آتشگاه باکو
باکو، پایتخت جمهوری آذربایجان پر از جاذبه های گردشگری است، جاذبه هایی که گردشگران را به این شهر زیبا می کشاند. یکی از این جاذبه ها، آتشگاه (Ateshgah) باکو است، آتشگاهی که در گذشته به طور طبیعی از هفت قسمت آن آتش بیرون می آمده است. در گذشته آتشگاه جایی بود که در آن روحیانیون دین زردشتی به عبادت مشغول می شدند و در آن محرابی از آتش وجود داشت. این آتشگاه، در ۳۰ کیلومتری باکو، در جنوب شرقی شبه جزیره آبشوران در اطراف شهر سوارخانی قرار دارد. اگر می خواهید با این بنای زیبا بیشتر آشنا شوید در ادامه الی گشت را همراهی کنید.
درباره آتشگاه باکو
مطالب مرتبط: سوکار، برجی بلند و متفاوت در باکو تماشای حیات وحش در باغ وحش باکو دریاچه بیوک شور در باکو
آتشگاه باکو ساختمانی به شکل قلعه است که در منطقه سوراخانی شهر باکو در جمهوری آذربایجان واقع شده است. نمای ظاهری بنای آتشگاه به شکل پنج ضلعی است و دیوارهایی در اطراف آن قرار دارد. یک ورودی مرکزی دارد که در بالای آن هم اتاقی برای پذیرایی از مهمانان به نام بالا خانه ساخته شده است. در حیاط مرکزی ساختمانی چهارگوش قرار دارد که گنبدی بر روی آن قرار گرفته و آتشی در زیر آن گنبد روشن است.
این محراب در قرن هفدهم و هجدهم ساخته شده است. اتاق هایی در اطراف حیاط قرار دارد که در گذشته بزرگان دینی در آن ها زندگی می کردند. این اتاق ها امروزه به شکل موزه مورد بازدید قرار می گیرد و در آن ها مجسمه هایی هم وجود دارد. در سال ۱۸۸۳ در کنار این آتشگاه تاسیسات نفت و گاز بنا شد و پس از آن این آتشگاه به محلی متروکه تبدیل شد. این بنا از جاذبه های گردشگری اصلی شهر است، در سال ۱۹۷۵ تبدیل به موزه شد و از آن زمان تا کنون هر سال حدود پانزده هزار گردشگر به بازدید از این محل می روند. در سال ۱۹۹۸ این آتشگاه نامزد ورود به لیست میراث جهانی یونسکو شد. این آتشگاه بر روی میدان گاز طبیعی قرار دارد و به همین دلیل در گذشته گاز از هفت قسمت آن به بیرون میزده و آتش هایی طبیعی در این محل رخ می داده است. از آن جایی که گردشگران زیادی به دیدن این آتشگاه می روند امروزه گاز طبیعی را به محل کشیده اند تا آتش آتشگاه با این گاز روشن شود.
آتشگاه باکو چگونه به وجود آمد؟
شبه جزیره آبشوران در غرب دریای خزر، میدانی گازی است و از روزنه های آن گاز طبیعی به بیرون می آید. قبل از اینکه در اواخر قرن ۱۷ در این محل آتشگاه ساخته شود، مردم باکو با دیدن آتش هایی که از هفت سوراخ این محل به بیرون می زده است در این محل عبادت می کردند و آن را مکانی مقدس می دانستند. به همین دلیل تصمیم گرفته شد که در این محل آتشگاهی ساخته شود.
بعد از اینکه اعراب به ایران حمله کردند این محل که عبادتگاهی زردشتی به حساب می آمد توسط آن ها نابود شد و دوباره مورد مرمت قرار گرفت. بعد از آن، در این که این آتشگاه متعلق به زردشتی ها است و یا هندوها اختلاف افتاد چون آتش در میان هر دوی این ادیان، مقدس است و گروهی از هندوها هم ادعا کردند که این آتشگاه محلی برای عبادت آن ها است.