یکی از تحولات اجتماعی دوران مدرن که بسیار هم حائز اهمیت است و کمتر بدان توجه شده، ظهور مسافران کوله به پشت است. ده ها هزار جوان استرالیایی، آلمانی، بریتانیایی و آمریکایی یک مجمع بین المللی تشکیل دادند که در سرتاسر دنیا مسافرت می کنند. از طرفی هیچ کس نمی تواند به طور دقیق شمار مسافران کوله پشتی به دوش را حدس بزند، با این حال شرکتی به نام سیاره تنها (lonely planet) برآوردی را اعلام کرده است. نخستین کتاب راهنمای گردشگری جهان که این شرکت به چاپ رساند، توسط یک استرالیایی گردآوری شد و۳۰ سال بعد، این شرکت توانست بیش از ۶۰۰ کتاب راهنمای دیگر را نیز منتشر کند.
جان هاگز، مهاجر بریتانیایی که وب سایتی را در آسیا برای مسافران کوله پشتی به دوش راه اندازی کرده است، می گوید که اگرچه امروزه اکثر مسافران کوله پشتی به دوش جوانان بین ۱۸ تا ۲۵ سال هستند، که یا مرخصی تحصیلی دارند و یا به دنبال یک شغل موقت و تحصیل در کشوری دیگر هستند و از امکانات رفاهی ارزان تری مانند خوابگاه ها استفاده می کنند، ولی شواهدی نیز موجود است که نشان می دهد فعالیت های مسافران قدیمی تر که امروزه شمارشان کمتر از مسافران جوان می باشد نیز کمی تغییر کرده است. آنان در گذشته بی آن که هدف و مقصد خاصی را در نظر داشته باشند، آزادانه و تا هنگامی که پولشان به اتمام رسید، از این کشور می رفتند؛ ولی امروزه سازمان یافته تر و هدفمندتر سفر می کنند و به جای پول نقد از کارت های اعتباری استفاده می نمایند.
همچنین مدیران مسافرخانه ها از افزایش چشمگیر مسافران ۳۰-۴۰ ساله خبر می دهند. کسانی که دیرتر ازدواج می کنند و از این شغل به آن شغل می پرند (شغل های بسیاری را تجربه می کنند)، می توانند پول بیشتری را پس انداز کنند. آنان هنگام استراحت، برای فرار از کار طولانی، یکنواخت و خسته کننده به مسافرت های طولانی تر می روند. همچنین بسیاری از شرکت هایی که احترام خاصی برای کارمندان خود قائلند، به عنوان پاداش کاری به کارمندان علاقه مند به سیر و سیاحت خود کمک هزینه سفر اعطا می کنند. بسیاری از کتاب های راهنمای گردشگری، الگوهای سفرهای تخصصی تری را ارائه می کنند و انتخاب های گران تری را به بازارهای قدیمی تر گردشگری ارائه می دهند. تعداد زیادی از شهروندان کره ای، تایوانی، هنگ کنگی در شمار مسافران کوله پشتی به دوش می باشند. همچنین در چین و هند شمار این نوع مسافران بیش از سایر نقاط است. بسیاری از شرکت های گردشگری در ویتنام دو بار در سال تور ۷۹ روز بازدید از این کشور را به گردشگران ارائه می دهند. در این سفر، گردشگران کوله پشتی به دوش با طی مسافت ۸۰۰۰ کیلومتر، از ۵۹ شهر و استان دیدن می کنند و می توانند یا در هتل های ۱، ۲، ۳ ستاره اقامت کنند و یا در مسافرخانه.
کوله پشت های مرفه (flashpacker)، به آن دسته از مسافران کوله پشتی به دوشی اطلاق می شود که اقامت در هتل های خوب را به مسافرخانه ها ترجیح می دهند. آنان نه تنها به روحیه ماجراجویانه و موجودی حساب بانکی خود می نازند، بلکه در شرایط دشوار می توانند از پشتوانه های مالی خوبی بهره مند شوند. نیکی دیویس، مدیر بازاریابی شرکت تریل فایندرز (شرکتی که تورهای تخصصی برگزار می کند) و متخصص در زمینه مسافران کوله به پشت در انگلیس می گوید که حدود ۲۰٪ رزروهای ما را کوله به پشت های مرفه تشکیل می دهند.
دن لینستد، سردبیر مجله گردشگری واندر لاست که مختص به علاقه مندان سفرهای ماجراجویانه می باشد، معتقد است که تعداد مسافران کوله به پشت روز به روز در حال کاهش است. آنان امروزه پروازهای غیر گروهی رزرو می کنند و به دنبال مکان های پرماجرا هستند و ترجیح می دهند که در هتل های لوکس اقامت داشته باشند، زیرا مسافران کوله به پشت مرفه امروزی که در رده سنی ۲۰ تا ۳۰ هستند، معیارهای بالایی برای زندگی کردن مدنظر دارند و حاضرند به جای صرف زمان، پول بیشتری خرج کنند. برای مثال، مقدار هزینه ای که یک مسافر کوله به پشت در یک سال صرف می کند، تقریباً معادل مبلغی است که یک کوله به پشت مرفه در دو یا سه هفته از تعطیلات سالیانه خود خرج می کند.
به عقیده مسافران کوله به پشت با تجربه تر، این گرایش های جدید (فلش پکرها) تنش های زیادی در ادامه مسیر ماجراجویی مسافران دیگر ایجاد کرده و موجب کم رنگ شدن حس هماهنگی و وحدت بین گردشگران کوله به پشت شده است. لورن رابرتز، مدیر مهمانسرایی در کیپ تاون معتقد است که کوله به پشت های پولدارتر فقط و فقط از امکانات رفاهی مهمانسراها برای خوابیدن و استراحت استفاده می کنند و با گردشگران دیگر در تعامل نیستند. این امر لطمه زیادی به فعالیت های اجتماعی مسافران دیگر که در این مهمانسراها اقامت دارند، می زند. زیرا مسافران قدیمی تر از این نوع مهمانسراهای ارزان قیمت استفاده می کنند تا از طریق ملاقات با گردشگران کشورهای دیگر نکات لازم مربوط به سفر و ماجراجویی را با آنان رد و بدل کنند. اتاق های دو نفره در مهمانسراها این موقعیت را برای اقامت کنندگان در آن فراهم می کنند تا با یکدیگر به گفتگو بنشینند؛ حال آن که اگر این موقعیت ها از بین برود، چالش های بسیاری در صنعت گردشگری ایجاد می شود و کل مفهوم وجودی مهمانسراها از بین خواهد رفت.