هدف بیش تر ما از سفر و بازدید از مکان های نادیده، غالبا استراحت و بر هم زدن یکنواختی و خستگی زندگی روزمره است.
جهانگردان دنیای متفاوتی دارند. سفر تمام زندگی آنان است. همه چیزشان بنابر مقتضیات سفرشان تعیین می شود و اصلا هدف شان از کار کردن، زندگی کردن و امرار معاش کردن این است که بتوانند باز هم دنیاهای تازه تری را ببینند و انسان کامل تری شوند. البته این تعریف جهانگردان واقعی است که این روزها کم پیدا می شود و جای شان عمدتا در تاریخ و کتاب های قدیمی است. در زیر می خواهیم تنی چند از این دسته از جهانگردان را به شما بشناسانیم.
ناصر خسرو قبادیانی جهانگرد مشهور ایران خودمان است که در عصر ۵ هجری می زیسته و در کار شعر و ادب بوده. می گویند او در پی یک خواب تصمیم گرفته است که به دنبال گمشده خود در عالم عرفان برود و از این رو سفری هفت ساله را آغاز نموده. سفر او از مرو آغاز شده و در بلخ خاتمه یافته است.، او در این مسیر از شهرهای از ایران، ترکیه، سوریه، لبنان و فلسطین کنونی، مصر، سودان، عربستان و عراق کنونی گذشته است و در این سفر پیرو آیین اسماعیلی شده است. این تغییر آیین در اواخر عمرش باعث انزوای کامل او شد. سفرنامه ناصرخسرو در حال حاضر موجود است محققان در تحقیقاتی شان به آن استناد می کنند.
میرزا محمد علی محلاتی یکی دیگر از جهانگردان معروف ایرانی است. او را به دلیل جهانگردی‌های گسترده اش، حاج سیاح نامیده اند. او از کشورهای ژاپن و آمریکا که در آن زمان (قاجاریه) سفر به آن ها بسیار دشوار بود، دیدن کرده است. می گویند او سرانجام از دولت آمریکا درخواست تابعیت می‌کند و تبعه این کشور می شود. حاج سیاح دو جلد کتاب از سفرهای خود نوشته است. او ۱۸ سال از عمر خود را در سفر گذرانده است و جالب است بدانید او یکی از فعالان سیاسی دوران خود نیز بوده است.
برادران امیدوار از جمله جهانگردان ایرانی هستند. عیسی و عبدالله امیدوار از سال ۱۳۳۰ به جهانگردی و پژوهش‌های میدانی انسان شناسانه در اقصی نقاط جهان مشغول شدند. کار آنها فیلمبرداری و عکاسی و به قول صحیح تر مستند سازی سفر بود. این مستندات بعدها در قالب کتابی هم به چاپ رسید که مورد توجه بسیاری از پژوهشگران قرار گرفت. در مجموعه سعدآباد، موزه ای از یافته هایی آنان ایجاد و در سال ۱۳۸۲ افتتاح شد. آنان نخستین جهانگردان ایرانی به سبک مدرن نخستین افرادی بودند که از قاره آسیا که به قطب جنوب سفر کردند. البته ظاهرا فقط عبدالله امیدوار موفق شد به قطب سفر کند.
حسن علیزاده و امیرحسین احمدی نیز دو جهانگرد معروف دیگر ایرانی بودند که در جریان خدمت سربازی با یکدیگر آشنا شدند. آن ها سفر دور دنیای خود را در سال ۱۳۷۹ با دوچرخه آغاز نمودند و موفق شدند پس از طی ۶۴ هزار کیلومتر به کشور بازگردند. فدراسیون دوچرخه‌سواری در آن زمان لقب قهرمان قهرمانان را به این دو دوچرخه سوار اعطا کرد. آنها همچنین در سازمان ملل متحد و نیز در مرز بازرگان نیز مورد استقبال قرار گرفتند.
