پیشگامان هواپیمایی آمریکایی ویلبر و ارویل رایت اولین کسانی بودند که پرواز را محقق کردند، رویایی که سالیان سال ذهن هر انسانی را به خود مشغول کرده بود. برادران رایت متولد ۱۸۷۱ و ۱۸۶۷ هستند و در طول زندگی خود با اشتیاق کامل به موضوع پرواز پرداختند و در نهایت توانستند این آرزوی چند ساله بشر را با پشتکارشان برآورده کنند. الی گشت در این متن شما را با بیوگرافی برادران رایت آشنا خواهد کرد؛ با ما همراه باشید.
مطالب مرتبط: چرا در موقع فرود و برخاستن هواپیما نباید بخوابید؟ ۱۲ راز بزرگ سفرهای هوایی فرود اضطراری هواپیما به دلیل دعوای زن و شوهری
ویلبر و ارویل پسران میلتون رایت بوده و در یک خانواده ۹ نفره زندگی می کردند. ویلبر در تاریخ ۱۶ آوریل ۱۸۶۷ در میرویل ایالت ایندیانا و ارویل در ۱۹ آگوست ۱۸۷۱ در زایتون، اوهایو متولد شد؛ تا زمان مرگ ویلبر در سال ۱۹۱۲، این دو جدایی ناپذیر بودند زیرا شخصیت های آن ها مکمل هم بود (هر کدام، کمبودهای دیگری را پر می کرد). ارویل پر از ایده و شور و شوق و ویلبر در عادت های خود پایدارتر بود، در قضاوت هایش بالغ تر شده و به یک پروژه منطقی تر نگاه می کرد.
زمانی که آن ها در دبیرستان تحصیل می کردند، ویلبر تصمیم گرفت که به دانشگاه ییل رفته و کشیش شود. با اینحال صدمه او در حین بازی هاکی، مانع از ادامه تحصیل او شد. او تا ۳ سال پس از آن ماجرا، تحصیلات خود را در کتابخانه بزرگ پدرش ادامه داد. در سال های اولیه پس از آن دو پسر به پدرشان کمک کردند که مجله ای با عنوان «تلسکوپ مذهبی» را ویرایش کنند. بعدها، آن ها مقاله خود را، با عنوان اخبار بخش غرب (West Side News) آغاز کردند. آن ها با هم شروع به کاری به عنوان محصولات پرینتی از تبلیغات مذهبی گرفته تا تجاری کردند و در سال ۱۸۹۲، فروشگاه دوچرخه رایت را در دیتون باز کردند. این شغل کاملی برای برادران رایت بود، زیرا در آن یکی از دستگاه های مکانیکی هیجان انگیز آن زمان حضور داشت: دوچرخه.
شاهکار یکی از بزرگترین مهندسان هواپیما در اواخر قرن نوزدهم، Otto Lilienthal در سال ۱۸۹۱ توجه برادران رایت را جلب کرد، اما علاقمندی برادران رایت به تجربه های پروازی، بعد از مرگ این مکانیک پرواز معروف (با توجه به مطالعه پرواز و طراحی ماشین های پروازی) به وقوع پیوست. سپس آن ها تصمیم گرفتند که تئوری و حالت های پرواز را مطالعه کنند.
| تاریخ تولد | ۱۶ آوریل ۱۸۶۷ | ۱۹ آگوست ۱۸۷۱ |
| محل تولد | میرویل ایندیانا | Millville, Indiana | دیتون، اوهایو | Dayton, Ohio |
| تاریخ فوت | ۳۰ می ۱۹۱۲ | ۳۰ ژانویه ۱۹۴۸ |
| محل فوت | دیتون، اوهایو | Dayton, Ohio | دیتون، اوهایو | Dayton, Ohio |
برادران رایت به مسئله پرواز در یک زمان مطلوب رسیدند، زیرا برخی از نظریه های اساسی آیرودینامیک قبلا شناخته شده بود، مجموعه ای از داده های تجربی وجود داشت و مهمتر از همه، توسعه اخیر موتور احتراق داخلی منبعی کافی برای پرواز توسط انسان را در دسترس قرار می داد.
برادران رایت با جمع آوری و تسلط بر تمام اطلاعات مهم در مورد موضوع، طراحی و آزمایش مدل های خود و گلایدرها، موتور خودشان را طراحی و آزمایش کردند و هنگامی که اطلاعات تجربی آنها ناقص و یا اشتباه بود، آزمایشات جدید و کاملتری را انجام می دادند. به نظر برادران رایت، تلاش های قبلی پرواز موفق نبود چرا که برنامه های هواپیمایی اولیه نیاز به خلبانانی برای کنترل هواپیما داشتند. برادران تصمیم گرفتند که با حرکت دادن بال ها، کنترل یک هواپیما را بهتر کنند.
برادران رایت تلاش برای پرواز را با استفاده از کایت های دو بالدار و گلایدرها به منظور کسب تجربه و تست داده ها ادامه دادند. پس از مشورت با اداره آب و هوایی ایالات متحده، آن ها مکانی را به عنوان سایت آزمایش های خود انتخاب کردند. این منطقه حوزه ای از تپه های شنی در نزدیکی شهر کوچک کیتی هاوک، کارولینای شمالی بود که در سپتامبر ۱۹۰۰ آن ها اردوگاه خود را در آنجا مستقر کردند.
پرواز اولین وسیله‌ی برادران به عنوان یک کایت با شکست روبرو شد زیرا قادر به تولید آسان نیروی بالابر نبود. در عوض، این دو برادر این وسیله را به عنوان یک گلایدر آزاد پرواز دادند. آنها پرونده های دقیقی از شکست هایشان و همچنین موفقیت هایشان ثبت کرده و همین ثبت داده ها را به طور قطعی نشان می داد که اطلاعات قبلی که در دست داشتند، کاملا نادرست بود.
برادران رایت در بازگشت به دیتون در سال ۱۹۰۱، یک تونل بادی ساختند (یک تونل که در آن می توان جریان باد را کنترل کرد تا اثرش بر روی یک شی کنترل شود). این جا همان زمانی است که آن ها بیش از دویست مدل از سطوح بال را آزمایش کردند تا فاکتورهای بالابر و کشیدن (مقاومت) را اندازه گیری کرده و مناسب ترین طراحی را کشف کنند. آنها همچنین کشف کردند که اگرچه ملخ ها (پروانه یا پیشران) برای بیش از نیم قرن در کشتی ها مورد استفاده قرار گرفتند، اما هیچ اطلاعات قابل اعتمادی در مورد امکان استفاده از آن ها در هوانوردها وجود نداشت. بنابراین آن ها مجبور بودند این مشکل را از طریق ریاضی حل کنند. برادران رایت نه تنها بر دانش موجود در علم هواشناسی تسلط یافته بلکه به آن افزوده اند.
برادران رایت به زودی متوجه شدند که هیچ تولید کننده ای نیست که موتوری تولید کند که مشخصات آنها را برآورده سازد، بنابراین آن ها مجبور شدند موتور مورد نظرشان را خودشان بسازند. آن ها موتوری ساختند که چهار سیلندر داشتند و ۱۲ اسب بخار تولید می کرد. وقتی که موتور در ساختار نصب شد، کل دستگاه وزن حدودا ۳۴۰ کیلو بود و ثابت کرد که قادر است تا سرعت ۵۰ کیلومتر در ساعت سفر کند. آن ها در تابستان ۱۹۰۳ این هواپیمای جدید را به کیتی هاوک بردند و در ۱۷ دسامبر اولین هواپیمای کنترل شونده توسط انسان را که از وزن هوا بیشتر بود، ارائه دادند.
اولین پرواز توسط ارویل طی ۱۲ ثانیه انجام شد که در آن هواپیما حدودا ۳۶ متر پرواز کرد. در همان روز، در پرواز چهارم خود، زمانی که ویلبر کنترل را به دست داشت، هواپیما به مدت ۵۹ ثانیه در هوا ماند و موفق شد که ۲۶۰ متر را طی کند. اما متاسفانه پس از آن، باد به شدت به این وسیله آسیب رساند. برادران رایت که از موفقیت خود خشنود بودند به دیتون بازگشتند و تشویق شدند که ماشین دیگری بسازند؛ آن ها در سال ۱۹۰۵ همه فعالیت های دیگر خود را رها کرده و بر توسعه هواپیمایی تمرکز کردند. در ۲۲ مه ۱۹۰۶، آنها حق ثبت اختراع را برای ماشین پرواز خود دریافت کردند.
در سال ۱۹۰۷ دولت ایالت متحده درخواست هواپیمایی با نیازهای خاص را ارائه داد. بیست و دو پیشنهاد دریافت شد، سه مورد پذیرفته شدند و اما تنها برادران رایت، قرارداد خود را به پایان رساندند. برادران آزمایشات خود را در کیتی هاوک و در سپتامبر ۱۹۰۸ ادامه دادند. در حالی که ویلبر در فرانسه به دنبال کمک های خارجی برای دستگاه خود بود، ارویل هواپیمای قراردادی خود را موفقیت آمیز، ارائه داد که توسط دولت پذیرفته شد. البته یک هفته پس از این اتفاق، در یک پرواز آزمایشی-نمایشی، هواپیمای ساخته شده سقوط کرد، ارویل زخمی شد و مسافر دیگر جان خود را از دست داد (اولین سقوط مرگبار هواپیما کی بود؟).
از آن طرف، سفر ویلبر به فرانسه موفقیت آمیز بود. در سال ۱۹۰۹ برادران رایت شرکت امریکن رایت (American Wright Company) را تاسیس کردند که در آن ویلبر مدیر اجرای راه اندازی و هدایت این کسب و کار شد. مرگ او در دایتون در ۳۰ مه ۱۹۱۲، ارویل را افسرده و تنها گذاشت. در سال ۱۹۱۵ او حقوق خود را به شرکت فروخت و بحث تولید را برای بازگشت به کارهای آزمایشی متوقف کرد. ارویل پس از بازنشستگی بی سر و صدا در دایتون زندگی کرد و آزمایش های مربوط به مسائل مکانیکی را که برای او اهمیت داشت، انجام داد. برادران رایت کمک کردند تا از طریق کنجکاوی، نوآوری و عدم تمایلشان به نادیده گرفتن دیدگاه های خود، هواپیمای مدرن راه خود را در جهان امروزی پیدا کنند.
منبع: notablebiographies.com