صنعت گردشگری و به سفر رفتن همیشه به معنی دیدن زیبایی ها و جاذبه های شگفت انگیز نیست. گاهی باید در طول سفرهایتان از مکان هایی بازدید کنید که قلبتان را به درد خواهند آورد و حس غمی شاید همراه با خشم به شما بدهد. این نوع از توریسم که به گردشگری سیاه (انواع مختلف گردشگری) معروف است، به معرفی تاریخ تلخی می پردازد که یا به دلیل اتفاق های طبیعی نظیر زلزله، آتشفشان و سونامی بوده و یا به دلایلی که کاملا مربوط به بشر مانند جنگ، است. موزه نسل کشی کامبوج از آن جاذبه هایی است که به یک اتفاق دردناک و متاثر کننده برمی گردد. با الی گشت باشید تا در مورد این موزه بیشتر بدانیم.
مطالب مرتبط: طلایی ترین بنای کامبوج، کاخ سلطنتی پنوم پن بهترین مسیرهای طبیعت گردی در کامبوج
داستان این موزه به سال ۱۹۷۵ برمی گردد، زمانی که این مکان جایگاه دبیرستانی به نام تول اسوی (Tuol Svay) بود. در آن سال این دبیرستان توسط نیروهای امنیتی پل پوت، سیاستمدار کامبوجی، گرفته شد و به یکی از زندان های امنیتی در آمد. او شخصی بود که جنبش خمر سرخ را به راه انداخت. زمانی نگذشت که این مکان بزرگترین مرکز بازداشت و شکنجه در کشور شد. این زندان بعدها به موزه تول اسلنگ (موزه نسل کشی کامبوج) تبدیل و جایی شد برای به نمایش گذاشتن ظلم و ستم نیروهای خمر سرخ (Khmer Rouge) که بسیار دردناک و غیر قابل باور است. این زندان با نام S-21 نیز شناخته می شود.
بین سال های ۱۹۷۵ و ۱۹۷۸، بیش از ۱۷ هزار نفر که در این مکان، زندانی شده بودند، به اعدامگاه چونگ اک (Choeung Ek) کشیده شده و کشته شدند. رهبران خمر سرخ، مانند بسیاری از حاکمان بی رحم گذشته، کشتار و اعدام افراد را همچون کار راحتی در دستور اجرا قرار می دادند. یکی از غمگین ترین اتفاق هایی که البته به یک سند برای جنایات آن ها تبدیل شد، این بود که ماموران امنیتی این زندان از تک تک زندانیان عکس می انداختند و این تصاویر قبل و بعد از شکنجه عکاسی می شد.
بخش های مختلف موزه شامل اتاق هایی می شوند که عکس هایی از قربانیانی بودند که بعدها کشته شده اند؛ با اینکه بسیار غم انگیز است اما این عکس ها هم شامل مردان و زنان و هم شامل کودکان می شوند. از روی شماره هایی که از گردن افراد آویزان شده می توان سالی که این عکس ها از آن ها گرفته شده را تشخیص داد. این را هم باید دانست که زندانیان در اینجا تنها از کامبوج نبودند، افرادی از نیوزیلند، استرالیا و آمریکا نیز قبل از اینکه به قتل برسند در اینجا زندانی شده بودند. اگر می خواهید از موزه نسل کشی کامبوج دیدن کنید، ارزش آن را دارد که یک راهنما استخدام کنید که داستان افرادی که در این تصاویر دیده می شوند را برایتان بازگو کنند. البته یک راهنمای صوتی هم در اینجا موجود است که آن هم گزینه خوبی برای گرفتن اطلاعات محسوب می شود.
وقتی انقلاب خمر سرخ به دوران اوج خشونت و دیوانگی خود رسید، کم کم از درون شروع به متلاشی شدن کرد. آن هایی که در اینجا به عنوان شکنجه گری یا اعدام کننده کار می کردند، بعدها توسط آن هایی که به جایشان آمدند، کشته شدند. در اوایل سال ۱۹۷۷، زمانی که کادر منطقه شرقی در حال راه اندازی بود، S-21 ادعا کرد که به طور متوسط ۱۰۰ قربانی در روز داشته است.
زمانی که ارتش ویتنام در اوایل سال ۱۹۷۹ پنوم پن را آزاد کرد، در این زندان تنها ۷ نفر زنده بودند که آن هم به این خاطر بود که همه آن ها تخصص خاصی نظیر نقاشی یا عکاسی داشتند که برای زندان بانان و ارتش به کار می رفت.
وان نات، یک نقاش، نویسنده و فعال حقوق بشر است که یکی از افرادی است که در طول دوران خمر سرخ، در این زندان مورد شکنجه های زیادی قرار گرفته است. زمانی که وان نات دستگیر شد (۷ ژانویه ۱۹۷۸)، او مانند مردم محلی دیگر، در حال کار در مزرعه برنجی در باتم‌بنگ (Battambang) بود. سربازان خمر سرخ او را به وات کاندال، یک بنای مذهبی که به عنوان مرکز بازداشت استفاده می شد، بردند. به او گفتن که او متهم به نقض کدهای اخلاقی سازمان Angkar است. او در آن لحظه متوجه حرف آن ها نشد.
بعد از یک هفته، او به یک زندان امنیتی در پنوم پن منتقل شد. این زندان همان جایی است که از آن صحبت می کنیم. در زندان S-21 او افرادی را دید که هر روز به تعداد زیادی شکنجه یا کشته می شدند. با سقوط حکومت ستمر خمر سرخ و ورود ویتنامی ها به اینجا، همانطور که گفته شد تنها ۷ نفر در زندان زنده بودند که وان نات یکی از آن ها بود.
در پس پرده همه این نمایش ها، مرکز مستند سازی کامبوج وجود دارد. این مرکز (DC-Cam) در سال ۱۹۹۵ در دانشگاه ییل (Yale University) در کامبوج تاسیس شد و زیر نظر برنامه نسل کشی کامبوج شروع به تحقیق و مطالعه در مورد جانایات خمر سرخ کرد. این سازمان در سال ۱۹۹۷، مستقل شد و محققان سال های زیادی زمان گذاشتند تا اعترافات و سندهای مکتوب تول اسلنگ، متون سنگ قبرها و دیگر اسناد موجود را ترجمه و مطالعه کنند.
دیدن این موزه، یک تجربه کاملا ناخوشایند و متاثرکننده است. دست نخورده بودن بسیاری از قسمت ها، این حس هولناک را دوچندان می کند: فضای زیر زمین، ساختمان ها ساده مدرسه، محل بازی کودکان، ابزار مختلف شکنجه و دیوارهای ترسناکی که عکس صدها نفر از افرادی را نشان می دهد که در اینجا شکنجه و در نهایت کشته شده اند. این موزه بخش بسیار تاریک انسان را نمایش می دهد که درون همه مردم وجود دارد، اما برخی آن ها را سرکوب می کنند و برخی نه! این موزه جایی برای افراد دل نازک نیست… باید بدانید که قلبتان بعد از دیدن آن درد خواهد کشید! حالا دیگر دست خودتان است که آیا می توانید این همه احساس تلخ را به یکباره تجربه کنید یا نه؟
منبع: lonelyplanet.com