زمانی که حرف از ابداع هواپیما می شود همه ما به یاد برادران رایت می افتیم که سال ها بر روی گلایدرها و وسایل نقلیه دیگری کار می کردند تا آرزوی پرواز را برای بشر محقق کنند. در سال ۱۹۰۸، برادران رایت در حال سفر از آمریکا به اروپا بودند که بتوانند اولین ماشین پروازیشان را به نمای بگذارند. همه چی تا روز شوم ۱۸ سپتامبر ۱۹۰۸ خوب پیش می رفت تا اینکه اولین سقوط هواپیما اتفاق افتاد. در این حادثه اورویل رایت به شدت زخمی شد و مسافر پرواز ستوان توماس سلفریج (Lieutenant Thomas Selfridge) جان خود را از دست داد. الی گشت در ادامه جزییات اولین سقوط هواپیما که مرگبار هم بود را برای شما آورده است؛ با ما همراه باشید.
مطالب مرتبط: اگر همه موتورهای هواپیما خراب شوند، تا چه مدت می تواند به پروازش ادامه دهد؟ آشنایی با اولین ها در صنعت هواپیمایی هواپیما در مه غلیظ چطور فرود می آید؟
اورویل رایت این کار یعنی ارائه یک پرواز را قبل از این روز هم انجام داده بود. او اولین مسافر خود Frank P. Lahm را در فورت مایر ویریجینا سوار کرده و با هم پرواز کرده بودند. دو روز بعد، اورویل رایت با مسافر دیگر خود، سرگرد جورج او سکییر (Major George O. Squier) را برای ۹ دقیقه پرواز کرد. این پروازها بخشی از نمایشی در ارتش بودند که به این دلیل به اجرا در آمده بودند تا آن را بتوانند برای ارتش به کار گیرند. برای این قرارداد، اورویل باید ثابت می کرد که می تواند با امنیت و موفقیت مسافران را حمل و نقل کند.
با اینکه دو آزمایش اولی پیروز و موفقیت آمیز بودند؛ اما اولین سقوط هواپیما که یک کشته داد، در آزمایش سوم اتفاق افتاد.
توماس سلفریج که ۲۶ سال داشت، برای امتحان این پرواز پیش قدم شده و داوطلب گشت تا مسافر بعدی باشد. این شخص عضوی از انجمن آزمایشی هواشناسی (یک سازمان تحت رهبری الکساندر گراهام بل و در رقابت مستقیم با رایت ها)، و همچنین عضوی از هیئت ارتش بود که می خواست پرواز رایت در فورت مایرز، ویرجینیا را ارزیابی کند. او بسیار با علاقه داوطلب و در نهایت به عنوان مسافر سوم رایت برگذیده شد.
بعد از ساعت ۵ عصر در روز ۱۷ سپتامبر سال ۱۹۰۸، اورویل و سلفریج سوار هواپیمای برادران رایت شدند. توماس سلفریج با وزن حدودا ۸۰ کیلوگرم سنگین ترین مسافری بود که اورویل تا به حال سوار هواپیمای خود کرده بود. زمانی که پروانه های هواپیما روشن شدند، سلفریج برای جمعیت دست تکان داد و با لبخند به پروازش فکر کرد. برای این نمایش پرواز، چیزی حدودا ۲ هزار نفر جمع شده بودند تا آن را از نزدیک مشاهده کنند.
تا اینجا متوجه شدیم که مسافر این پرواز خودش داوطلب شد و اوورویل با قبول آن اصلا انتظار نداشت که این پرواز، اولین سقوط هوپیما به صورت مرگبار باشد. هواپیما در هوا معلق بود، اورویل به راحتی آن را به پرواز در آورد و توانست با موفقیت سه دور رژه را در ارتفاع ۱۵۰ پایی اجرا کند. در هنگام پرواز، او صدای ضربه های خفیفی از پشت هواپیما شنید، به سرعت برگشت اما چیز مشکوکی نظر او را جلب نکرد. البته برای امنیت، او احساس کرد که باید موتور را خاموش کند و آرام به زمین برگردد.
اما قبل از آنکه اورویل بتواند موتور را خاموش کند او صدایی شنید که آن را این گونه توصیف کرد:
«دو ضربه شدید که به یک تکان وحشتناک ختم شد»
او همچنین گفت: «دستگاه به اهرم های متعادل کننده فرمان و جانبی پاسخ نمی داد، که این موضوع حس ناتوانی شدیدی را به من داد». سپس چیزی از هواپیما به بیرون افتاد که بعدا کشف شد که یک پروانه هواپیما است. بعد از آن هواپیما به طور ناگهانی به سمت راست حرکت کرد. اورویل نمی تواند کاری کند که دستگاه به فرمان هایش پاسخ دهد. او موتور را خاموش کرد و تمام تلاشش را برای به دست آوردن مجدد کنترل هواپیما انجام داد.
در طول پرواز سلفریج کاملا ساکت بود و کلامی بر زبان نمی آورند، البته چندین بار نگاه کوتاهی به اورویل انداخت تا عکس العمل او را در رابطه با این حادثه ببیند. هواپیما حدودا در ارتفاع ۷۵ پایی بود که به حالت شخصی که می خواهد شیرجه بزند در آمده و به سمت زمین حرکت کرد و در این لحظه بود که سلفریج با صدای بلند فریاد زد: «اوه! اوه!».
زمانی که هواپیما رو به زمین حرکت می کرد، اورویل به طور کامل کنترل آن را از دست داد و هواپیما با شدت زیادی به زمین برخورد کرد. جمعیتی که نظاره گر این اتفاق بودند در ابتدا شوکه شده و صدایی سر ندادند و پس از چند ثانیه همه به سمت هواپیما هجوم آوردند. این سقوط باعث برپایی گرد و خاکی شد و در همان لحظه اورویل و سلفریج در داخل هواپیمای مخروب شده، گرفتار شده بودند. جمعیت اول توانستد اورویل را که خون از او سرازیر شده اما هشیار بود، از هواپیما خارج کنند، اما بیرون آوردن سلفریج سخت تر بود. او کاملا زخمی شده و ضربه ای هم به سر او وارد شده بود. سلفریج کاملا بیهوش بود.
هر دو مرد به سرعت به نزدیکترین بیمارستان برده شدند. دکترها ابتدا جراحی را روی سلفریج آغاز کردند اما متاسفانه در ساعت ۸:۱۰ دقیقه شب، او به خاطر جمجمه شکسته اش، جان خود را از دست داد. اورویل هم جراحت و شکستگی های گوناگونی داشت: پای چپش شکسته بود، چند استخوان دنده اش هم شکسته بودند، سرش زخی شده بود و کبودی های زیادی در سرتاسر بدن او دیده می شد. توماس سلفریج با انجام تشریفات نظامی در قبرستان ملی آرلینگتون به خاک سپرده شد؛ او اولین شخصی بود که بر اثر سقوط هواپیما می میرد.
اورویل بعدا اعلام کرد که اولین سقوط هواپیما که مرگبار هم بوده به دلیل یک ترک خوردگی در پروانه اتفاق افتاده است. برادران رایت بعد از این اتفاق به سرعت طراحی هواپیما را تغییر دادند تا بتوانند مشکلات ناشی از این قضیه را از بین ببرند.
منبع: thoughtco.com