افراد قبیله باجائو هزاران سال است که در آب های جنوب شرقی آسیا سرگردان اند، افرادی که در قایق زندگی می کنند و مدت هاست که برای ماهی گیری به اعماق آب می روند. این مردمان توانایی عجیب و منحصربفردی دارند که آن ها را از دیگر مردمان دنیا متمایز کرده است: آن ها می توانند برای ماهی گیری مدت ها زیر آب بمانند بدون اینکه احساس خفگی کنند! اما آدم های عادی بدون کپسول اکسیژن بیشتر از چند دقیقه در زیر آب دوام نمی آورند. فکر می کنید چه چیزی باعث این توانایی عجیب در مردم این قبیله شده است؟ تا همین چند سال پیش هیچ کس نمی دانست که چطور این افراد می توانند در زیر آب برای مدت های طولانی نفس شان را نگه دارند! اما امروز تحقیقات به نتایج جالبی رسیده که در ادامه درباره آن بیشتر حرف می زنیم، الی گشت را همراهی کنید.
مطالب مرتبط: جزایر ناشناخته اما زیبای اندونزی شگفتی هایی از نوع عجایب طبیعی
طبق مطالعاتی که اخیرا توسط دانشگاه کمبریج انجام شده افرادی که در قبیله باجائو زندگی می کنند نسبت به قبایلی که در خشکی هستند ۵۰ درصد طحال بزرگ تری دارند، ویژگی ای که نقش مهمی را نگه داشتن تنفس آن ها در زیر آب بازی می کند. این خصوصیت نقشی کلیدی در «واکنش شیرجه» دارد، منظورمان از «واکنش شیرجه» یک جور عکس العمل غیر ارادی است که این توانایی را در پستانداران ایجاد می کند تا در زیر آب تنفس خود را بهینه کنند.
این واکنش به پستانداران اجازه می دهد تا در محیط هایی که اکسیژنی وجود ندارد تا چند دقیقه به حیات ادامه دهند: در این مواقع ضربان قلب کند می شود، رگ های خونی تا حد ممکن منقبض می شوند تا خون برای ارگان های حیاتی حفظ شود، در این بین طحال هم منقبض می شود تا سلول های خونی اکسیژن دار بیشتری را وارد جریان خون کند اینجاست که در آدم های معمولی طحال می تواند سطح اکسیژن خون تا ۹ درصد بالا ببرد اما در مردمان قبیله باجائو این درصد خیلی بیشتر از این حرف هاست! این عضو به این افراد کمک می کند تا اکسیژن را به طور بهینه استفاده کنند و در نتیجه مدت بیشتری در زیر آب بمانند.
تا به حال دانشمندان به نقش این عضو در قدرت غواصی انسان ها پی برده بودند اما اینکه چه ارتباطی بین اندازه ی این عضو و توانایی غواصی وجود دارد هیچ وقت تا به حال اندازه گیری نشده بود.
به گفته ی یکی از محققان، اطلاعات زیادی درباره فیزیولوژی و ژنتیک طحال در دست نیست اما محققان دست کم این نکته را می دانند که پستاندارانی مثل «فک ودل» طحال بسیار بزرگی دارند، محققان با دیدن این ویژگی آن را به انسان ها هم مرتبط کردند و به نتایج مشابهی رسیدند. یکی از محققان چندین ماه را با مردمان باجائو در اندونزی گذراند و نمونه های ژنتیکی و عکس برداری های زیادی از آن ها گرفت و نتیجه ی آزمایشات خود را با قبایلی که در خشکی زندگی می کردند مقایسه کرد.
بررسی های دی ان ای نشان می دهد که مردمان این قبیله ژنی به اسم PDE10A دارند که در مردمان قبیله ی «سالوآن» که در خشکی زندگی می کنند این ژن وجود ندارد. دانشمندان بر این باورند که این همان ژنی است که اندازه ی طحال مردمان این قبیله را با تنظیم سطح هورمون تیروئید تغییر داده است. به نظر محققان بدن مردمان باجائو برای اینکه با زندگی در دریا سازگاری پیدا کند و خودش را به این نوع زندگی وفق دهد سطح هورمون تیروئید را افزایش داده و در نتیجه اندازه ی طحال بزرگ تر شده است. با مشاهده ی موش های آزمایشگاهی مشخص شده که هورمون تیروئید و اندازه ی طحال ارتباط مستقیمی با هم دارند؛ اگر به طور ژنتیکی هورمون تیروئید T4 از بین برود اندازه ی طحال موش ها کوچک تر می شود اما با تزریق T4 این اتفاق کاملا برعکس می شود.
مردمان باجائو برای انجام مسابقه به زیر آب نمی روند پس نمی توانیم دقیقا بگوییم که آن ها چه مدت می توانند در زیر آب بمانند. اما توانایی غواصی آن ها افسانه ای ست به طوری که یکی از آن ها به محققان گفته که می تواند تا ۱۳ دقیقه در زیر آب بمانند. مردمان این قبیله می توانند ۶۰ درصد از یک روز را در زیر آب بمانند و تا عمق ۷۰ متری آب هم بروند اما جالب است که برای این کار فقط از یک عینک و یک وزنه استفاده می کنند تا سرعت به زیر آب رفتنشان بیشتر شود. اینکه بگوییم توانایی افسانه ای مردمان این قبیله فقط به خاطر اندازه ی غیر عادی طحال آن هاست کمی سخت است اما طبق مطالعه ی دانشگاه انگلیس این عضو نقش زیادی در این اتفاق دارد.
سازگاری تدریجی مردمان این ناحیه به زندگی در آب درست مثل قبیله ی موکن است که در سواحل تایلند و میانمار زندگی می کنند آن ها توانایی خارق العاده ای در دیدن اشیاء زیر آب دارند که به آن ها کمک می کند حلزون های دریایی ریز و دیگر غذاهای دریایی را از کف اقیانوس در عمق ۲۲ متری جمع آوری کنند و به روی آب بیاورند.
بیشتر افراد قبیله باجائو در جزایر مختلف اندونزی پراکنده هستند و به توانایی خارق العاده در نگه داشتن تنفس معروفند. قبلا مشخص شده بود که کسانی که در ارتفاع بالا زندگی می کنند حجم ریه ی بیشتر و عضله ی قلب بزرگ تری دارند برای همین است که افراد بومی نپال می توانند بدون کپسول اکسیژن قله ی هیمالیا را فتح کنند.
منبع: telegraph.co.uk