داستان پیزا؛ برج کج ایتالیایی

برجی در شهر پیزا در کشور ایتالیا وجود دارد که می توان از آن به عنوان نماد کشور ایتالیا یاد کرد.

این برج با جاذبه ها و عجایبی که در خود دارد مورد علاقه بسیاری از گردشگران می باشد. شاید بسیاری از جنبه های معماری، تاریخی و زیباشناسی این برج هنوز برای بسیاری از ما ناشناخته باشد. ما در این مطلب سعی داریم جنبه های پنهان این شاهکار معماری و مشکلاتی که دانشمندان و کارشناسان دوره های مختلف در راست کردن قامت این برج با آن مواجه بوده اند، را برای تان توضیح دهیم تا اگر به پای این برج رسیدید اطلاعات کافی در مورد آن داشته باشید. پس با الی گشت همراه باشید.

مطالب مرتبط:
برج های کج دنیا و دانستنی هایی که از آنها بی خبرید
چرا برج پیزا کج است؟

اطلاعات کلی

پیزا؛ جالبترین و قدیمی‌ترین برج جهان با ۸۵ متر طول و ۱۴۵۰۰ تن وزن است گه در دوره رنسانس در شهر پیزا و ایالت توسکنی ایتالیا در طی ۱۷۶ سال ساخته شده است. هدف از ساخت این برج، استقرار یک ساعت بزرگ بر بالای آن بود. اما پس از مدتی قبل از اتمام کار، بنای آن کمی انحراف یافت و تا اکنون به همان صورت باقی مانده و هر سال بر این انحراف نیز افزوده می‌شود، طوری که هر سال ۲.۵ سانتی متر به سمت زمین کج می شود و کارشناسان اعتقاد دارند تا ۸۰ سال دیگر این برج به کلی سقوط خواهد کرد. البته این برج تنها برج کج جهان نیست، ولی معروف ترین آن ها در کل جهان می ‌باشد.

در گذشته تصور می‌شد که کجی برج پیزا در طرح اولیه آن عمدی بوده است اما امروزه دانشمندان ثابت کردند که این مساله صحت ندارد. ساخت این برج به صورت عمودی طراحی شده بود ولی در طول ساخت آن کم کم منحرف شد. این برج به دلیل زیبایی خاصی که دارد از سال ۱۱۷۴ تاکنون همواره کانون توجه گردشگران بوده است. در طول ساخت این برج تلاش‌های زیادی انجام شد تا با به کارگیری مصالح ویژه ساختمانی، جلوی کجی آن گرفته شود و امروزه زیرساخت ‌های جدیدی برای متوقف کردن روند کج شدن برج و افزایش طول عمر آن به کار گرفته می شود. این برج دارای ۸ طبقه بوده و تا سال ۱۹۹۷ حدود ۲/۵ متر نسبت به خط افق کج شده است.

تاریخچه ساخت برج

در قرن دوازدهم اهالی شهر پیزا تصمیم گرفتند کلیسای آنها برجی داشته باشد که برج سینت مارک را تحت تأثیر قرار دهد. سپس طبقه اشراف برای رقابت با یکدیگر مشهورترین هنرمندان و معماران را به ساخت این شاهکاری معماری گماردند. پس از حفر پایه‌ های بنا، معماری کارآزموده به نام بونامو که مسوول ساخت این برج بود، ساخت اولین طبقه این برج ناقوس که سنگ‌ های مرمر سفیدرنگ در آن به کار رفته است را در نهم آگوست سال ۱۱۷۴ میلادی دوران پیروزی ‌های نظامی و خوشبختی آغاز کرد. اولین طبقه این برج از ستون ‌هایی که به صورت دایره ‌وار در کنار هم قرار گرفته بودند، تشکیل شده بود که در جهت مقابل تاق‌های بی‌روزنه خم شده بودند. اما قبل از آنکه ارتفاع برج به ۱۲ متر برشد، مشخص شد که برج به میزان زیادی انحراف پیدا کرده است.

با درگیری بیزانس در جنگ جنوا، لوکا و فلورانس، ادامه ساخت این برج ۱۰۰ سال متوقف شد. در سال ۱۱۹۸ ، چندین ساعت موقتاً روی این بنای ناتمام نصب شد.

در سال ۱۲۳۴ از معمار دیگری به نام بناناتو خواسته شد تا ساخت این برج را به اتمام برساند. او چهارمین سقف بنا را به پایان رساند و آن را نیمه تمام گذارد.

در سال ۱۲۷۲ معمار دیگری به نام «جیوانی‌دی‌سیمونه» ساخت این بنا را از سر گرفت. ۴ طبقه بدین ترتیب ساخته شد. در سال ۱۳۷۲ آخرین طبقه آن که محل قرارگیری ناقوس بود توسط توماسودی آندرا پیزانو ساخته شد و ناقوس در محل خود جای گرفت. وی در تلفیق عناصر گوتیک در جایگاه ناقوس با سبک رومانسک (معماری اروپایی قرن‌ یازده و دوازده که به تقلید از معماری رومی دارای تاق‌های ضربی و دیوارهای ضخیم بود) بسیار موفق عمل کرد.

در بالاترین نقطه این برج ۷ ناقوس وجود دارد که روی هر کدام، یکی از نت ‌های موسیقی قرار دارد که بزرگ‌ ترین آنها در سال ۱۶۵۵ نصب شده است.

در سال ۱۸۳۸ توسط معماری به نام الساندرو دلا گرادسکا، گذرگاهی در اطراف این برج حفر شد که این امر موجب افزایش کجی برج گشت.

بنبتو موسولینی دستور داد این برج را به حالت عمودی برگردانده شود. بنابراین درپای آن بتون ریخته شد که باعث شد برج در سطح زمین بیشتر فرو رود. در طول جنگ جهانی دوم ارتش آمریکا دستور داد تمامی برج ‌های ایتالیا تخریب شود اما برج پیزا در لحظات آخر از این خطر در امان ماند.

در ۲۷ فوریه ۱۹۶۴ دولت ایتالیا برای جلوگیری از سقوط برج، درخواست کمک کرد و گروهی از مهندسان، ریاضی دانان و تاریخ دانان در جزایر آزور را گرد هم آورد تا راه ‌های پا بر جا نگه داشتن و استحکام برج را بررسی نمایند.

بعد از دو دهه کار و فعالیت روی این پروژه، درب های برج در ژانویه ۱۹۹۰ به روی عموم مردم بسته شد. در این مدت به منظور کاهش وزن برج، ناقوس ‌های برج را جا به جا نمودند.

روش‌های مختلفی برای پا بر جا نگه‌داشتن برج پیشنهاد شد که از آن جمله می‌توان به استفاده از وزنه‌های ۸۰۰ تنی سربی در پای برج اشاره نمود. راه‌حل نهایی به منظور پیشگیری از کج شدن بیشتر برج این بود که ۳۸ متر مکعب از سطح بر آمده زیر برج را انتقال دهند. طبق آخرین اطلاعات، می گویند این برج تا ۳۰۰ سال دیگر همچنان پا بر جا خواهد بود.

بر اساس داستان ها و شنیده ها، گالیلئو گالیله که خودش از اهالی شهر پیزا بود، آزمایشاتش در مورد سقوط آزاد را در بالای این برج انجام داده بود. بدین ترتیب این برج به نشان اصلی شهر پیزا تبدیل شد و سازمان یونسکو در سال ۱۹۸۷ این بنا را به عنوان میراث فرهنگی ثبت نمود.

در نهایت پس از گذشت ۱۲ سال و بررسی های گسترده و انجام اقدامات راست ‌سازی، بازدید از این برج از ۱۵ دسامبر ۲۰۰۱ برای بازدیدکنندگان آزاد شد. مهندسان و دانشمندان اعلام کردند دیگر خطر سقوط، این برج را تهدید نمی‌کند.

آنها معتقدند خمیدگی این بنای قرون وسطایی متوقف شده است. البته این برج هرگز به حالت صاف درنخواهد آمد چرا که در آن صورت جاذبه توریستی اش از بین می رود اما دو دهه کار و تلاش کمیته حافظه از برج کج، بالاخره معمای ۸۰۰ ساله تمایل این برج را به سمت شمال حل نمود.

طبق گزارشی که در تلگراف به چاپ رسید «جان برلند»، پرفسور۷۲ ساله بریتانیایی اثبات کرد که دلیل ناپایداری این برج، سفره آب زیرزمینی متحرکی است که زیر سطح نرم پایه ۲۰۰ متر مربعی این برج واقع شده است. به همین دلیل این پرفسور همراه گروهش بودجه ‌ای بالغ بر ۳۹ میلیون دلار را صرف یافتن راهی جهت جلوگیری از سقوط این برج نمودند

این گروه از سال ۱۹۹۰ مشغول به کار شدند اما چندین بار، احتمالات اشتباه آنها را به بیراهه کشاند.  بالاخره در سال ۱۹۹۵ برلند به راه حل مشکل نزدیک شد. او متوجه شد که جیمز تروبشاو، مهندس ویکتوریایی در سال ۱۸۳۲ برای برطرف کردن خمیدگی برج کلیسای سینت در کشور چاد از نقره استفاده نموده است.