱۹۷۸، شنزن (Shenzhen) که در نزدیکی هنگ کنگ واقع شده بود و ژوهای (Zhuhai) که در کنار ماکائو قرار گرفته بود، مناطقی روستایی بوده که اغلب به ماهیگیری مشغول بوده اند. در طول چند سال هر دوی آن ها تبدیل به شهرهایی مدرن و شلوغ شده و در سرشماری که در سال ۲۰۱۰ انجام گرفت جمعیت شنزن به بیش از ۱۰ میلیون نفر و جمعیت ژوهای به بیش از ۱.۵ میلیون نفر افزایش یافته و هم اکنون نیز در حال رشد می باشد. مناطق ویژه اقتصادی به دلیل شرایط خاصی که برای آن ها به وجود آمد دچار تغییرات زیادی شد. به عنوان مثال پودونگ (Pudong) که سراسر آن را در سال ۱۹۹۰ زمین های کشاورزی فرا گرفته بودند، امروزه بیشتر از نیویورک دارای آسمان خراش بوده و یکی از مراکز اصلی چین برای امور مالی و تجاری می باشد.

مناطق دیگری نیز وجود داشته که برای سرامایه گذاری تشویق می شوند. دولت ملی در سال ۱۹۸۴ یک برنامه ای را راه اندازی کرد که ۱۴ شهر ساحلی در کنار تمامی مراکز استان ها را برای سرمایه گذاران باز کرد. علاوه بر این بسیاری از برنامه های توسعه اقتصادی در سطح استان های کشور چین و شهرها ایجار گردید. اما در هر صورت مناطق ویژه اقتصادی با امکانات خاص و سیستم های مدیریتی پیشرفته ای که برای آن ها وجود دارد همچنان بهترین نقاط برای سرمایه گذاری به شمار می روند.

منبع: en.wikivoyage.org