اسرار مومیایی ها همواره یکی از عجیب و غریب ترین مواردی بوده که در دنیا وجود دارد. زمانی که صحبت از مومیایی می شود اولین چیزی که به ذهن می رسد کشور مصر می باشد. سنتی که در هزاران سال پیش در مصر وجود داشته باعث شده بود تا اغلب فرعون ها و پادشاهان این کشور پس از مرگ به صورت مومیایی درون تابوت های مجلل خود نگهداری شوند. اما واقعا چرا این فرایند روی اجساد انجام می شده و اینکه تاثیر و روند آن به چه صورتی بوده است؟ این تمام آن چیزی است که می خواهیم درباره آن صحبت نماییم پس با الی گشت همراه شوید.
در مومیایی کردن در مصر باستان برخی اوقات برای پر کردن حفره های بدن از پیاز استفاده می کردند.
مصری ها برای مومیایی کردن بدن افراد از مقدار زیادی پارچه کتان استفاده می کرده اند. در سلسله یازدهم میزان پارچه ای که برای یک مومیایی مورد استفاده قرار می گرفت ۸۴۵ متر مربع بوده است. با این مقدار می توان سه زمین تنیس را پوشش داد.
پادشاه رامسس دوم اولین مومیایی بود که پاسپورت دریافت کرد. در پاسپورت او شغلش به عنوان پادشاه ذکر شده بود.
در طی مومیایی کردن در مصر باستان اندام های داخلی از طریق برش طولی در سمت چپ بدن برداشته می شود. روحانی که این کار را انجام می داد به نام برنده یا برش دهنده شناخته می شد.
مومیایی ها در طول قرون وسطی در اروپا به عنوان دارو مورد توجه بوده اند. به عنوان مثال اروپایی ها مومیایی را جوشانده و از روغن آن برای درمان کبودی، درد شکم و بسیاری بیماری های دیگر مورد استفاده قرار می گرفته است.
اسرار مومیایی ها در مورد تاریخچه آن ها
بر اساس گفته مصری ها، اوسیریس اولین مومیایی بوده است.
محبوب ترین مومیایی در جهان به احتمال زیاد ولادیمیر لنین می باشد. میلیون ها بازدیدکننده از مسکو، این مومیایی را مشاهده کرده اند.
شیشه های کاسینی یا شیشه هایی که برای ذخیره اندام های داخلی مومیایی ها مورد استفاده قرار می گرفته است به نام خدای محلی کاناپوس (Canopus) شناخته می شود. کاناپوس همچنین یک شهر در منطقه دلتا نیل می باشد.
گفته می شود در مصر باستان، الهه ای به نام مرتسجر (Meretseger) بوده که شکلی شبیه به مار کبرا داشته و وظیفه آن محافظت از دره پادشاهان بوده است. با توجه به افسانه ها، دزدانی که به مقبره ها نزدیک می شدند همگی کور و زخمی برمی گشتند.
قدیمی ترین اهرام مصر که یکی از هرم های پلکانی می باشد به حدود ۲۶۵۰ سال پیش از میلاد باز می گردد. این مکان آرامگاه پادشاه ژوزر (Djoser) بوده و شکل آن نشان دهنده یک راه پله غول پیکر بوده که پادشاه مرده را برای صعود به آسمان و پیوستن به خدایان خورشید است.
اسرار مومیایی ها و گنجینه های آن ها
مصریان باستان در طول مومیایی کردن تمام اندام های داخلی به جز قلب را خارج می کردند. آن ها اعتقاد داشتند که یک فرد با قلب خود قضاوت می شود.
قدیمی ترین مومیایی محافظت شده در اروپا آیس من (Iceman) بوده که در یخچال های آلپ برای بیش از ۵۳۰۰ سال حفظ شده است.
توتانخامون (Tutankhamun) تنها مومیایی سلطنتی است که با تمام گنجینه های گرانبها و با ارزش خود کشف شده است.
مصریان باستانی بسیاری از حیوانات شامل انواع گربه ها، قوچ ها، تمساح ها، موش ها، مارمولک ها و حتی تخم مرغ ها را مومیایی می کرده اند.
مهاجمان مقبره ها در مصر باستان اغلب به مرگ های دردناک گرفتار می شدند.
اسرار مومیایی ها و باقی ماندن اجساد
تفاوت بین یک اسکلت و مومیایی این است که یک مومیایی هنوز دارای برخی از بافت های نرم مانند مو، عضله و پوست می باشد.
مومیایی ها فقط در مصر نبوده و آن ها در سراسر جهان و در تمامی قاره ها یافت می شوند.
بیش از یک میلیون مومیایی در مصر کشف شده است که اغلب آن ها را گربه ها شامل می شدند.
مومیایی که به خوبی حفظ شده است شین جوی (Xin Zhui) می باشد. او همچنین به عنوان بانوی دای نیز شناخته می شود. او بیش از ۲ هزار سال پیش فوت کرده اما تمام اندام های داخلی، پوست نرم و موهای آن به خوبی حفظ شده است. او دارای گروه خونی A بوده و اندام های انعطاف پذیری داشته است.
مومیایی غار ارواح قدیمی ترین در نوع خود در آمریکای شمالی می باشد. در سال ۱۹۴۰ در نوادا مردی که به طور طبیعی ۱۰۶۰۰ سال در ملافه های نگین دار و یک پتو از پوست خرگوش باقی مانده بود پیدا شد.
واقعیاتی در مورد اسرار مومیایی ها
کلمه مومیایی از واژه فارسی موم گرفته شده که نوعی ماده شفابخش و همچنین قیر طبیعی می باشد.
گونه جدید از زنبور عسل در اکوادور کشف شده که به نام زنبور عسل مومیایی نامگذاری شده است زیرا او شکارهای خود را همانند مومیایی می پیچد.
مومیایی ها معمولا به دو دسته تقسیم می شوند، یکی انسان ساخته و دیگری خود به خودی. تفاوت میان آن ها این است که مومیایی های انسان ساخته توسط بشر به وجود آمده اند. اما نوع دیگر در شرایط ناخواسته و به طور طبیعی به وجود آمده اند.
مصریان مومیایی کردن را یک گام مهم در دستیابی به زندگی پس از مرگ می دانسته اند.
مصری ها اولین نفراتی نبودند که مومیایی می کردند. تقریبا ۲ هزار سال پیش مردم چینچورو (Chinchorro) در آمریکای جنوبی مرده های خود را مومیایی می کرده اند. آن ها همه مرده هایشان حتی کودکان و نوزادان را نیز مومیایی می کردند.
اسرار مومیایی ها در عصر مدرن
دانشمندانی که علاقه مند به شبیه سازی بودند، DNA های قابل تجزیه را از مومیایی ها از سال ۲۰۱۲ پیش از میلاد خارج کرده اند.
کالبدشکافی مومیایی ها نشان می دهد که مردم باستان نیز بسیاری از بیماری های مدرن امروزی را داشته اند. رگ های مسدود شده، سرطان پروستات، سوء تغذیه، عفونت های دستگاه گوارش، زخم معده و سینوزیت از جمله آن ها می باشد.
دانشمندان حدود ۲۰۰ مومیایی را در وسط یک بیابان در چین کشف کردند. دانشمندان مطمئن نیستند که چرا مومیایی ها دارای ویژگی های اروپایی بوده و از طرفی آن ها در یک گورستان با نمادهای فالیک و ولوا دفن شده اند.
در مصر باستان مومیایی کنندگان اغلب از ماسک الهه آنوبیس استفاده می کرده اند.
در سال ۱۹۹۴ دو دانشمند با استفاده از روش های مومیایی مصر باستان برای مردی که در اثر حمله قلبی فوت شده بود استفاده کردند. هدف آن ها ایجاد یک مومیایی نبوده بلکه به دنبال ایجاد دانش بوده اند.
اسرار مومیایی ها در مورد آنچه باقی مانده است
گزارش های هرودوت و دیودوروس دو متون باستانی بوده که روش های مومیایی کردن را توصیف می کند. کتاب مرده که از مشهورترین کتاب های مصری می باشد گزارش مفصلی از مومیایی کردن را ارائه نمی کند. در عوض در این کتاب آداب و رسوم هایی وجود داشته که به منظور کمک به مرده ها در زندگی پس از مرگ می باشد.
در مصر باستان، مومیایی کنندگان هم به عنوان پزشک و هم به عنوان طبقه روحانیون در نظر گرفته می شدند.
در مصر باستان از جمله عناصر اصلی در مومیایی کردن ناترون (natron) بوده که نوعی نمک برای خشک کردن بدن می باشد.
بدن های یخ زده ملوانان جان فراکلین که در سفر شمالی ۱۸۴۵ برجای مانده بود به خوبی حفظ شده بودند. به طوری که دانشمندان توانستند معاینات پس از مرگ را روی آن ها انجام دهند. معاینه ها نشان داد که مرگ آن ها در اثر مسمومیت با سرب بوده که احتمالا ناشی از غذاهای کنسرو شده مورد استفاده آن ها بوده است.
اسرار مومیایی ها در خصوص فرایند آن
سیتی اسکن از یک مومیایی زن مصری متعلق به ۲۴۰۰ سال پیش نشان داد که مومیایی کنندگان ابزار خارج کننده مغز را درون جمجمه فرد جا گذاشته اند. آن ها به جای اینکه تلاش کنند تا آن ها را خارج نمایند ترجیح دادند این ابزار را باقی بگذارند. این موضوع اطلاعات مهمی را در مورد روش مومیایی کردن در اختیار دانشمندان قرار داده است.
در مصر باستان حدود ۴۰ روز برای مومیایی کردن یک بدن زمان نیاز بود. بنابراین در طی آن بدن ۷۵ درصد از وزن خود را در اثر از دست دادن آب در فرایند مومیایی کاهش می داد.
مومیایی کنندگان باستانی اغلب از موم زنبور عسل برای دهان جسد، سوراخ های بینی و سایر حفره های بدن استفاده می کرده اند. زنبورها به دلیل خواص جادویی خود بسیار ارزشمند بودند.
مومیایی کنندگان مصری با تخلیه سر جسد روند این کار را آغاز می کرده اند. آن ها به وسیله یک قلاب بلند که آن را از بینی عبور می دادند، وارد جمجمه شده و مغز را تخلیه می کردند. پس از آن محتویات مغز را از طریق بینی به داخل یک کاسه می ریخته اند. مصری ها مغز را در نظر نگرفته و مراقبتی برای حفظ آن انجام نمی دادند.
مومیایی کنندگان مصری از روغن ها و رزین های مختلفی روی جسد استفاده می کردند. به احتمال زیاد هر دو این ها برای موجب دفع حشرات و جلوگیری از تجزیه شدن آن می شده است.
بومیان گوانچز (Guanches) در جزایر قناری نیز مرده های خود را همانند مصریان باستان مومیایی می کرده اند. مومیایی های آن ها در حالت خشک و با وزنی کمتر از ۶ یا ۷ پوند می باشد.
