امروز می خواهیم در مورد یکی از عجیب ترین قوانین شهری صحبت کنیم که تا همین چند دهه پیش در آمریکا اجرا می شد. «قانون ممنوعیت زشتی» یکی از قوانینی بود که از دهه های ۱۸۰۰ در آمریکا تصویب شد و تا دهه ۱۹۷۰ هم همچنان در بعضی از ایالت ها اجرا می شد. طبق این قانون افرادی که دچار معلولیت، ناتوانی جسمی، بیماری و … بودند که باعث زشتی ظاهر آن ها می شد حق حضور در محافل عمومی را نداشتند، در غیر این صورت مشمول جریمه می شدند یا حتی دستگیر می شدند. به گفته مسئولین این افراد ظاهر شهر را زشت می کردند و باعث ترس و وحشت زنان و کودکان می شدند! در ادامه با الی گشت همراه باشید تا در مورد این قانون عجیب بیشتر بدانیم.
مطالب مرتبط: آیا واقعا فکر می کنید آمریکا را کریستوف کلمب کشف کرد؟!
یک قرن قبل خیابان های آمریکا مملو از گدایان و افراد فقیری بود که در خیابان ها پرسه می زدند و از مردم گدایی می کردند. برخی از آن ها بیماری های وحشتناکی داشتند و اغلب معلول و ناتوان بودند. در سال ۱۸۸۱ یکی از اعضای شهر شیکاگو به نام جیمز پیوی گدایان و متکدیانی که در خیابان های شهر پرسه می زند را «عوامل سد معبر» نامید. او با سخنرانی هایش نهایتا شورای شهر را وادار کرد که قانونی را در این مورد وضع کند. طبق این قانون هرکس که «بیمار، معلول، دچار قطع عضو یا هر نقص دیگری است و ظاهری کریه و چندش آور دارد نباید در معرض عموم حضور پیدا کند!» به این ترتیب، افرادی که ظاهر کریه و ناخوشایندی داشتند و چهره شهر را نازیبا می کردند از ۱ تا ۵۰ دلار جریمه می شدند که در دهه ۱۸۸۰ مبلغ هنگفتی بود (حدود ۱۰۰۰ دلار امروز). در صورتی که افراد توان مالی پرداخت جریمه را نداشتند دستگیر و به نوانخانه های مخصوصی منتقل می شدند تا چشم مردم به آن ها نخورد! شیکاگو یکی از اولین ایالت هایی بود که قانون ممنوعیت زشتی را وضع کرد و تا همین چند دهه اخیر هم آن را اجرا می کرد. اما مطمئنا تنها ایالت نبوده و در سایر ایالت های آمریکا هم افراد را به جرم «زشت بودن» جریمه می کردند!
در قرن ۱۹ جمعیت شهری آمریکا در حال رشدی بسیار سریع بود و افراد زیادی از سرتاسر دنیا به آمریکا مهاجرت می کردند. این هیاهو و انفجار جمعیت باعث به وجود آمدن تکدی گری به صورت انبوه شده بود و در هر خیابان و کوچه ای تعداد زیادی افراد فقیر، بیمار و ناتوان مشغول گدایی بودند.
اولین «قانون ممنوعیت زشتی» در سال ۱۸۶۷ و در سن فرانسیسکو وضع شد تا جلوی روند رو به افزایش تکدی گری را بگیرد. سوزان شویک، استاد دانشگاه کالیفرنیا در کتابی که با نام «قوانین ممنوعیت زشتی» در سال ۲۰۰۹ منتشر کرده اینطور می گوید که شهر سن فرانسیسکو در آن زمان مملو از کارگران فقیر معادن و آوارگان و معلولین جنگ داخلی شده بود. گداها، ولگردها و بیماران در خیابان ها زندگی می کردند و از مردم تقاضای پول می کردند. مدتی بعد از وضع قانون ممنوعیت زشتی ، شهرهای دیگر مثل شیکاگو، کلیولند و اوماها و بسیاری از شهرهای کوچک تر هم به تبعیت از سن فرانسیسکو قانون ممنوعیت زشتی را اجرا کردند. پنسیلوانیا هم در اوایل دهه ۱۸۹۰ قانون ممنوعیت زشتی را در سرتاسر ایالت به اجرا درآورد.
افزایش بی رویه شمار گدایان و تکدی گری مسئولین شهری را نگران مدیریت شهر کرده بود. این افراد ظاهری نامرتب و کثیف و لباس هایی پاره و پوره داشتند و اغلب دچار معلولیت و بیماری بودند، به همین دلیل مسئولین معتقد بودند که علاوه بر نازیباکردن ظاهر شهر باعث ترس و وحشت مردم و به ویژه زنان و کودکان می شوند! جنبش زیباسازی شهر در همین سال ها پا گرفت و بر اساس این ایده شکل گرفته بود که ظاهر شهرها باید تا حد امکان تمیز و آراسته و زیبا باشد.
در واکنش به این مسایل و در راستای زیباسازی ظاهر شهر بود که قانون ممنوعیت زشتی اجرا شد! بسیاری از شهروندان به ظاهر و رفتار و منش خود توجه زیادی می کردند و درست نبود که جماعتی ولگرد این زیبایی را از بین ببرد. البته مدیریت متکدیان و ولگردان کار پسندیده ای است و یکی از وظایف مدیریت شهری است. اما با توجه به اینکه گروهی که ظاهر و رفتاری مناسب داشتند عمدتا افراد سفیدپوست و انگلیسی زبان بودند و سیاهپوستان، مهاجرین و فقرای غیرانگلیسی زبان جماعت «زشت ها» را تشکیل می دادند این قانون از همان ابتدا ظاهری نژادپرستانه و غیرانسانی به خود پیدا کرد.
یکی از قسمت های غیرانسانی «قانون ممنوعیت زشتی» در مورد افراد (عمدتا مردان) معلول و فقیر بود. مردم مذهبی تکدی گری زنان بیوه و کودکان یتیم را تا حدی درک می کردند و آن ها را مشمول کمک های خیرین می دانستند. اما مردان گدا را به هیچ وجه شایسته کمک نمی دانستند و در نتیجه آن ها را مجرم می شناختند! در مورد افراد معلول هم گاهی باورهای ضد و نقیضی وجود داشت و برخی از آن ها مقصر و برخی دیگر بی گناه شناخته می شدند!
قانون ممنوعیت زشتی کم و بیش در ایالت های آمریکا اجرا می شد تا زمانی که جنگ جهانی اول اتفاق افتاد. پس از جنگ شمار معلولین و افراد ناتوانی که در جنگ به این روز دچار شده بودند بسیار زیاد شد و دیگر هیچ کس حرفی از غیرقانونی بودن زشتی آن ها نمی کرد. مشاغلی مثل کارمند هتل که تا پیش از آن برای معلولین قدغن بود در اختیار همه افراد قرار گرفت. با این حال تا دهه ۱۹۷۰ هم همچنان این قانون در ایالت های مختلف اجرا می شد و همان طور که در بالا اشاره کردیم شیکاگو یکی از آخرین ایالت هایی بود که همچنان زشت بودن را غیرقانونی می دانست و افراد زشت را جریمه می کرد.
منبع: timeline.com
۱ نظرات